برگرفته از کتاب نگرشی جامع بر مدیریت استراتژیک تالیف دکتذ علیرضا علی احمدی، مهدی فتح الله و ایرج تاج الدین
تفاوت برنامه ریزی استراتژیک و برنامه ریزی بلند مدت
مفروضات:
در برنامه ریزی استراتژیک سیستم باز است و همانطور که جامعه تغییر میکند سازمان نیز تغییر می کند
در برنامه ریزی بلند مدت سیستم بسته است و برنامه های کوتاه مدت و طرح های بلند مدت در داخل آن سیستم تدوین و توسعه می یابد
تمرکز روی
در برنامه ریزی استراتژیک فرایند برنامه ریزی تعیین ماموریت رسالت تحلیل محیط خارجی و ظرفیت و آموزش کارکنان سازمانی است
در برنامه ریزی بلند مدت طرح نهایی برنامه و تحلیل داخلی سازمان است
برنامه‌ریزی توسط
در برنامه ریزی استراتژیک گروه کوچکی از برنامه ریزان و شرکت وسیع افراد ذینفع صورت می گیرد
در برنامه ریزی بلند مدت اداره یا بخش برنامه نویس یا افراد متخصص و حرفه ای صورت می گیرد
تصمیم گیری
در برنامه ریزی استراتژیک بر اساس تمایلات و تحلیل روند های جاری و مشخص صورت می گیرد
در برنامه ریزی بلند مدت بر اساس اطلاعات موجود صورت می گیرد
تاکید روی
در برنامه ریزی استراتژیک تغییرات برون سازمانی ارزش های سازمانی و اقدامات پیشگامان است
در برنامه ریزی بلند مدت تغییرات درون سازمانی روش های برنامه ریزی و برنامه ریزی درون سازمانی است
آینده‌نگری
در برنامه ریزی استراتژیک سوال میکند چه تصمیماتی بر اساس درک موقعیت ۵ سال آینده ولی متناسب با وضعیت حال اتخاذ می شود
در برنامه ریزی بلند مدت بر اهداف دراز مدت و کوتاه مدت از حال تا ۵ سال آینده تمرکز دارد
استوار است بر اساس
در برنامه ریزی استراتژیک تصمیم گیری خلاق و بصیرت آمیز اینکه چگونه سازمان را بر اساس محیط در حال تغییر آینده هدایت کرد کدام فرایند سازمانی قادر به اتخاذ بهترین تصمیم و پیش‌بینی آینده است می‌تواند بر اساس توافق همگانی عمل کند
در برنامه ریزی بلند مدت مجموعه است از اطلاعات مرتبط به هم و مفصل سازمانی و برنامه‌های واحدهای برنامه های واحدهای سازمانی و نمایندگی های مربوطه و توانایی بودجه های جاری
فرایند برنامه ریزی به صورت
در برنامه ریزی استراتژیک از بالا به پایین در سطوح فوقانی و مدیریت استراتژیک سازمان صورت می گیرد
در برنامه ریزی بلند مدت فرایندی از پایین به بالا و در سطوح پایین سازمان صورت می گیرد
نوع دید
در برنامه ریزی استراتژیک با در نظر گرفتن بهترین و بدترین حالت سعی در برنامه ریزی واقع بینانه تری دارد
در برنامه ریزی بلند مدت برنامه ریزی بلند مدت تا حدود زیادی خوش‌بینانه است
تغییر پذیری
در برنامه ریزی استراتژیک ازآ نجا که با دید کلی و یکپارچه به مسائل نگاه می کند تغییر پذیری کمتری داشته هماهنگی و سازگاری بیشتری با برنامه‌های جزئی‌تر ایجاد میکند
در برنامه ریزی بلند مدت فرایند برنامه ریزی بلند مدت به ندرت ثابت می ماند و کمتر از برنامه های جزئی و انفرادی هماهنگ می شود
گرایش بر
در برنامه ریزی استراتژیک برنامه ریزی و هدف گذاری کیفی و انعطاف پذیر است
در برنامه ریزی بلند مدت برنامه ریزی و هدف گذاری کمی است انعطاف پذیری و شرایط واقع‌بینانه کمتری دارد
