بر خلاف آنچه عموم مردم تصور می کنند معنای پرخوری عصبی، غذا خوردن زیاد هنگام ناراحتی، عصبانیت یا خشم نیست. پرخوری عصبی با نام علمی بولیمیا نروزا در واقع یک اختلال روان پزشکی است.
در این اختلال فرد مبتلا نگرانی بیش از حد درباره وزن و ظاهر خود دارد. این نگرانی زیاد در کنار ویژگی هایی چون کمال گرایی، تکانشگری و زودرنجی موجب می شود بیمار همواره سعی کند غذای کمتری بخورد و به اصطلاح غذاهای ناسالم کمتری بخورد.
محرومیت جسمی و روانی از غذا موجب می شود فرد مبتلا به همان غذاهایی که آن را ناسالم می پندارد ولع پیدا کند. نتیجه ولع و گرسنگی قبلی موجب یک دوره های پرخوری زیاد غذا می شود. افراد مبتلا به پرخوری عصبی پس از پرخوری احساس گناه عمیق و عذاب وجدان دارند.
احساس ناراحتی زیاد پس از پرخوری باعث می شود، بیمار دست به رفتارهای جبرانی خطرناک مانند استفراغ عمدی بزند. این رفتارهای جبرانی که اصطلاحا پاکسازی گفته می شوند نه تنها موجب کاهش وزن و لاغری نمی شوند، بلکه بیمار را در معرض خطرات زیادی قرار می دهند.
مشکلات گوارشی، زخم معده، زخم شدن گلو، پوسیدگی دندانها و مشکلات جدی تر مانند بی نظمی ضربان قلب و نارسایی کلیه ها از دیگر عوارض جدی اختلال پرخوری عصبی با رفتارهای جبرانی است.
درمانهای دارویی و روان درمانی اساس کار درمان پرخوری عصبی است و بالعکس تصور عموم:
غذا نخوردن موجب تشدید پرخوری عصبی می شود.
