اوایل کرونا یه سلبریتی نه چندان خوب و نه چندان محبوب یه پست گذاشت که گواه این بود که قرنطینه رو شکسته. یه نفر اومد کامنت گذاشت که شما دیگه چرا؟ شما باید الگوی مردم باشید و... لحن کامنت کاملا مودبانه بود اما جواب مودبانه ای دریافت نکرد. اون سلبریتی با لحن تندی گفت که من الگوی کسی نیستم و کی میخواید بفهمید که سلبریتی ها الگوی مردم نیستند و ...
چند وقت پیش یه چیزی توی ویرگول خوندم که من رو دوباره به یاد صحبت های اون سلبریتی انداخت. که آیا افراد مشهور، بخصوص هنرمندان الگوی مردم هستند؟ آیا اون ها وظیفه ای در قبال جامعه و مردم دارند؟
جواب شما بستگی به این داره که آیا شما اعتقاد دارید هر آدمی نسبت به جامعه و بقیه مردم مسئوله یا نه؟
من به این موضوع باور دارم. تمام آدم های بزرگی که میشناسم هم به این موضوع باور داشتند و دارند. و احتمال میدم همین باورشون دلیل بزرگیشون باشه.
ولی چرا ما در قبال همدیگه مسئولیم؟
چون در قبال خودمون مسئولیم. آدم ها تمام عمرشون تلاش میکنند ترقی کنند و به مرتبه های بالاتر برسند تا اسباب خوشبختی خودشون رو فراهم کنند. چیزهایی مثل رضایت از خود، احترام و پول. به نظر من یکی از چیزهایی که روی خوشبختی ما تاثیر میگذاره شرایط آدم های اطرافمونه.
خودخواهانه ترین و غیرانسانی ترین وجه ممکن رو در نظر می گیریم. کسی که هیچ کس و هیچ چیز بجز خودش براش اهمیتی نداره و هیچ چیز تحت تاثیر قرارش نمیده.
خب فرض کنید این آدم میخواد توی محیط کارش خیلی حرفه ای، علمی و درست کار کنه. اما آدم های اطرافش بهش این اجازه رو نمیدن (مثل چیزی که الان توی کشور عزیزمون شاهدش هستیم) این آدم نمی تونه آرامش داشته باشه و نمیتونه به حس رضایت درونی برسه چون نمیتونه کاری که میخواد رو درست انجام بده.
اصلی ترین نیاز دموکراسی دانش و آگاهی مردمه. اما این فرد توی جایی زندگی میکنه که این دانش در مردم وجود نداره اما دموکراسی وجود داره. نتایج تصمیمات نادرست مردم قطعا روی زندگی اون تاثیر مستقیم میگذاره.
این آدم عاشق موسیقیه اما در جایی زندگی میکنه که به دلایل مختلف پر شده از ابتذال. و اون آدم محبوره تمام اون موسیقی های پوچ رو تحمل کنه.
تمام این مثال ها در مورد فردی بود که هیچ کس و هیچ چیز بجز خودش براش مهم نیست. دیدن مرگ یه کودک بخاطر گرسنگی روش تاثیری نمیگذاره. و براش اهمیتی نداره اگه هر روز و هر ساعت این اتفاق تکرار بشه. براش اهمیتی نداره که نزدیکانش توی جهل و حماقت دست و پا بزنند یا ذهنشون با چه تفکراتی پر باشه. فرقی نمیکنه که بچهاش توی چه جامعه ای رشد کنند؛ با چه آدم هایی‌و چه رفتار هایی. حتی این آدم هم در قبال آدم های دور و برش مسئوله، چون اون ها تاثیر مستقیمی روی زندگی و خوشبختی اون دارند.
اما این وسط هنرمندان، افراد شناخته شده یا هرکسی که کارهاش تاثیر کلان داره... چرا اون ها بیشتر مسئولن؟ همونطور که از خود جمله پیداست چون هر کار اون ها تاثیر عمیق تری داره. انجام هر کاری مساویه با اشاعه ی اون عمل. و کارهای این افراد بیشتر دیده میشه پس مسئولیتشون در قبال عملشون بیشتره.
اما درباره هنرمندان(منظورم هنرمندان واقعیه نه کسانی که خودشون رو هنرمند میدونن و از بقیه میخوان دست از سرشون بردارن^^) هنر به نوعی خوراک روح انسانه. و کسی که انتخاب کرده روح افراد رو ارضا کنه قطعا مسئولیت بیشتری داره. اون آدم قراره با روح من و تو سر و کار داشته باشه پس باید تلاش کنه آدم بهتری باشه. حداقل باید در انجام شغلش درست عمل کنه چون شغلش با چیز حساس و مهمی سر و کار داره. و البته خیلی وقتا دیدیم که بعضی از هنرمندان دغدغه های مختلف دیگه ای هم دارند و کارهای دیگه ای هم انجام میدن و با این کارشون گاهی توجه ما رو به سمت چیزهایی جلب میکنند که اصلا اطلاعی از وجودشون نداشتیم.
در تمام طول این متن خیلی باید و نباید کردم و درباره مسئولیت حرف زدم. اما فکر میکنم ما نباید از کسی بجز خودمون انتظار حرکت و تلاش و دغدغه مندی داشته باشیم. همین که با اون جریان همراهی نکنند کافیه. و گاهی همراهی نکردن کسانی مثل نامجو از هزاران سال اعتراض کردن یکی مثل من مفید تره:)
و البته کسانی مثل نامجو عمرشون رو سر این مسئله گذاشتن. بنظرم انتظار داشتن ازشون کمی بیجاست.
البته همه این ها نظرات شخصی منه. من هنوز هم مطمئن نیستم که تا چه حد میشه کاری کرد یا انتظاری داشت...
