دیروز برای اولین بار به یک قله صعود کردم.
من چند سالی هست که با سفر رفتن حالم رو خوب می کنم، تو این سالها همیشه به شهرها و کشورهای جدید می رفتم و اول از همه سراغ بازارهای قدیمی اون شهر رو می گرفتم که برم مردم و فرهنگشون رو ببینم، انرژیشون رو دریافت کنم و غرق در اونها بشم.
سال 1398 بالاخره همت کردم تا دوره آموزش اکوتوریست رو بگذرونم، تا قبل اون طبیعت و طبیعتگردی برام خلاصه می شد در رقص و بازی تو اتوبوس به بهانه دیدن فلان جنگل...
به اصرار دوستم برای اولین بار روز جمعه 20 فروردین 1400 رفتم به قله بند عیش!! چرا به اصرار؟ خب من کارمند بانکمو هر روز هفته صب زود بیدار میشم و میرم سر کار،بخاطر همین بیدار شدن ساعت ۵ صبح روز تعطیل برام مثل چرنوبیل میمونه.
صب ساعت 5 بیدار شدم وسایلم رو جمع کردم و خودم رو یک ربع به ۶ رسوندم پایگاه بسیج ابتدای خیابان شهداری حصارک که حول و هوش دانشگاه علوم و تحقیقاته.
منتظر شدیم تا همه برسن و ۶:۱۵ توی دو گروه سی نفره به سمت قله حرکت کردیم. مسیر زیاد سبز نبود(انتظار داشتم سرسبز تر باشه) البته رودخانه کم جونی جریان داشت و اطرافش درختانی توی دره دیده می شد.
توی مسیر یه آبشار خیلی خوشگل هم وجود داره. باغ هایی که پر از شکوفه های صورتی و سفید و قرمز اول صبح آدم رو سر حال میاره. در انتهای مسیر، پای قله استخر آبیاری درختان، چشمه آب خوردنی و یه دستشویی بدون آب وجود داشت که چند نفری دور و برش صبحونه می خوردن، ما قبل تر، نزدیکای آبشار صبحونه رو خورده بودیم که برای صعور معده هامون سنگین نباشه. اونجا آب برداشتیم، استراحت کردیم و راه افتادیم.
برای صعود به قله از مبدا این چشمه دو مسیر بود: مسیر اول که ما انتخاب کردیم دست چپ قله بود، مسیرش خیلی کوتاه تر بود ولی خاک بسیار سست، شیب بیشتر و وجود پیمایش دست به سنگ در نزدیکی قله از سختیای این مسیر بود.
مسیر دوم که ما بعد از صعود ازش برگشتیم پایین، شیب خیلی کمتر و مسیر آسون تری داشت(البته که خاک منطقه کلن سست هست) ولی خب طولانی تر از مسیر اول بود.
صعود به این قله اون حسی رو که از دوستام شنیده بودم برام نداشت حس موفقیت و غرور از فتح یک قله، شاید بخاطر کم ارتفاع و کوچیک بودن قله یا بی نام و نشون بودنش بود ولی این صعود من رو برای صعود به دماوند مصُر کرد.
