پارگی تاندون زانو یکی از شایع‌ترین آسیب‌های ورزشی است که می‌تواند باعث درد و التهاب زانو شود. تاندون‌ها باندهای ضخیم و محکمی هستند که مفاصل را در جای خود نگه می‌دارند.
وقتی تاندون زانو پاره می‌شود، ثبات مفصل زانو از بین می‌رود و فرد دچار درد، ورم و ناتوانی در حرکت می‌شود. علت اصلی پارگی تاندون زانو، آسیب‌دیدگی ناگهانی و شدید تاندون است. این آسیب معمولاً در فعالیت‌های ورزشی مانند فوتبال، بسکتبال، والیبال و… اتفاق می‌افتد.
این تاندون، استخوان کشکک زانو را به استخوان درشت‌نی پا متصل می‌کند. پارگی آن معمولاً در فعالیت‌هایی مثل دویدن، پرش و فرود اتفاق می‌افتد.
شایع‌ترین نوع پارگی تاندون زانو است که با ضربه یا چرخش ناگهانی مفصل ایجاد می‌شود.
معمولاً در اثر ضربه مستقیم به قسمت جلوی ساق پا هنگام خم شدن زانو رخ می‌دهد.
بر اثر ضربه از سمت خارج به زانو اتفاق می‌افتد و باعث التهاب داخل زانو می‌شود.
در اثر ضربه از سمت داخل به زانو رخ می‌دهد و التهاب خارج زانو را سبب می‌شود.
معمولا در افراد مسن‌تر اتفاق می‌افتد و باعث می‌شود عضله چهارسر از استخوان ران جدا شود.
می‌تواند تاندون‌های عضلات همسترینگ را در ناحیه زانو درگیر کند.
سایر انواع نادرتر پارگی تاندون زانو نیز وجود دارد که تشخیص و درمان تخصصی می‌طلبند.
تشخیص پارگی تاندون زانو با معاینه فیزیکی توسط پزشک متخصص ارتوپدی و انجام تست‌های تصویربرداری مانند MRI امکان‌پذیر است.
درمان پارگی تاندون زانو بسته به وسعت آسیب، سن و وضعیت سلامتی فرد متفاوت است. روش‌های درمانی شامل:
با پیگیری درمان‌های توصیه شده توسط پزشک و انجام مرتب تمرینات توانبخشی، می‌توان از پارگی مجدد تاندون زانو جلوگیری کرد. رعایت نکات پیشگیرانه نیز بسیار حائز اهمیت است. در صورت بروز هر گونه درد و مشکل در زانو، باید سریعاً به پزشک مراجعه کرد تا از وخیم شدن آسیب جلوگیری شود.
با رعایت نکات فوق پس از عمل جراحی می‌توان از بهبودی کامل و پیشگیری از عوارض احتمالی اطمینان حاصل کرد.
با توجه به مطالب ارائه شده، می‌توان نتیجه گرفت که پارگی تاندون زانو یکی از شایع‌ترین آسیب‌های ورزشی است که در اثر ضربات و آسیب‌های ناگهانی به زانو به وجود می‌آید. این آسیب باعث ایجاد درد، التهاب، ناتوانی در حرکت و از دست رفتن ثبات مفصل زانو می‌شود.
انواع مختلف پارگی تاندون زانو شامل پارگی تاندون پاتلا، تاندون MCL و LCL، تاندون چهارسر و ران وجود دارد که تشخیص آنها نیازمند معاینات دقیق پزشکی و آزمایش‌های تصویربرداری است.
درمان‌های اولیه شامل استراحت، مصرف داروهای ضدالتهاب، فیزیوتراپی، استفاده از وسایل حمایتی و در موارد شدیدتر، اقدامات جراحی می‌باشد. پیشگیری از این آسیب با توجه به اصول صحیح حرکتی و آماده‌سازی مناسب بدن قبل از فعالیت‌های ورزشی امکان‌پذیر است. درمان به موقع و مراقبت‌های پس از جراحی نیز حائز اهمیت فراوانی است.
