لابروم محل اتصال رباط های شانه است و از مفصل گوی و سوکت و همچنین تاندون ها و عضلات روتاتور کاف پشتیبانی می کند. به ثبات شانه کمک می کند و در صورت پاره شدن، می تواند منجر به دررفتگی جزئی یا کامل شانه شود.
لابروم نوعی غضروف است که در مفصل شانه یافت می شود و از جنس فیبروکارتیلاژ است. مفصل شانه یک مفصل گوی و حفره بزرگ است که در آن سر گرد استخوان بازو در گلنوئید، یک حفره کم عمق در تیغه شانه قرار می گیرد. نوار ضخیم غضروفی که به نام لابروم شناخته می شود، گلنوئید را احاطه کرده و آن را عمیق می کند تا سر بزرگتر استخوان بازو را در خود جای دهد. لابروم که محکم به سوکت و همچنین چندین تاندون و رباط شانه متصل است، به حفظ ثبات شانه کمک می کند.
دو نوع غضروف در مفصل وجود دارد. نوع اول غضروف سفید در انتهای استخوان ها (غضروف مفصلی) است که به استخوان ها اجازه می دهد روی یکدیگر سر بخورند و حرکت کنند. هنگامی که این نوع غضروف شروع به ساییدگی می کند (فرآیندی به نام آرتریت)، مفصل دردناک و سفت می شود. لابروم نوع دوم غضروف در شانه است که به طور مشخص با غضروف مفصلی متفاوت است. این غضروف فیبری یا سفت تر از غضروف انتهای استخوان است. همچنین، این غضروف، تنها در اطراف سوکتی که در آن متصل است، یافت می شود.
پارگی لابرال شانه به شرایطی اشاره دارد که در آن حلقه فیبرو غضروف اطراف گلنوئید (حفره شانه) در کتف (تیغه شانه) پاره شده است. این پارگی ممکن است در اثر ضربه مستقیم یا در شرایط زیر رخ دهد:
علائم پارگی لابرال ممکن است از خفیف تا شدید متغیر باشد. شایع‌ترین علائم پارگی لابروم شانه عبارتند از: درد شانه، بی‌ثباتی و در برخی موارد، احساس ساییدگی، قفل شدن یا گرفتگی هنگام حرکت دادن شانه. این علائم ممکن است بسته به نوع پارگی در هر فرد متفاوت باشد. بسیاری از افراد مبتلا به پارگی لابرال صدمات دیگری نیز در شانه خود دارند. علاوه بر این، لابروم آسیب دیده می تواند ثبات مفصل را به خطر بیندازد و منجر به آسیب اضافی شانه شود.
رایج ترین نوع پارگی لابروم پارگی SLAP و پارگی بانکارت می باشد. هر دو نوع پارگی لابرال معمولاً با درد شدید و دشواری در انجام حرکات طبیعی شانه همراه است.
پارگی لابروم می تواند اشکال مختلفی داشته باشد و اشتباه گرفتن این انواع بسیار آسان است. در نتیجه، مهم است که با پزشک خود در مورد نوع پارگی لابروم شانه صحبت کنید. اولین نوع پارگی، پارگی است که در آن لابروم به طور کامل از استخوان جدا می شود. این معمولاً با آسیب به شانه همراه است که در آن شانه سابلوکس شده یا دررفته شده است. گاهی اوقات این نوع پارگی رخ می دهد و فرد متوجه نمی شود که شانه از حفره خارج شده است.
نوع دوم پارگی لابروم، پارگی درون خود لابروم است. لبه لابروم به مرور زمان ممکن است فرسوده شود به طوری که لبه صاف نباشد. این نوع پارگی بسیار رایج است و به ندرت علائمی ایجاد می کند. با بالا رفتن سن افراد (بالای ۴۰ سال) اغلب در شانه دیده می شود. گاهی اوقات لابروم ممکن است پارگی بزرگی داشته باشد که در آن قسمتی از لابروم وارد مفصل می‌شود و در حین حرکت توپ در حفره باعث گرفتگی می‌شود. این نوع پارگی بسیار نادر است و بیشتر پارگی های لابروم این علائم را ایجاد نمی کنند.
نوع سوم پارگی لابروم در ناحیه ای است که تاندون دوسر بازو به انتهای بالایی حفره می چسبد. سوکت را می توان به چهار ناحیه تقسیم کرد: قدامی (جلو)، خلفی (پشت)، فوقانی (انتهای بالایی نزدیک سر) یا تحتانی (انتهای پایین که به سمت آرنج است).
تاندون دوسر بازو در انتهای فوقانی متصل می شود، جایی که با لابروم ترکیب می شود. لابروم از آنجا به اطراف مفصل می رود، هم در جهت قدامی و هم در جهت خلفی. به دلیل آسیب در این ناحیه که تاندون دوسر می چسبد، لابروم نیز می تواند آسیب ببیند. آسیب در این ناحیه می تواند خفیف یا شدید باشد.
از آنجایی که این غضروف در عمق شانه قرار دارد، تشخیص پارگی لابروم در معاینه فیزیکی بسیار دشوار است. چندین آزمایش وجود دارد که پزشک می تواند انجام دهد که ممکن است نشان دهنده پارگی لابروم باشد، اما این آزمایش ها همیشه دقیق نیستند. مشکل دیگر این است که پارگی‌های لابروم شکل‌های مختلفی دارند که در بالا توضیح داده شد، و آزمایش‌های خاص یک نوع پارگی را تشخیص می‌دهند اما نوع دیگری را تشخیص نمی‌دهند. برخی از پزشکان بسیار مطمئن هستند که می توانند پارگی لابرال را پس از معاینه فیزیکی تشخیص دهند، اما این موضوع بحث برانگیز است.
از آنجایی که دلایل زیادی برای درد شانه وجود دارد، تشخیص پارگی لابرال بسیار دشوار است. پزشک ارزیابی شانه را با گرفتن تاریخچه کامل آسیب و انجام معاینه فیزیکی آغاز می کند. همچنین ضمن ارزیابی دامنه حرکتی و هرگونه ضعف عضلانی، بررسی می کند که کدام حرکات شانه باعث درد می شود. بهترین آزمایش‌های موجود برای تشخیص پارگی لابروم، اسکن‌های تصویربرداری مغناطیسی (MRI) یا آزمایشی به نام سی‌تی آرتروگرام است. هر دوی این تست ها در تعیین پارگی لابروم به دلیل سابلوکساسیون یا دررفتگی نسبتا خوب هستند، اما دقت آنها فقط حدود 80 تا 85 درصد است. به همین دلیل، برخی از پزشکان معتقدند که اگر تشخیص سابلوکساسیون یا دررفتگی با شرح حال و معاینه فیزیکی انجام شود، همیشه نیازی به انجام آزمایش نیست.
درمان بستگی به نیازهای فرد، شدت آسیب و نوع پارگی در لابروم دارد. اغلب رویکرد اولیه این است که ببینیم آیا درمان محافظه کارانه می تواند درد و التهاب را برطرف کرده و عملکرد را بازیابی کند یا خیر. پارگی های ناشی از ناپایداری شانه، اعم از سابلوکساسیون یا دررفتگی، مستلزم این است که لابروم دوباره به لبه سوکت متصل شود. این کار را می توان با یک برش در جلوی شانه انجام داد، یا می توان آن را با تکنیک های آرتروسکوپی از طریق برش های کوچکتر انجام داد. هر رویکرد مزایا و معایبی دارد.
اگر لابروم فرسوده باشد، معمولاً هیچ درمانی لازم نیست زیرا معمولاً علائمی ایجاد نمی کند. اما در صورت پارگی زیاد لابروم، قسمت پاره شده یا باید بریده و کوتاه شود و یا باید ترمیم شود. اینکه کدام درمان مورد استفاده قرار می گیرد بستگی به محل پارگی و بزرگی آن دارد. این نوع پارگی که بدون ناپایداری شانه نیاز به ترمیم دارد نادر است.
پارگی لابروم در نزدیکی اتصال تاندون دوسر بازو (ضایعات SLAP) ممکن است فقط کوتاه شود یا ممکن است نیاز باشد که دوباره به بالای حفره متصل شود. بهترین راه برای انجام این کار جراحی آرتروسکوپی است زیرا دسترسی به این ناحیه با عمل باز از طریق یک برش بزرگ دشوار است. با استفاده از آرتروسکوپ و برش‌های کوچک برای ابزارهای دیگر، لابروم را می‌توان با استفاده از بخیه یا چسب به لبه سوکت دوباره متصل کرد.
