بزرگسالی افراد متاثر از تجربه های دوران کودکی اش می باشد بنابراین می توان گفت احساسات دوران کودکی زندگی افراد بزرگسال را به نوعی درگیر خود کرده است و نگرش و شخصیت هر فرد نسبت به شرایط مختلف زندگی از دوران کودکی تاثیر می پذیرد و چنانچه اتفاقات دردناکی را تجربه کرده باشند بسیاری از درد و رنج ها در وجود فرد بروز می کنند که شانس برگشت همین ترس ها درطول دوره بزرگسالی زیاد است و برخوردهای ناعادلانه ،از این فرد یک انسان بدبین و منفی در زندگی می سازد.
چنانکه در دوران کودکی تجربیاتی تهاجم گونه داشته باشید کودک درونتان تحقیر شده و عزت نفس پایینی پیدا می کنید و به تدریج عمیق ترین ترس ها در شما نمایان می شود پس طبیعی است که هنوز هم در وجودتان این زخم های احساسی زندگی کنند و روزمرگی امروز شما را تحت تاثیر قرار دهند.
باید بدانید روابط مختلف شکل گرفته در دوران کودکی کمک بسیار بالایی به رشد می کند و چنانچه این روابط آسیب زننده و مخرب باشند تاثیرات بسیار بد و منفی بر زندگی فرد در بزرگسالی می گذارد.
رو به رو شدن کودکان با آسیب های عاطفی و جسمی در سنین کم روی سلامت روان و امید به زندگی و روابط آن ها اثرات مخربی دارد تحقیقات و بررسی ها ثابت کرده آسیب هایی همچون طلاق والدین ، آزار اذیت جنسی در دوران کودکی و مصرف الکل در خانه احتمال ابتلای فرد به افسردگی ، سکته مغزی ، بیماری های قلبی و دیابت در سنین بالا را افزایش می دهد.
علاوه بر آن وجود این مشکلات در سنین کودکی رفتارهای پرخطری همچون روی آوردن به قلیان و سیگار را افزایش داده و می تواند امید به زندگی فرد را کاهش دهد و نیز به علت آنکه این کودکان توسط افرادی که وظیفه محافظت و تربیت آن ها را داشته اند مورد آزار و اذیت قرار گرفتند یک حس بی اعتمادی به دیگران در آن ها ایجاد می شود.
زخم های احساسی دوران کودکی انسان را به فکر رویارویی با زندگی آینده وا می دارد. چنانچه دوست ندارید آسیب های احساسی بر رشد فرزندتان تاثیر بگذارد بایستی در طول رشد و تربیت آنها دقت بیشتری داشته باشید. فراموش نکنید که هر کودک ویژگی ها و مهارت های خاص خود را دارد و در سریعترین زمان این مهارتها را آپدیت و به روز رسانی می کند و مسیر و روند سریعی را در پیش می گیرد.
هرگز اقدام به مقایسه آنها با هم کلاسی ها و دوستانشان نکنید و اگر خواستار تغییر و تحول در رفتار فرزندتان هستید باید دوستانه با معقول ترین روش و صحبت کردن بدون تنبیه و بدون رفتار ناعادلانه با او مطرح کنید تا به راحتی مسئله را درک کند.
در نتیجه وظیفه والدین این است که ارتباط خود با فرزندانشان را حفظ کرده تا به آنها احساس
امنیت داده و با این احساس امنیت هراس ها و مشکلات خود را با آنها در میان بگذارند و از والدین بخواهند سریع ترین راه حل ها را برای مشکلاتشان ارائه دهند و در تصمیم گیری نهایی درست ترین گزینه را انتخاب کنند.
