از اولین روزهایی که شبکه‌های اجتماعی در دسترس قرار گرفت، از وایبر و لاین و ویچت و واتساپ گرفته تا تلگرام ما همواره گروه‌هایی تشکیل دادیم تا بتواینم از این ابزار ارتباطی بهره بگیریم.
یک مورد که همیشه به چشمم جالب آمده اینست که رفتار و کنش افراد در شخصیت واقعی آنها با شخصیت مجازیشان گاهی تفاوت معناداری دارد.
مثلا یکی از استادانم که در گروه دعوت کرده بودم و مفتخر به حضور ایشان بودم، در یک مجادله در گروه به یک خانم توهین جنسیتی کرد و گروه را ترک کرد! هرگز بعد از آن نتوانستم آن جایگاه قبلی را برایش در ذهنم بسازم و البته این سوال هم کنجکاوانه برایم مهم بود که چرا چنین است؟
چند مدت قبل واژه «نتیکت» برایم جلب توجه کرد که ترکیب واژه «نتوورک» و «اتیکت» است و به معنای آداب معاشرت در شبکه‌های اجتماعی است.
پاسخ را در این مفهوم جالب یافتم که چقدر شیوه حضور در فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی و آداب این نوع ارتباطات مهارت مهمی است.
یک شاخه از ارتباط موثر و نوع ارتباطات در بخشی است که ما به صورت مجازی در ارتباط هستیم.
در این موارد ما رفتارمان تغییر می‌کند و ممکن است نسبت به اهمیت این رفتار و شیوه فعالیت در شبکه های مجازی بر خلق یک تصویر از برند شخصی خود آگاه نباشیم یا اهمیت ندهیم.
به نظر می‌رسد به سرعتی که ما به این شبکه‌های اجتماعی پرتاب شدیم فرصت کافی برای تمرین و آگاهی یافتن از قواعد و آداب معاشرت در این فضا پیدا نکردیم.
بنابراین یکی از مهارت‌های نرم کلیدی برای ارتباط موثر، آگاه شدن از شیوه تاثرگذاری ما و برداشت‌ها و پیامهای اشتباهی است که ممکن است به دیگران بدهیم بدون اینکه از آن مطلع باشیم.
از سویی معمولا اولین ارتباط که با افراد جدید می‌گیریم از طریق پیام‌رسان‌ها است و افراد به بخشی از شبکه اجتمای یکدیگر دست پیدا می‌کنند یا احتمالا به صفحه اینستاگرام ما سری می‌زنند.
اولین برخورد و تصویر اولیه بر ادامه ارتباط و پیدا شدن مسیر رابطه تاثیر وصف‌ناپذیری دارد.
ادامه مطلب در لینک
