هیچ پدر و مادری دوست ندارد بشنود که فرزندش اُتیسم دارد، حداقل پذیرش این موضوع که اُتیسم درمان شناخته شده ای ندارد، در مراحل اولیه برای والدین بسیار سخت است.با توجه به همه این موارد، هر گاه ویژگی هایی در فرزندتان مشاهده کردید که قادر به تبیین یا کنترل آن نبودید و در صورتی که توانستید ارتباطی بین تعدادی ازاین علامت ها و اتیسم برقرار کنید، فورا نگرانی خود را با فرد متخصصی که اُتیسم را می شناسد در میان بگذارید؛ اما اگر فرزندتان قبلا تشخیص اتیسم دریافت کرده است، باید هر چه سریع تر اقدامی کرد و کاری انجام داد. درباره گزینه های مربوط به درمان اطلاعاتی کسب کنید و برای تدوین برنامه ای درمانی برای رفع نیازهای کودکتان با فرد متخصص اُتیسم همکاری کنید.
پیشرفت علوم وضعیت کودکان دارای اُتیسم را بهبود بخشیده است. با استفاده از طرح های درمانی، مراقبت پزشکان حاذق و حمایت از اعضای خانواده و مراقبان، کودکان دارای اُتیسم سالم تر شده و رفتار معقولانه تری از خود نشان می دهند. با دیگران دوستی می کنند، ارتباط برقرار کرده تا حدودی در بازی ها شرکت می کنند و در مدرسه در کنار کودکان دارای رشد عادی قرار می گیرند. فرزند دارای اُتیسم تان می تواند به مراتب بهبودی بیشتری کسب کند و توانمندی های بالقوه خود را تا حداکثر امکان افزایش دهد؛ اما پیش از بهره گیری ازمزایای پیشرفت علوم و تصمیم گیری درباره مراقبت های بهداشتی از فرزندتان بایستی توانایی خود را با استفاده از دانش و آگاهی افزایش دهید. این بخش می تواند نقطه شروع مهمی باشد، زیرا که قصد دارد تا تصویری جامع از اُتیسم ارائه کند. این تصویر جامع نشان می دهد که متخصصان چگونه اُتیسم را تشخیص می دهند و چگونه می توانید علائم را به گونه ای مدیریت کنید که در زندگی خود و فرزندتان تغییری مثبت ایجاد کنید و باور کنید که از عهده چنین کاری برمی آیید.
اگر فرزندتان به نوعی از ناتوانی رشدی مانند اختلالات طیف اُتیسم گرفتار شده باشد، بعید است که تقصیری متوجه شمای والد باشد و عملکردهای شما یا بروز حادثه ای خاص عاملی برای ایجاد این اختلال باشد. اتیسم شرایطی پیچیده و ناشناخته است. محققان مشغول یافتن پاسخ هستند اما سوالات مطرح شده در این زمینه چندان شفاف نیستند. در نتیجه، تحقیقات به شکلی مجزا و جدا از هم انجام می شود و اغلب نظریه های موجود در این زمینه در مرحله آزمایش قرار دارند. محققان به سرعت در حال جمع آوری داده ها هستند اما همزمان با این امر، درباره توصیف داده های جمع آوری شده با یکدیگر توافقی ندارند. به عنوان مثال، محققان شاهد وج.د اختلال در بعضی از عملکردهای فرد دارای اُتیسم هستند، اما درباره اینکه این مشکل ویژه عاملی برای پیدایش اُتیسم است و یا اینکه در اثر اُتیسم ایجاد شده است با یکدیگر توافقی ندارند؛ بنابراین، در جامعه پزشکی در زمینه علل ایجاد اُتیسم و چگونگی درمان آن مباحث مختلفی در جریان است.
این موارد عناوینی هستند که متخصصان و مراقبان در ارتباط با آن ها با یکدیگر توافق دارند و بر سر آن ها در حال
مجادله هستند:
به رغم آنچه جامعه پزشکی هنوز درباره اُتیسم چیز زیادی نمی داند، اما دلیلی برای امیدواری وجود دارد. شیوه های جدید برای مطالعه مغز انسان ممکن است منجر به شناسایی درمان، فراهم آوری امکان درمان های جدید و مداخلات نوین برای اُتیسم و سایر معماهای گیچ کننده سیستم اعصاب مانند آلزایمر و اختلال کمبود توجه / بیش فعالی شود.
ُعلاوه بر این، مدافعان حقوق افراد دارای اُتیسم خواستار درنظرگیری بودجه بیشتر و قوانین جدیدی هستند تا با استفاده از آن ها دانش و آگاهی درباره اُتیسم به عنوان موضوع مطرح روز گسترش یابد.
تشخیص اُتیسم به طور معمول دارای روندی قطره چکانی است .
1 – در سن خاصی متوجه برخی از ویژگی های غیرمعمول در فرزندتان می شوید.
2 – برای ملاقات با پزشک متخصص اعصاب کودکان وقت می گیرید و در صورتی که او به وجود اختلالی رشدی مشکوک شود شما را به متخصصی (مانند متخصص مغز و اعصاب) ارجاع می دهد.
3 – فرد متخصص کودک ما را می آزماید تا ببیند که آیا علائم مرتبط با طبقه بندی اختلالات طیف اُتیسم قابل کاربرد هست و کودک تشخیص را دریافت می کند یا تشخیص دیگری می گیرد.
گاهی اوقات، کودک می تواند تا سن مدرسه تشخیص داده نشود. در صورتی که فرد دارای اُتیسم خفیف باشد ممکن است هرگز تشخیص نگیرد.
به دلیل اینکه اغلب افراد دارای اُتیسم از ظاهری معمولی و همانند یک شخص فاقد اُتیسم برخوردار هستند، گروهی از مردم حتی والدین کودکان دارای اُتیسم بر این باور هستند که شکل های ملایم تر اُتیسم اصلا در ردیف ناتوانی ها قرار نمی گیرند. خارج از گودنشینان معتقد هستند که فرآیند تشخیص، رفتارهای مشکل آفرین این افراد را توجیه نمی کند و آنان والدین و یا خود کودکان را به علت وجود نقص در کنترل رفتار سرزنش می کنند. بازی ((سرزنش و اتهام زدن)) بدبختی بزرگی است زیرا که ناتوانی درمان نشده عصب شناختی به تنهایی قادر است بر روی سلامت فرد و توانایی وی در دستیابی به ظرفیت های زندگی تاثیر بسزایی دارد.
اختلال اتیستیک در کتاب راهنمای آماری و تشخیصی بیماری های روانی ذکر شده است. این راهنما کتاب مرجعی است که توسط انجمن آمریکایی روان پزشکی چاپ می شود. در این طبقه بندی برای تشخیص اُتیسم بایستی از میان لیستی متشکل از 12 علامت که در سه حیطه طبقه بندی شده اند، 6 علامت و یا بیشتر وجود داشته باشد. این طبقه ها عبارت اند از: تعامل اجتماعی، ارتباط و رفتار. این کتاب راهنما و طبقه بندی های موجود در آن به طور منظمی ویرایش می شوند.
دوازده علامت موجود در سه طبقه ذکر شده عبارت اند از:
علاوه بر نشان حداقل شش مورد از این نشانگان، فرزندتان باید درجاتی از تاخیر در تعامل اجتماعی، ارتباطات اجتماعی، یا بازی های نمادین و تخیلی از خود نشان دهد. کتاب آماری و تشخیصی و متخصصان امر تشخیص اُتیسم هم با یان نظر موافق اند که این علائم به طور کلی باید قبل از 3 سالگی کودک ظاهر شوند. تشخیص اُتیسم می تواند دیرهنگام باشد( حتی در سنین بزرگسالی انجام شود) اما روشن است که این علائم قبل از سن 3 سالگی آغاز می شوند.
پس از توجه به نشانه ها، معیارها و برچسب های مبهم مربوط به تشخیص ، ممکن است تصور کنید که اُتیسم برچسب تشخیصی آگاه کننده ای نیست. با این حال، تشخصی نقطه آغاز دریافت درمان است. اگرچه اداره دارو و موادغذایی (اف . دی . ای) هیج درمان دارویی را برای اُتیسم تایید نکرده است، اما برای درمان مشکلات مرتبط که ممکن است همراه با اُتیسم رخ دهد درمان هایی تایید کرده است. داروها اختلالاتی مانند سندروم روده تحریک پذیر، اضطراب، کمبود ویتامین و دیگر شرایط جسمانی که اغلب افراد دارای ملاک های تشخیصی کودکان اتیسم از آن رنج می برند را کنترل می کنند. تعداد زیادی از مشکلات مرتبط با سلامت فرزندتان، را می توانید کاهش داده و یا حتی حذف کنید.
