
یکی از ویژگیهای برجستهٔ امیرحسین، دقت و حساسیتش در مسائل شرعی بود.
او هیچگاه نسبت به احکام دین بیتفاوت نبود؛ همیشه تلاش میکرد اگر مسئلهای برایش مبهم است، از مرجع تقلیدش بپرسد و استفتا بگیرد.
این روحیه فقط محدود به خودش نبود،
بلکه نسبت به خانواده هم دغدغه داشت.
اگر موضوعی میدید که نیاز به پرسش یا توجه دارد، خودش تحقیق میکرد.
گاهی پیش میآمد که در رفتارهای من ایرادی میدید؛
اما هرگز با عجله یا تندی چیزی نمیگفت.
اول تحقیق میکرد،
از دفتر مرجع میپرسید،
و وقتی مطمئن میشد،
با نهایت احترام و ادب مسئله را با من در میان میگذاشت.
این برخوردش برای من درس بزرگی بود:
هم در دقتش نسبت به دین،
و هم در شیوهٔ انتقال حرف حق.
او هیچوقت نمیخواست کسی را برنجاند؛
میخواست با مهربانی، با دقت و با اخلاق،
همدیگر را یک قدم به مسیر درست نزدیکتر کنیم.
برادر عزیزم…
ممنونم که حتی در ریزترین مسائل زندگی هم اینگونه دقیق، مهربان و خیرخواه بودی.
تو نه فقط با خونت،
بلکه با رفتار روزمرهات راه درست را به ما نشان دادی.
راوی: برادر شهید