از هر ۱۰۰ نفر در ایران، یک نفر مبتلا به اختلال «اوتیسم» است و سالانه حدود ۱۰ هزار نفر با اختلال اوتیسم به جمعیت کشور اضافه می‌شود.
هنوز بسیاری از خانواده‌ها با اختلالی به نام اوتیسم آشنا نیستند و تا صحبت از آن می‌شود اولین سوالاتی که می‌پرسند این است که علائم آن چیست؟ اما واقعیت این است که این اختلال که شامل ۳ طیف خفیف متوسط و شدید می‌شود در دنیا و ازجمله ایران در حال افزایش است و لازم است جامعه بیشتر درباره آن بداند تا اگر فرزندی دارای نشانه‌های اوتیسم داشت هرچه زودتر شناسایی شود.
اوتیسم/ Autism (خودگرایی یا در خودماندگی) یک اختلال عصبی - رشدی است که در ۳ سال اول زندگی بروز می‌یابد و تا پایان عمر با فرد همراه است؛ یعنی قابل درمان نیست اما قابل کنترل است. در فردِ دارای اوتیسم، بخش‌های مختلف مغز در همکاری با یکدیگر دچار مشکل می‌شوند.
نیمی از کودکان مبتلا به اوتیسم هوش پایینی دارند. یکی از علائم مهم اوتیسم، ضعف فرد مبتلا در ارتباطات اجتماعی است. کودکان طبیعی از همان ماه‌های اول تولد به طرز چشمگیری اجتماعی هستند، اما کودک مبتلا به اوتیسم با دیگران معاشرت نمی‌کند بازی‌های یک‌نفره را ترجیح می‌دهد کسی حق دست زدن به وسایل بازی او را ندارد، در تماس چشمی ضعیف است روی نام خود حساس نیست و به آن واکنش نشان نمی‌دهد در پاسخ به لبخند دیگران، لبخند نمی‌زند، نمی‌تواند ارتباط غیرکلامی برقرار کند مکالمه عادی را نمی‌تواند ادامه دهد، گاهی بی‌دلیل و بی‌موقع می‌خندد یا گریه می‌کند. اینها فقط بخشی از نشانه‌ها هستند.
کودکان مبتلا به اوتیسم حرکاتی غیرعادی مانند دست زدن‌های بدون منبع هیجانی و پا کوبیدن‌های بی‌دلیل و جیغ و دادهای بی‌شمار را از خود به عنوان علائم بروز می‌دهند و البته اینها لابلای شیطنت‌های کودکانه گم می‌شود و گاهی تشخیص بیماری را دشوار می‌کند.
