هنوز مدل های قدیمی لندرور در سراسر دنیا تردد دارند. این شرکت خودروسازی با اصالت انگلیسی، یکی از بهترین سازندگان شاسی بلندهای لوکس و مدل های مناسب برای سفرهای خارج از جاده است.
برای افراد ماجراجو و علاقه مند به طبیعت گردی در مسیرهای سخت برند های جیپ، تویوتا و لندرور اهمیت بیشتری نسبت به دیگر خودروسازان دنیا دارد. شاید با نگاهی به تاریخ، جیپ بنیان گذار مدل ها آف رود و دو دیفرانسیل امروزی بدانیم اما با بررسی بیشتر بر مشخصات محصولات مدرن دیگر شرکت ها، متوجه توانایی ها و امکانات مختلف در تولیدات 3 شرکت آمریکایی، ژاپنی و انگلیسی خواهیم شد.
اگر قابلیت های فنی و کیفیت رانندگی در مدل های متنوع جیپ، تویوتا و لندرور را فراموش کنیم، لندرور بهترین گزینه برای علاقه مندان شاسی بلندهای لوکس مناسب طبیعت گردی با آپشن های سفارشی است.
تاسیس لندرور
کارخانه رور در سال 1878 آغاز به کار کرد. اولین محصولات این شرکت، دوچرخه های زنجیر دار و موتور سیکلت بودند. سال 1912، اولین خودروی ساخت رور رونمایی شد. با توجه به تقاضای بسیار بالای مردم برای خرید خودرو در اوایل قرن بیستم، رور به سرعت رشد کرد و به یکی از برترین خودروسازان انگلستان تبدیل شد. سال های دهه ی 50 و اوایل دهه ی 60 میلادی هم با توسعه رور همراه بود تا این شرکت یکی از غول های خودروسازی اروپا در زمان خود باشد. البته رور هم مانند دیگر برندهای انگلیسی فعال در صنعت خودرو، درگیر بحران مالی شد و سال 1967 اعلام کرد قرار است منحل شود. گروه خودروسازی رور، مجددا در سال 1986 با ترکیب شرکت های رور، ام جی، آستین و لیلاند فعال شد. اما بدلیل ناتوانی از فروش محصولات در سال 2000 برای همیشه به کار خود پایان داد.
ظهور مجدد با نام لندرور
اولین مدل از سری محصولات لندرور، در سال 1948 رونمایی شد. شرکت رور با تکیه بر نام خود و تاکید بر قابلیت های رانندگی این خودرو در مسیرهای مختلف، ترکیب لند رور را انتخاب کرد. اولین نسخه از جیپ آمریکایی که در سال 1943 به تولید رسید و در سال 1945 با برند اختصاصی جیپ وارد بازار شد. بدلیل نبود درهای طرفین بدنه توسط بسیاری از کشورها به عنوان یک خودروی استاندارد پذیرفته نشد ولی لندرور نخستین خودروی دنیا محسوب می شود که همراه سیستم دو دیفرانسیل و استاندارد جاده ای برای عرضه به عموم مردم، عرضه شد.
قبل از آغاز جنگ جهانی دوم در سال 1939، محصولات رور هم مشابه بسیاری دیگر خودروسازان انگلیسی جز خودروهای گران قیمت محسوب می شدند. اوضاع اقتصادی اروپا در سال های پس از جنگ جهانی دوم، مساعد نبود و محصولات رور فروش خوبی نداشت. در این شرایط نیاز به یک خودروی ارزان قیمت و پرفروش به شدت احساس می شد.
موریس فردیناند ویلکس در نقش مدیر اجرایی و طراح ارشد شرکت لندرور تصمیم گرفت که محصولی مشابه جیپ آمریکایی بسازد با این تفاوت که به جای اهداف نظامی، پاسخ گوی نیازهای کشاورزان باشد. برادران ویلکس، به فکر این بودند که محصولی قدرتمند برای استفاده در مسیرهای سخت را تولید کنند. با هدف کاهش وزن و قیمت نهایی، ورقه های نازک آلومینیوم برای ساخت بدنه ی این خودرو انتخاب شد تا برخلاف جیپ که از نوعی فولاد استفاده کرده بود؛ به راحتی خم شده و تولید شود. روند برش، پرس و شکل دهی بدنه از آلومینیوم، نیازمند دستگاه های گران قیمت و پیچیده نبود؛ ضمن اینکه هزینه ی نهایی و زمان مورد نیاز برای تولید خودرو را کاهش می دهد.
سری یک
اولین مدل های لندرو، فاقد سقف بودند. خریدار می توانست این خودرو را با سقف پارچه ای یا فلزی سفارش دهد. احتمالا به همین دلیل، پلیس بریتانیا محدودیت سرعت ۸۰ کیلومتربرساعت برای رانندگان لندرور، وضع کرده بود. البته نباید فراموش کرد که پیشرانه ی نسل اول این خودرو هم به زحمت می توانست قدرت لازم برای رسیدن به سرعت ۱۰۰کیلومتربرساعت، فراهم کند.
لندرور از اوایل دهه ی ۵۰ میلادی با بدنه های مختلف قابل خرید بود. همگی این مدل ها، ۲ در برای سرنشینان جلو داشتند اما با فاصله محورهای متنوع تولید می شدند. لندرور وانت و استیشن واگن، نمونه هایی از نسخه های پرفروش و آپشنال لندرور بودند که مورد توجه افرد عادی یا شرکت های مختلف تجاری قرار گرفتند. حتی نمونه ای از این خودرو با طول بدنه ی بیشتر و قابلیت نصب ۱۰ صندلی نیز تولید شد.
سری دو
نسل دوم لندرو با نام سری ۲ در سال ۱۹۵۸رونمایی شد. باز هم نمایشگاه آمستردام میزبان اولین حضور رسانه ای خودرو بود. مدل جدید، پهنای بیشتری نسبت به نسل اول داشت و راحتی سرنشیان را مورد توجه قرار داد.
مهم ترین تغییر در ظاهر سری ۲ نسبت به سری یک، به نمای جانبی مربوط می شد که حالت بشکه ای(Barrel Side) را جای گزین صفحات تخت می کرد. علاوه بر پیشرانه ی ۲ لیتری قدیمی، نمونه ی ۲.۲۵ لیتری بنزینی با قدرت ۷۲ اسب بخار هم به خط تولید لندرور اضافه شد.
پیش از آغاز سال ۱۹۶۰، شرکت رور برای فروش ۲۵۰ هزار لندرور طی ۱۱ سال، جشن گرفت. در این دوران، تنوع محصولات لندرور هم افزایش یافت. نسخه ای از این خودرو با توانایی حمل ۱۲ سرنشین تولید شد که کارایی شبیه به مینی بوس داشت. همچنین نسخه ای ویژه با چرخ های شنی مثلثی به نام کاتبرتسون (Cuthbertson) با تعداد محدود توسط یک مبتکر اسکاتلندی عرضه شد که مورد توجه قرار گرفت.
تغییر در مدیریت
در سال ۱۹۶۷، خودروسازی رور با لیلاند ادغام شد. حدود یک سال بعد، ترکیب شرکت های رور، لیلاند، تریومف، آستین، موریس و جگوار، اتحادیه ی بریتیش موتور(BMC) را تشکیل داد تا بزرگ ترین برندهای فعال در صنعت وسایل نقلیه ی انگلستان، همکاری نزدیک تری با یکدیگر داشته باشند. به واسطه ی این تحول، بسیاری از تجهیزات خودروهای تولید بریتانیا، دارای اشتراکاتی با یکدیگر شدند که در نهایت، نتیجه ی مثبتی برای برندهای این کشور نداشت. بحران مالی در سال ۱۹۷۵، خودروسازی انگلستان را با مشکلاتی جدی مواجه کرد که در نتیجه ی آن، دولت بریتانیا برای جلوگیری از ورشکستگی شرکت هایی مثل رور و لیلاند، مالکیت آن ها را به عهده گرفت.
دهه ی ۱۹۷۰ و ظهور رنجرور
در آغاز دهه ی ۷۰ میلادی، فروش بسیار خوب لندرور ادامه داشت و نسل سوم با نام سری ۳ نیز سال ۱۹۷۱رونمایی شد. این شرایط، فرصت بسیار خوبی برای مدیران برند لندرور بود تا محصولی تازه به سبد خود اضافه کنند. لندرورهای سری ۱ و ۲، از کمبود امکانات لوکس و راحتی برای سرنشینان رنج می بردند. این خودروها، حتی در گران ترین نسخه با صندلی های چرم سفارشی و فنربندی مدرن، فراتر از یک شاسی بلند اسپرت برای سفرهای ماجراجویانه محسوب نمی شدند.
رُور از سال ۱۹۵۱، تصمیم به ساخت نسخه ای بزرگ تر و لوکس تر نسبت به لندرور گرفت. این پروژه با نام رودرور (Road Rover)، در ابتدا با جدیت دنبال نمی شد اما با حضور گوردون باشفورد، طراح ارشد رور منجر به تولید چند نسخه ی پیش تولید در سال ۱۹۶۷ شد. پروژه به رنجرور تغییر نام داد و شرکتی با نام ولار (Velar) در لندن ثبت شد تا وظیفه ی بهینه سازی رنجرور را برعهده بگیرد. پیش از رونمایی نهایی در سال ۱۹۷۰، ۴۰دستگاه رنجرور با چهره های مختلف آزمایش های فنی را پشت سر گذاشتند.
اولین مدل از رنجرور، تحسین متخصصان را برانگیخت. این محصول با عنوان نمونه ای از طراحی صنعتی در موزه ی لوور پاریس هم به نمایش گذاشته شد. رنجرور تفاوت های زیادی با لندرو داشت و حتی در چشم عموم مردم هم، زیباتر و جذاب تر به نظر می رسید. پیشرانه ی ۳.۵ لیتری برای این خودرو، ۱۳۰ اسب بخار قدرت فراهم می کرد؛ اما بعدها به لطف جای گزینی کاربراتور با انژکتور به قدرت ۱۵۵ اسب بخار رسید. تا سال ۱۹۹۴ و اتمام تولید نسل اول رنجرور به مدت ۲۴ سال، پیشرانه های ۱۱۱ تا ۲۰۰ اسب بخار بنزینی و دیزل روی بدنه های ۲ در و ۴در نصب شدند. مدل ۴ در از سال ۱۹۸۱ قابل خرید بود.
در سال ۱۹۷۱ یک سال پس از رونمایی رنجرور و پس از تولید ۷۵۰ هزار لندرور، نسل سوم با نام سری ۳ معرفی شد. انتقال چراغ های اصلی از نزدیکی جلوپنجره به پوشش روی گلگیرها در طرفین بدنه، مهم ترین تفاوت این خودرو با مدل های پیشین به نظر می رسید. این حالت، قبلا روی آخرین نسخه های نسل دوم برای رعایت استانداردهای آلمان و امریکا و استرالیا، اعمال شده بود. تا سال ۱۹۸۵ و اتمام عرضه ی لندرور سری ۳، تعداد ۴۰۰ هزار دستگاه از نسخه های مختلف این خودرو تولید شد.
ثبت برند لندرور
شرکت لندرور به عنوان یک شرکت خودروسازی در سال ۱۹۷۸فعالیت خود را شروع کرد. هرچند که گروه صنعتی متشکل از رُور و لیلاند، سهام دار این برند در زمان تأسیس بودند؛ لندرور با راه اندازی شرکتی اختصاصی خود به استقلال مالی و فنی نزدیک شد.
دهه ی ۱۹۸۰
اواسط دهه ی ۸۰ میلادی، تولید رنجرور به ۱۲ هزار دستگاه در سال رسید. تا سال ۱۹۸۲، مجموعا ۱۰۰ هزار دستگاه رنجرور فروخته شده بود که آمار خوبی برای یک محصول نسبتا گران قیمت انگلیسی بود. در آن زمان، رنجرور با عنوان تنها شاسی بلند لوکس دنیا شناخته می شد و رقیبی نداشت. جعبه دنده ی خودکار ساخت کرایسلر امریکا و فنربندی نرم در این خودرو، فراتر از دیگر مدل های دو دیفرانسیل جهان بود. از سال ۱۹۸۵، جعبه دنده های خودکار ساخت ZF آلمان هم به فهرست امکانات سفارشی رنجرور اضافه شد.
اواخر دهه ی ۸۰ میلادی، رنجرور توربودیزل ۲/۴ لیتری با قدرت ۱۱۲ اسب بخار و گشتاور ۲۸۴ نیوتن متر توانست ۱۲ رکورد مختلف ثبت کند که شامل سریع ترین شاسی بلند دیزلی جهان با نهایت سرعت ۱۶۰ کیلومتربرساعت نیز بود. پیشرانه ی این مدل، ساخت شرکت VM موتوری ایتالیا بود.
پیش از نام گذاری دیفندر، مدل هایی از لندرور با کدهای ۹۰ و ۱۱۰ بین سال های ۱۹۸۳ تا ۱۹۹۰ تولید شدند. لندرورهای ۹۰ و ۱۱۰ که به ترتیب با نام های ناینتی و وان تن (Ninety and One-Ten) شناخته می شوند، با پیشرانه های قدرتمند ۲.۵ تا ۳.۵ لیتری و جعبه دنده ی دستی همراه بودند.
دهه ی ۱۹۹۰ و ظهور دیفندر
لندرور دیفندر به عنوان جای گزین سری ۳ در سال ۱۹۹۰ رونمایی شد. این مدل که تا سال ۲۰۱۶ روی خط تولید قرار داشت، یکی از موفق ترین خودروهای ساخت بریتانیا و مشهورترین شاسی بلندهای دنیا با ۲۶ سال وفاداری به طرح اولیه است.
نمای ظاهری و بسیاری از مشخصات اولین مدل دیفندر با مدل های ۹۰ و ۱۱۰ مشابه بود. مشخصات فنی و تجهیزات دیفندر با تغییرات گسترده در سال های مختلف، همراه بود که علاوه بر تلاش برای پاسخ به نیاز مشتری و بهبود عملکرد، به دلیل تغییر در مالکیت شرکت و حضور برندهایی مثل فورد یا بی ام و در ترکیب سهام داران لندرور انجام شد.
لندرور دیسکاوری، با هدف عرضه ی یک شاسی بلند میان رده که قیمتی کم تر از مدل اصلی رنجرور و گران تر از دیفندر داشته باشد، سال ۱۹۹۰ وارد بازار جهانی شد. تولید نسل اول از دیسکاوری تا سال ۱۹۹۸ ادامه داشت؛ اما چندبار تغییر چهره داد و طیف وسیعی از پیشرانه ها را در بازار کشورهای مختلف، فراهم کرد. تمامی مدل های دیسکاوری، طول بدنه و فاصله محورهای مشترک داشتند؛ اما به صورت ۲در یا ۴در قابل خرید بودند.
سال ۱۹۹۴، نسل دوم رنجرور ۲۵ سال بعد از معرفی نسل اول رونمایی شد. در این زمان، دیسکاوری و دیفندر با فروش نسبتا خوب و قیمت پایین تر نسبت به مدل اصلی رنجرور فروخته می شدند. این شرایط، فرصت مناسبی برای مهندسان لندرور بود تا امکانات فنی و رفاهی رنجرور را افزایش دهند و محصولی با قیمت بالاتر در کلاس خودروهای لوکس معرفی کنند.
تغییر مالکیت با سهام داران آلمانی، امریکایی و هندی
مشکلات مالی در کارخانه های خودروسازی انگلستان، سهام داران لندرور را مجبور به فروش این شرکت کرد. دولت انگلستان و گروه بریتیش ایروسپیس که مالکیت لیلاند و رور را در اختیار داشت؛ باوجود سودآوری دیفندر و رنجرور تصمیم به خصوصی سازی لندرور گرفت. این اتفاق، برای بسیاری دیگر شرکت های خودروسازی انگلیسی، مثل بنتلی و رولزرویس و جگوار نیز انتفاق افتاد.
در سال ۱۹۹۴ گروه بی ام و موفق به خرید سهام رور و شرکت زیرمجموعه ی آن، لندرور شد. مدیران برند آلمانی، حاضر به سرمایه گذاری سنگین در بخش توسعه ی لندرور نبودند. علاوه براین، شرکت فورد که از سال ۱۹۹۰ به مالکیت جگوار رسیده بود؛ می توانست سرنوشت بهتری برای لندرور رقم بزند. سرانجام در سال ۲۰۰۰، حق مالکیت لندرور طی معامله ای به ارزش ۱.۸ میلیارد پوند از بی ام و به گروه فورد واگذار کرد.
در آغاز قرن ۲۱، فورد در راس گروه پی ای جی (PAG: Premier Automotive Group) مالکیت برندهای جگوار، لندرو، استون مارتین، ولوو و لینکلن را در اختیار داشت. در سال ۲۰۰۶، هیئت مدیره ی فورد تصمیم به فروش برندهای غیرامریکایی گرفت. کمتر از ۲ سال بعد، خودروسازی جگوار لندرور (متشکل از هر دو شرکت و کارخانه های زیرمجموعه ی آن ها) در ازای ۲.۳میلیارد دلار به گروه تاتاموتورز هندوستان فروخته شد. از سال ۲۰۰۸ تاکنون، جگوار و لندرور تحت مالکیت تاتا فعالیت می کنند.
قرن ۲۱ تا امروز
هرچند که لندرور برای مدتی نسبتا طولانی، نسبت به توسعه ی محصول سنتی خود کم توجه بود و علاقه ای به رونمایی از نسل جدید دیفندر نشان نمی داد؛ تمرکز قابل توجهی بر رنجرور و حضور در بازار خودروهای لوکس داشت. علاوه بر این موضوع، تنوع قابل توجه در محصولات مختلف با نام رنجرور، اتفاق مهمی برای شرکت سازنده بود تا فراتر از سال های گذشته به فعالیت ادامه دهد.
نسل سوم رنجرور در سال ۲۰۰۲رونمایی شد. نسخه ی پایه مجهر به پیشرانه ی ۸ سیلندر ۴.۴ لیتری بی ام و، قدرت ۲۸۶ اسب بخار و گشتاور ۴۴۰ نیوتن متر فراهم می کرد تا این شاسی بلند ۲۵۰۰کیلوگرمی، تنها ۹ ثانیه بعد از شروع حرکت به سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت برسد و نهایت سرعت ۲۱۰ کیلومتربرساعت داشته باشد
رنجرور اسپرت، دیگر محصول جدید در سبد لندرور بود که سال ۲۰۰۵رونمایی شد. این خودرو، بزرگ تر از دیسکاوری و کوچک تر از رنجرور، در کلاس کراس اور لوکس با اندازه ی متوسط قرار می گرفت. رنجرور اسپرت، از پیشرانه های بنزینی جگوار و دیزلی فورد استفاده می کرد. قدرتمندترین نمونه، مجهز به قوای محرک سوپرشارژ ۸ سیلندر بنزینی با حجم ۵ لیتر بود که قدرت ۵۰۰ اسب بخار و گشتاور ۵۵۰ نیوتن متر داشت. نسل اول رنجرور اسپرت سوپرشارژ، ۵.۹ ثانیه بعد از شروع حرکت به سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت می رسید و میانگین مصرف سوخت ۱۶ لیتر در ۱۰۰کیلومتر داشت.
انقلاب در طراحی لندرو با گری مک گاورن
شاید مهم ترین خدمتی که مدیران گروه تاتاموتورز در قبال لندرور انجام دادند؛ واگذاری طراحی و مهندسی این شرکت انگلیسی به نیروهای بومی کشور سازنده بود. هرچند که ترکیب پرسنل لندرور از کارگران تا مدیران، چند ملیتی بوده و هست؛ اما نمی توان نقش طراحان و مهندسان بریتانیایی در موفقیت سال های اخیر لندرور را نادیده گرفت. این شرایط، البته همراه با سرمایه گذاری سنگین تاتاموتورز هندوستان، منجر به رشد بسیار خوب لندرور و تولید محصولات جدید شد.
گری مک گاورن(Gerard Gabriel McGovern)، متولد ۱۹۵۶ در کاونتری انگلستان است. حتی شهر محل تولد او در نزدیکی یکی از مهم ترین خطوط تولید لندرور قرار دارد. مک گاورن با بورسیه اعطایی از کرایسلر به دانشگاه کاونتری رفت و مدتی بعد، در رشته ی طراحی خودرو از رویال کالج لندن فارغ التحصیل شد. او از سال ۱۹۷۸ همکاری با کرایسلر در دفتر طراحی دیترویت را آغاز کرد. مک گاورن، در کنار پیتر هاربوری مدیر طراحی فعلی ولوو و موری کالوم مدیر طراحی فعلی فورد سرپرستی استودیو طراحی کرایسلر-پژو در انگلستان را برعهده گرفت. سال ۱۹۸۲، مک گاورن به گروه رور پیوست.
براساس ابتکار مک گاورن، چراغ های اصلی با طرح کشیده و باریک جای گزین نمونه های قدیمی شدند تا حس یک شاسی بلند اسپرت و مدرن را القا کنند. این سبک، ابتدا در کراس اور مفهومی LRX ساخت ۲۰۰۸رونمایی شد و سال ۲۰۱۱ با معرفی نسل اول ایوک (Evoque) به تولید و تجاری سازی رسید. نسل دوم رنجرور اسپرت و نسل چهارم رنجرور که به ترتیب در سال های ۲۰۱۳ و ۲۰۱۴ رونمایی شدند هم، تحول در زبان طراحی محصولات لندرور را ادامه دادند.
استفاده از پیشرانه های جگوار-لندرور، به جای فورد و بی ام و
با حضور شرکت تاتاموتورز هند در راس سهام داران گروه جگوار لندرور، وابستگی به پیشرانه های غیرانگلیسی پایان یافت. از سال ۲۰۱۳، تمامی خودروهای مدرن لندرور با پیشرانه ی ساخت جگوار همراه شدند تا علاوه بر کاهش هزینه های تولید، قدرتمند و هماهنگ با نیازهای این برند باشند.
رنجرور SV و دپارتمانSVO
از سال ۲۰۱۵ با تکیه بر پیشرانه های سوپرشارژ جگوار، نسخه های SV به بعضی مدل های رنجرور اضافه شدند. این خودروها، با امکانات ویژه و تجهیزات لوکس دپارتمان خودروهای سفارشی گروه جگوار لندرور (SVO: (Special Vehicle Operations با قیمتی نسبتا بالا در مقایسه با شاسی بلندهای معمول دنیا عرضه می شوند. رنجرور اسپرت مدل ۲۰۱۵، اولین محصول لندرور بود که رسما با مدل SV تولید شد. این محصول با پیشرانه ی ۵ لیتری، قدرت ۵۵۰ اسب بخار و گشتاور ۶۸۰ نیوتن متر، تنها ۴.۷ ثانیه بعد از شروع حرکت به سرعت ۱۰۰کیلومتربرساعت می رسید.
شاسی بلندهای لوکس هیبرید و پلاگین هیبرید
لندرور نخستین تولیدکننده ی خودروهای پلاگین هیبرید در کلاس محصولات خود محسوب می شود. سال ۲۰۱۵، رنجرور هیبرید و رنجرور اسپرت هیبرید معرفی شدند. این خودروها، با قدرت ۳۵۰ اسب بخار و گشتاور ۷۰۰ نیوتن متر، تنها ۶.۴ لیتر در ۱۰۰ کیلومتر، مصرف بنزین داشتند؛ ضمن اینکه باوزن خالص ۲۳۸۰ کیلوگرم، کمتر از ۷ ثانیه بعد از شروع حرکت به سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت می رسیدند.
مدل پلاگین هیبرید از رنجرور که با کدP400e روی نسل چهارم این خودرو تولید می شود؛ قدرت ۴۰۴ اسب بخار و گشتاور ۶۴۰ نیوتن متر فراهم می کند تا رسیدن به سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت در زمان ۶.۸ ثانیه و نهایت سرعت ۲۲۰ کیلومتربرساعت در اختیار راننده باشد. این شاسی بلند ۲۵۰۰ کیلوگرمی، تنها ۲.۸ لیتر در ۱۰۰ کیلومتر بنزین مصرف می کند. البته شارژ کامل باتری های ۱۳ کیلووات ساعتی ۷.۵ ساعت زمان می برد. قیمت پایه برای رنجرورP400e در بازار جهانی، ۹۷ هزار دلار است.
رنجرور ولار؛ جذاب ترین محصول مدرن لندرور
انتقاد از سبک طراحی جعبه ای و کم هیجان در محصولات لندرور، از گذشته وجود داشته است. حتی جدیدترین محصولات این برند هم، چندان مدرن و جوان پسند به نظر نمی رسند. این شرایط البته درحال تغییر است و لندرور تلاش می کند تا ضمن حفظ اصالت در محصولات خود، نوآوری هایی در طراحی بدنه و فضای داخلی ایجاد کند.
عرضه ی ولار در سال ۲۰۱۸، تحسین طراحان صنعتی جهان را برانگیخت. این محصول در کلاس کراس اورهای اندازه متوسط، زیبایی قابل قبول و امکانات فنی درخورتوجه دارد. بسیاری از فناوری هایی که رقبای آلمانی لندرور در محصولات خود ارائه می کنند؛ در ولار موجود یا قابل سفارش است. ولار بهترین محصول تجاری لندرور از نظر آیرودینامیک محسوب می شود و هماهنگ با ۶ پیشرانه ی مختلف بنزینی، دیزلی و هیبرید، آزمایش ها سخت در کشورهای مختلف جهان را پشت سر گذاشته است.
ارزان ترین مدل ولار با قیمت ۵۷ هزار دلار، مجهز به پیشرانه ی ۲ لیتری توربودیزل، ۸.۵ ثانیه بعد از شروع حرکت به سرعت ۱۰۰کیلومتربرساعت می رسد و میانگین مصرف سوخت ۵.۴ لیتر در ۱۰۰ کیلومتر دارد. گران ترین نسخه با کد SV، مجهز به پیشرانه ی ۵ لیتری توئین توربوشارژ بنزینی، قدرت ۵۵۰ اسب بخار و گشتاور ۶۸۰ نیوتن متر تولید می کند تا ۴.۵ ثانیه بعد از شروع حرکت به سرعت ۱۰۰کیلومتربرساعت برسد. ولار SV با آستانه قیمت ۹۱ هزار دلار فروخته می شود و همراه آپشن های کامل، ۱۸۰ هزار دلار قیمت خواهد داشت.
لندرور دیفندر ۲۰۲۰
باگذشت چند دهه از ساخت دیفندر و نسل های مختلف لندرور، مدل کاملا جدیدی از دیفندر در سال ۲۰۱۹ رونمایی شد. این محصول، در تلاش است تا کیفیتی بسیار بالا در رانندگی خارج جاده ارائه دهد؛ ضمن اینکه بی توجه به راحتی سرنشنیان و فضای داخلی نباشد.
تولید دیفندر برای سال ۲۰۲۰ برنامه ریزی شده است. این محصول، مشابه نسخه های پیشین با ۲ نسخه که فاصله محورهای ۹۰ و ۱۱۰ اینچ (۲.۶ و ۳ متر) دارند، عرضه خواهد شد. دیفندر جدید، پیشرانه ها ی متفاوت بنزینی، دیزلی و هیبریدی دارد که به ترتیب، ۳۰۰ و ۲۰۰ و ۴۰۰ اسب بخار قدرت تولید می کنند. قدرتمندترین مدل، از ترکیب پیشرانه ی ۳ لیتری توربوشارژ با موتور برقی، گشتاور ۵۵ نیوتن متر خواهد داشت تا در زمان ۶ ثانیه به سرعت ۱۰۰کیلومتربرساعت برسد و میانگین مصرف سوخت ۹.۵ لیتر در ۱۰۰ کیلومتر داشته باشد. ارزان ترین مدل دیفندر ۲۰۲۰ با پیشرانه ی دیزلی ۲۰۰ اسب بخار، حدود ۵۵ هزار دلار خواهد بود.
سبد محصولات لندرور در سال ۲۰۲۰
علاوه بر دیفندر و رنجرور ولار که پیش تر اشاره شد؛ ۵ محصول دیگر در سبد لندرور برای سال ۲۰۲۰ وجود دارند که رنجرور، رنجرور اسپرت، دیسکاوری، دیسکاوری اسپرت و ایووک را شامل می شوند. مدل هایی که پسوند اسپرت دارند؛ طبیعتا کمی کوچک تر از نسخه ی اصلی هستند و قیمت پایه ی کمتری دارند. ارزن ترین محصول مدرن لندرور، دیسکاوری اسپرت است که با آستانه قیمت ۳۸ هزار دلار تولید می شود. کوچک ترین کراس اور لندرور با نام ایووک، در نسخه ی استاندارد به قیمت ۴۲ هزار دلار در بازار جهانی قابل خرید است. طبق معمول، رنجرور (مدل اصلی) گران ترین محصول در سبد لندرور محسوب می شود که آستانه قیمت ۹۱ هزار دلاری دارد و با امکانات کامل در نسخه ی SV نزدیک به ۲۰۰ هزار دلار قیمت خواهد داشت.
