سمعک دوران لامپ خلاء
تقویت کننده الکتریکی لامپ خلاء در ۱۹۰۷ ساخته شد و در ۱۹۲۰ در سمعک ها بکار گرفته شد. لامپ خلاء اجازه می دهد ولتاژ کمی که از میکروفون می آید، نوسان را در یک جریان بزرگ کنترل کند. با ترکیب چندین لامپ خلاء متوالی، تقویت کنندگی خیلی قوی (۷۰ dB بهره و ۱۲۰ dB SPL خروجی) ممکن شد. با این ابداع، محدوده ی کم شنوایی هایی که سمعک می توانست در آن سودمند باشد، افزایش یافت. افزایش پیچیدگی الکترونیک نیز سبب بهبود کنترل منحنی پاسخ فرکانسی- بهره نسبت به سمعک های کربنی شد.
مشکلات لامپ های خلاء
بزرگترین مشکل با سمعک های لامپ خلاء سایز آنها بود. به خاطر نیازهایی که در اندازه گیری های نظامی بود به مرور زمان سایز لامپ های خلا کاهش پیدا کرد. دو باتری سمعک لازم بود تا آنها را به کار اندازد، ولتاژ کم باتری A برای گرم کردن فیلامان لامپ ها و ولتاژ بالای باتری B برای تامین انرژی مدارهای تقویت کننده، نیاز بود. سمعک های لامپ خلاء در طی سال های ۱۹۳۰ کاربردی شدند اما تا ۱۹۴۴ این باتری ها خیلی بزرگ بودند، که باید باتری ها به طور جدا از میکروفون و تقویت کننده گنجانده می شدند.
