در دو هفته گذشته دو جنجال در فضای سیاسی نروژ اتفاق افتاد که بسیار عجیب و در عین حال درس آموز بود. دو سیاستمدار برجسته کشور که هر دو از سیاستمداران جوان این کشورهستند مرتکب اشتباهاتی عجیب شدند. هر چند این اشتباهات خطاهای بزرگی نبودند و مقایسه آنها با خطاهای سیاسی ویرانگری که از طرف سیاستمداران خیلی از کشورها از جمله ایران مرتکب میشوند شبیه به شوخی است، اما جدیت افکار عمومی و نحوه برخورد با اشتباهات این دو درسهای جالبی برایم داشت. در هفته گذشته معلوم شد که خانم آنتته ترتبرگستوئن وزیر فرهنگ در انتصاب اعضای هیات مدیره اپرا و باله نروژ یکی از دوستان هم حزبی خود را گمارده. بعد از افشای این خبر خانم وزیر در یک کنفرانس مطبوعاتی در حالیکه با گریه و شرمساری عذرخواهی میکرد از سمت خود استعفا داد.
جنجال بعدی مربوط به آقای بیورنار موکسنس رهبر حزب سرخ بود که اتهام عجیب سرقت یک عینک آفتابی باعث رسوایی او شد. عکسهایی از او در حال برداشتن عینک از فروشگاه فرودگاه در رسانه ها منتشر شد. هرچند او ابتدا منکر سرقت شد اما بعدا این شاتباه احمقانه راپذیرفت و عذرخواهی کرد.
فرقی نمیکند که خطای یک سیاستمدار بزرگ یا کوچک باشد، مهم این است که او در یک جایگاه بزرگ و مهم قرار گرفته و میتواند دست به خطاهای بزرگتر بزند. فرقی نمیکند که سیاستمدار چه پیشینه ای دارد، چقدر خوشنام و یا بی نیاز از ثروت است، آنها باید زیر ذره بین رسانه هاباشند.مردم غریبه نیستند و حق دارند همه واقعیت را در مورد سیاستمداران و حاکمان بدانند. در این مورد هیچ خط قرمزی برای رسانه ها وجود ندارد. در نهایت این مردم هستند که قضاوت میکنند، میبخشند و یا عذر تقصیر را نمیپذیرند. این یعنی شفافیت. نروژ بیشترین میزان آزادی مطبوعات در دنیا را دارد.
