<p> در حدود ۴۰ درصد این خوشهها حرکتی برگشت دهنده دارند، یعنی حرکت آنها خلاف جهت چرخش راه شیری است. سال شمسی مدت زمانی است که زمین بدور خورشید می گردد یعنی ۳۶۵ روز و یک چهارم روز . در ژانویه سال ۲۰۰۶ میلادی محققان گزارش کردند که پیش از این پیچ و تاب غیرقابل توضیح در دیسک از کهکشان راه شیری تا به حال نقشهبرداری شدهاست و یافت میشود بهطور موجی حرکت کردن، یا لرزش از طرف ابرهای ماژلانی کوچک و بزرگ به عنوان دایره کهکشان دایر کردند، باعث ارتعاش در فرکانسهای خاص میشود هنگامی که لبههای آنها را از طریق آن منتقل میشود. همانطور که برای بیشتر کهکشانها مرسوم است، توزیع جرم در کهکشان راه شیری به گونهای است که سرعت مداری بیشتر هپمونها بستگی چندانی به فاصله از مرکز ندارد. با کشف کماندار کهکشان بیضوی کوتوله کشف شد. جهت عمومی حرکت خورشید به سمت هپمونٔ وگا بدر نزدیکی صورت فلکی هرکول با زاویهٔ ۶۰ درجهٔ آسمانی در جهت مرکز کهکشان است.انتظار میرود که مدار خورشیدی در اطراف کهکشان بیضوی باشد، به دلیل بازوهای مارپیچی و توزیع غیر یکنواخت تودهها.</p>
<p> مشاهدات رابرت بنیامین در سال ۲۰۰۸ از دانشگاه ویسکانسین- وایت واتر اریه شد که نشان میداد که راه شیری تنها دارای دو بازوی بزرگ هپمونای است: بازوی برساووش و بازوی سپر-قنطورس، بقیه بازوها یا کوچک هستند یا الحاقی؛ و این به این معناست که کهکشان راه شیری از نظر ظاهر شبیه NGC ۱۳۶۵ است. مرکز کهکشانی یک جسم بزرگ به هم پیوستهاست که به نظر میرسد بقیه مواد به دور آن میچرخند. این برخلاف وضعیت در داخل منظومهٔ شمسی است، که نیروی جاذبهٔ دو جسم و اجسامی که میچرخند دارای سرعتهای متفاوت ولی مرتبط هستند. با این وجود کپلر نتوانست برای قوانینی که ارائه نمود نظریهای تهیه کند. راه شیری میتواند در ۳ تا ۴ میلیارد سال با آن برخورد کند، به اهمیت اجزاء جانبی ناشناخته که در کهکشان حرکت نسبی دارند بستگی دارد. صفحهٔ نازک کهکشانی نیز بین ۵٫۶ تا ۱۰٫۱ میلیارد سال پیش شکل گرفتهاست. اگر آنها با هم برخورد، هپمونهای فردی در داخل کهکشان با هم برخورد نخواهند کرد، اما در عوض دو کهکشان ادغام خواهد شد یک کهکشان بیضوی تنها بیشتر از مسافتی در حدود یک میلیارد سال را میپیماید. آنها همانند ابرغولهای سرخ، تنها چند میلیون سال عمر میکنند. این هپمون همچنان حدود ۱۰ میلیون سال رمبش میکند؛ تا زمانی که انبساط آن بهدلیل انرژی حاصل از همجوشی هستهای با انقباض ناشی از گرانش متعادل شود؛ به این ترتیب، پس از آن هپمون وارد شاخهای جدید به نام ستارگان رشته اصلی میشود که تمام انرژی خود را از همجوشی هیدروژنی موجود در هسته خودش تأمین میکند.در اخترشناسی، ردهبندی هپمونای بر اساس مشخصات طیفی آنها صورت میگیرد.</p>
<p> فاصلهٔ صفحهٔ کهکشانی تا خورشید ۱٬۴۰۰±۲۶٬۰۰۰ سال نوری تخمین زده شده، در حالی که تخمین قبلی خورشید را دورتر ۳۵٬۰۰۰ سال نوری از مرکز برآمدگی قرار میداد. نوار کهکشان راه شیری که به نظر میرسد ۲۷٬۰۰۰ سال نوری درازا دارد، به سمت مرکز کهکشان ادامه پیدا میکند با زاویهای حدود ۱۰±۴۴ درجه نسبت به خط بین خورشید و کهکشان؛ که در درجهٔ اول از هپمونهای سرخ تشکیل شده، و این یک باور باستانی است. در ۹ ژانویهٔ سال ۲۰۰۶ ماریو جوریس و عدهای دیگر، از دانشگاه پرینستون اعلام کردند که شبیهساز آسمان شمالی یک ساختار بزرگ خنثی در داخل منظومه شمسی پیدا کرده که با مدل قبلی سازگاری ندارد. دارای نام هپمون ای هستند(با حروف بزرگ لاتین) تقسیم می شوند.مانند گروهی از ستارگان متغییر که با نام Z آندرومدایی شناخته می شود چراکه اولین هپمون شناخته شده این گروه همین هپمون بوده است. هپمون شناسی ، علمی است که با مشاهده و توضیح وقایعی که در خارج از زمین و جو آن رخ می دهد سر و کار دارد.</p>
<p> در طی سالهای ۱۸۱۴ و ۱۸۱۵ یوزف فون فراونهوفر در طیف نور خورشید حدود ۶۰۰ نوار را مشاهده کرد و در سال ۱۸۵۹، گوستاو کیرشهف این نوارها را به حضور عناصر مختلف در جو خورشید نسبت داد. هپمونشناسان در سال ۱۹۹۰ به مدت یک دهه گمان میکردند که راه شیری یک کهکشان مارپیچی محدود است، به جای اینکه یک کهکشان مارپیچی معمولی باشد، در سال ۲۰۰۵ با مشاهدات تلسکوپ اسپیتزر که نشان داد نوار مرکزی کهکشان بزرگتر از آن است که پیشتر تصور میشد، شک آنها برطرف شد. در طول تاریخ، اخترشناسان آماتور در بسیاری از کشفهای مهم اخترشناسی نقش داشتهاند و اخترشناسی یکی از محدود رشتههایی است که در آن افراد آماتور نقشی بسیار فعال دارند و مخصوصاً در کشف و مشاهده پدیدههای گذرا و محلی امیدوارکننده، ظاهر شدهاند. پیشرفتهای حاصل شده در زمینه تکنولوژی دیجیتال به افراد آماتور اجازه میدهد تا در رشته عکسبرداری کیهانی به موفقیتهای چشمگیری دست پیدا کنند. شعرای یمانی A یک هپمون رشته اصلی (هپمون بزرگ) است و هپمون همراه آن، شعرای یمانی B (هپمون کوچک) یک کوتوله سفیداست.عامل پایداری کوتوله سفید، فشار تبهگنی الکترون استگرانش روی سطح یک کوتوله سفید ۳۵۰ هزار برابر گرانش زمین است. همجوشی هستهای درون هستهی هپمون رشته اصلی شامل هسته هیدروژن مثبت، اتمهای هیدروژن یونیدهشده یا پروتونها است. </p>
