درست چند روز قبل از قطعی اینترنت برای خودم یه مغز دوم ساخته بودم.
چندتا سرویس رو بررسی کرده بودم و با کمکِ ترلو و اورنوت یه سیستم ساخته بودم که مثل یک مغز دوم بخشی از بارِ مغز اولم رو به دوش می‌کشید.
ایده‌ی جدیدی نبود، حتی قبلا هم مدل‌های مختلف رو تست کرده بودم، ولی ایندفعه هیجانم بیشتر بود.
و البته بهتر از قبل داشت کار می‌کرد.
برای انجام دادن کارها و حتی فکر کردنم کاملا بهش متکی بودم.
و سیستم‌های قبلی رو کنار گذاشته بودم به خاطرش.
و البته اونقدر بهینه بود که نمی‌شد توی چند روز یه جایگزینِ مناسب براش پیدا کرد.
(بعدا توضیح می‌دم درباره‌ش)
بدون اینترنت یکی از مغزهام رو از دست داده بودم. تمرکزم کمتر بود. و در مجموع خنگ‌تر بودم توی هفته‌ی پیش.
حتی اگه این مغز دوم رو طراحی نکرده بودم باز هم شبیه یک سلول عصبی بودم که از یک مغزِ زنده و پیچیده جدا افتاده‌ام.
جمله‌ی قبلی یک عبارت زیبای ادبی نیست.
ء connectivity توی دنیای این روزها به شدت پررنگه، به طوری که کارکرد و «معنا»ی چیزها تحت تاثیرِ این «اتصال» قرار گرفته.
ما روز به روز داریم از homo sapiens به connecto sapiens دگردیسی می‌کنیم.
ما بدونِ «اتصال به اینترنت» اون آدم‌های قبلی نیستیم.
برای منی که پنج سال اخیر مهم‌ترین اتفاقای زندگیم آنلاین بودن،
منی که عزیزترین آدمای زندگیم به طور میانگین چندین هزار کیلومتر باهام فاصله دارن و بیشترشون رو هرگز از نزدیک ندیدم،
منی که بخش مهمی از زندگیِ فکریم توی اینترنت می‌گذره و بیشترین بده‌بستان رو با این مغزِ بزرگ دارم،
هفته‌ی پیش یک بحرانِ «وجودی» بود.
به آینده‌ی بدون اینترنت فکر می‌کردم.
به تمام آدمایی که توی این سال‌ها با کمک اینترنت پیدا کردم. ازشون چیز یاد گرفتم. و باهاشون در «ارتباط» بودم.
آدمایی که بدون اینترنت توی خواب هم نمی‌دیدمشون.
حتی بیشتر کتاب‌هایی که این روزها می‌خونم رو هم اینترنت به دستم رسونده ....
من از آینده‌ی بدون اینترنت می‌ترسم.
دنیای بدونِ اینترنت شبیهِ این دنیا نیست. نمی‌دونم تاریک‌تره یا روشن‌تر. فقط می‌دونم به کلی متفاوته.
ادریسِ بدونِ اینترنت هم یه نفر دیگه است.
من از ادریسِ بدونِ اینترنت می‌ترسم.
ادریس هستم. برای اینکه همدیگه رو گم نکنیم و نوشته‌ها رو راحت‌تر دریافت کنی کدومو ترجیح می‌دی؟ کانال تلگرام؟ اکانت توییتر؟ یا خبرنامه‌ی ایمیلی هفتگی؟
