چطور آدم بهتری بشم؟

یکی از بچه‌ها توی توییتر پرسیده بود:

«چطور می‌تونم استانداردهام رو بالا ببرم؟
خیلی وقتا زور می‌زنم و کمی بالا می‌رم در یک سری زمینه‌ها، ولی بعدش به حالت قبلی بر می‌گردم.
راهکارتون چیه؟»

اینا رو براش نوشتم:

در کنار حرفای بقیه یه چیزی به ذهنم می‌رسه:

آدم باید ساختار جسمی و فکری و روانیش رو بشناسه.
اولویت‌هاش رو با توجه به این‌ها مشخص کنه.
و اهداف و سبک زندگیش رو حولِ شرایط منحصربفرد خودش طراحی کنه.

من همیشه دوست داشتم انسان ترازِ مذهبی باشم،
به دوستایی که نماز صبحشون اول وقت بود و هیئتشون ترک نمی‌شد غبطه می‌خوردم.
(اون موقع جاهل‌تر از الان بودم و فکر می‌کردم معیار مذهبی بودن نماز و هیئته.)

از طرف دیگه آدمای منظم رو دوست داشتم.

می‌خواستم درآمدم زیاد باشه و سخت‌کوش باشم.

از یک طرف دیگه می‌خواستم فدای آدم‌ها بشم و بهشون خیر برسونم.

ولی در عمل توفیق چندانی پیدا نمی‌کردم.

یکی از دلایلش این بود که تحت تاثیر مفهومِ «انسان کامل» بودم. از وقتی که با این مفهوم خداحافظی کردم وضعم بهتر شده.

این روزها کمی بیشتر خودم رو می‌شناسم.

چند ماه پیش با دوستِ دبیرستانم که نماز صبح راحت بیدار می‌شد صحبت می‌کردم، بهم می‌گفت کلا خوابش سبک هست، در حالی که اون موقع مدام خودم رو باهاش مقایسه می‌کردم و دوست داشتم به «استانداردها»ش نزدیک بشم.

می‌بینم خیلی از آدمایی که درآمدشون از من بیشتره از نوجوونی به این موضوع فکر می‌کردن، و همین الان هم پول براشون اولویت بالایی داره.
توی نیازهای اساسی‌شون به بقا و قدرت اولویت می‌دن.
در حالی که من دوست ندارم به پول اولویت بدم و بیشتر از قدرت، آزادی و تفریح رو دوست دارم.

طبیعتاً وقتی در لایه‌های پایین‌تر خواستار آزادی و تفریح هستم کمتر از کسی که قدرت رو دوست داره کار می‌کنم و پول جمع می‌کنم.

دیگه سعی نمی‌کنم با معیارهای جامعه و آدمای دیگه استاندارد بالایی داشته باشم.
به نظرم قدم اول برای بالا بردن استانداردها اینه که «انتخاب کنیم» کدوم‌هاشون رو می‌خوایم بالا ببریم.
انتخابی با توجه به خصوصیات منحصربفرد خودمون،
و با توجه به اولویت‌هایی که عمیقاً بهشون پایبندیم. (چیزهایی که بیشتر توی عمل خودشون رو نشون می‌دن تا توی فکر و حرف.)

من دیگه سعی نمی‌کنم سرعتم رو بیشتر کنم،
به جاش تلاش می‌کنم جوری از وسواس و دقتم استفاده کنم که برام مزیت رقابتی ایجاد کنه.

دیگه سعی نمی‌کنم پولدار بشم،
به جاش سعی می‌کنم به بهترین نحو از بی‌توجهیم نسبت به پول استفاده کنم.

سعی نمی‌کنم قدرت‌طلبی رو در خودم تقویت کنم،
تلاشم اینه که الگوی آزادی و آرامش باشم.

ناوال راویکانت می‌گه:
هیچ کس نمی‌تونه توی «خودت بودن» با تو رقابت کنه،
وقتی خودت هستی غیر قابلِ رقابت می‌شی.
توی این زمین بازی هیچ کس حریفت نیست.

به نظرم مهمه که زمین بازی‌مون رو خودمون انتخاب کنیم،
قوانینش رو خودمون بچینیم،
استاندارد‌هاش رو خودمون تنظیم کنیم،
و بعدش شروع کنیم به بالا بردنِ همون استانداردها.

البته بازم تکرار می‌کنم که این متن تمامِ جواب نیست و در کنار چیزهای دیگه باید بهش توجه کنیم.