صرع و اوتیسم شرایطی نسبتاً شایع است که می تواند تأثیر زیادی در زندگی فرد داشته باشد. آنها غالباً در کنار هم اتفاق می افتند و محققان به دنبال بررسی ارتباط احتمالی بین آنها هستند. مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها (CDC) تخمین می زند که از هر 59 کودک 1 یا 1.7 درصد از کل کودکان در ایالات متحده به اختلال مبتلا می شوند. براساس CDC در سال 2015 ، 1.2 درصد از جمعیت آمریكا صرع فعال داشتند. اگر دانشمندان پیوندی پیدا کنند ، این می تواند به درک بهتر هر دو بیماری منجر شود و به تشخیص و درمان مؤثرتر در آینده کمک کند. این مقاله به برخی از شواهد ارتباط بین اوتیسم و صرع می پردازد.
پیوند بین اوتیسم و صرع چیست؟
اوتیسم و صرع اغلب با هم اتفاق می افتند. آنها به عنوان شرایط مختلفی دیده می شوند ، اما ممکن است ویژگی های مشترکی با هم داشته باشند.
صرع
اوتیسم و صرع اغلب با هم اتفاق می افتند. صرع نوعی اختلال مغزی است. این یک بیماری عصبی است که می تواند منجر به انواع مختلف تشنج شود. در فرد مبتلا به صرع ، تشنج هنگامی اتفاق می افتد که اعصاب خاصی از مغز به طور غیرطبیعی تحریک شوند و باعث اثراتی می شوند که فرد هیچ کنترلی بر روی آن ندارد.
دو نوع اصلی تشنج وجود دارد:
تشنج کانونی: اینها فقط روی یک قسمت از مغز تأثیر می گذارد. حدود 60 درصد از مبتلایان به صرع از این نوع برخوردار هستند. در طول تشنج کانونی ، فرد ممکن است موارد ذیل را تجربه کند:
۱. تغییر در سطح هوشیاری و آگاهی
۲. تغییرات حسی ، موردی که آنها چیزی را حس می کنند یا احساس می کنند که به نظر نمی رسد وجود داشته باشد.
۳. رفتارهای تکراری یا غیرمعمول ، مانند چشمک زدن ، پیچ خوردن یا راه رفتن در یک دایره
۴. اورا (تشعشع نورانی) یا این حس که تشنج اتفاق می افتد.
تشنج عمومی: فعالیت غیرطبیعی هر دو طرف مغز را تحت تأثیر قرار می دهد.موارد زیر ممکن است رخ دهد:
تشنج غایب: فرد خیره می شود ولی به نظر می رسد که به جایی نگاه نمی کند و دارای حرکت و کشش های ناگهانی عضلانی جزئی است.
تشنج تونیک: ماهیچه ها به خصوص در قسمت پشت ، بازوها و پاها سفت می شوند.
تشنج کلونیک: حرکات تند و سریع تکراری در هر دو طرف بدن وجود دارد.
تشنج آتونیک: از دست رفتن تنوسیته ماهیچه ها باعث می شود فرد به زمین بیفتد یا سر خود را رها کند.
تشنج تونیک - کلونیک: این می تواند ترکیبی از علائم باشد.
اوتیسم
اختلال طیف اوتیسم (ASD) نوعی اختلال رشد کودک است. علائم می توانند از نظر نوع و شدت آن متفاوت باشند. اصلی ترین راه هایی که اوتیسم می تواند بر زندگی فرد تأثیر بگذارد عبارتند از:
تعامل اجتماعی: شخص در ارتباط برقرار کردن یا تعامل با دیگران دچار مشکل می باشد. آنها ممکن است در مقایسه با همسالان خود ارتباط کلامی کمتری داشته باشند. آنها ممکن است در درک زبان بدن ، برقراری تماس چشمی ، تفسیر یا نشان دادن احساسات و ایجاد روابط مشکل داشته باشند.
علایق و فعالیتها: فرد ممکن است الگوهای رفتاری را نشان دهد که محدود و تکراری هستند و ممکن است تحمل کاری کمتری نسبت به همسالان خود داشته باشد. تغییر در روتین زندگی برای شخص مبتلا به اوتیسم می تواند بسیار نگران کننده باشد.
تحقیق: آیا پیوندی وجود دارد؟
صرع ناشی از نقص در مغز است. اوتیسم نیز احتمالاً ناشی از مشکلی در مغز است. این شرایط بر ساختارها و عملکردهای مختلف مغز تأثیر می گذارد ، اما برخی از ویژگی ها با هم همپوشانی دارند. این سوال به ذهن می رسد که آیا ممکن است پیوند بیولوژیکی وجود داشته باشد یا خیر. دانشمندان و پزشکان دریافتند که صرع در افرادی که مبتلا به اوتیسم نیز هستند شایع تر است و بیماری اوتیسم در افرادی که صرع دارند بیشتر است. انواع تشنج در افراد مبتلا به اوتیسم مشاهده شده است.
براساس مقاله ای در تحقیقات طبی تا 32 درصد از افراد مبتلا به صرع نیز معیارهای تشخیصی اوتیسم را دارند.
حدود 20 تا 30 درصد کودکانی که مبتلا به اوتیسم هستند پیش از بزرگتر شدن دچار صرع می شوند.
تعدادی از عوامل و ویژگیها ممکن است زمینه ساز این پیوند باشند. برخی تحقیقات نشان داده اند که فعالیت الکتریکی در مغز مبتلایان به اوتیسم ، صرع نوع دیس شارژ را بیشتر از افراد فاقد شرایط نشان می دهد.
عوامل خطر برای هر دو بیماری صرع و اوتیسم
عواملی که ممکن است در احتمال ایجاد پیوند تأثیر بگذارد عبارتند از:
۱. سطح توانایی شناختی و تکاملی: افراد مبتلا به اوتیسم و صرع احتمالاً دچار مشکلات یادگیری و تأخیر در رشد هستند. علاوه بر این ، افراد دارای صرع فعال و مشکلات یادگیری به احتمال زیاد مبتلا به اوتیسم هستند.
۲. داشتن یک اختلال نوروژنتیک دیگر یا وضعیت پزشکی دیگر: این خطر را افزایش می دهد.
۳. سن: به نظر می رسد صرع در افرادی که مبتلا به اوتیسم هستند در اوایل کودکی ، بلوغ و اوایل بزرگسالی دیده می شود.
۴. جنس: در برخی مطالعات شیوع بالاتر صرع در زنان مبتلا به اوتیسم در مقایسه با مردان مشاهده شده است. با این حال نتایج دیگر این یافته را پشتیبانی نکرده اند.
کودکان و بزرگسالانی که هم اوتیسم دارند و هم صرع دارند ، در مقایسه با افرادی که صرع ندارند ، علائم شدیدتری از اوتیسم ، بیش فعالی بیشتر و ضریب هوشی پایین (IQ) دارند.
توضیحات احتمالی
یک بررسی که به پیوند بین اوتیسم و صرع متمرکز شده بود ، با استفاده از EEG به یافته‌های مختلفی درباره فعالیت الکتریکی مغز پرداخت. این بررسی در ژورنال تحقیقات کودکان وجود دارد. پزشکان اغلب از EEG برای تشخیص صرع استفاده می کنند. EEG می تواند تشنج را ثبت کند ، اما همچنین می تواند فعالیت صرع را تشخیص دهد. این یکی دیگر از فعالیت های الکتریکی مغز است که مربوط به صرع است. این یافته ها نشان می دهد که فعالیت صرع در افراد مبتلا به اوتیسم شایع تر است ، حتی اگر هرگز تشنج نداشته اند. مشخص نیست که درمان این ناهنجاری های EEG به علائم بیماری اوتیسم کمک خواهد کرد. طبق این بررسی در بعضی از مطالعات ، میزان بالای صرع در EEG مبتلایان به اوتیسم مشاهده شده است ، حتی در صورت عدم تشخیص صرع. برخی دانشمندان معتقدند که این ناهنجاریها ممکن است ارتباطی با ایجاد اوتیسم داشته باشد.
با این حال ، این بررسی نمی تواند نتیجه گیری قوی ای را به دست آورد و هنوز هیچ اثبات روشنی برای پیوند وجود ندارد. یک احتمال این است که اوتیسم و صرع از نظر عوامل ژنتیکی با هم همپوشانی دارند. تحقیقات در مورد یک لینک بالقوه در حال انجام است. دکتر سالیان واکفورد در مقاله ای که توسط ResearchGate در سال 2015 منتشر شد ، خاطرنشان کرد: افراد مبتلا به صرع اغلب رفتارهایی را نشان می دهند که مشابه مواردی است که در اوتیسم وجود دارد.
وی خاطرنشان کرد: افراد مبتلا به صرع طولانی مدت اغلب در تعامل اجتماعی مشکل دارند ، اما این سوال مطرح است که آیا این علائم بعلت اختلال اوتیسم می باشد یا اینکه نتیجه زندگی در یک وضعیت بهداشتی نگران کننده است. با این وجود ویكفورد فهمید که افراد مبتلا به صرع اغلب دارای صفات اجتماعی هستند که شباهت هایی با اوتیسم دارد ، آنها اغلب ویژگیهای اصلی شناختی اوتیسم مانند رفتارهای مكرر را ندارند.
یکی از دلایل این امر می تواند این باشد که صرع و اوتیسم برخی از ویژگیهای ژنتیکی را به اشتراک می گذارند ، اما این همه مسئله نیست.
چه باید موقع پزشک را ملاقات کنید؟
والدین و افرادیکه که از افراد مبتلا به اوتیسم مراقبت می کنند ، باید به دنبال نشانه هایی از وجود صرع باشند که:
۱. خیره شدن غیر قابل توضیح
۲. حرکات غیر ارادی
۳. سردرگمی بدون دلیل مشخص
۴. سردردهای شدید
۵. خواب آلودگی و اختلال خواب
۶. تغییر در توانایی ها یا احساسات بدون دلیل روشن
برخی محققان مشاهده كرده اند كه كودكان 18 تا 24 ماهه كه مبتلا به اوتیسم هستند ممكن است در صورت بروز صرع مهارتهایی را كه قبلاً آموخته اند از دست بدهند.
وجود صرع ممکن است در فرد تأثیر بگذارد:
۱. مهارت های زبانی و ارتباطاتی
۲. مهارت های تفکر و استدلال
۳. رفتار – اخلاق
این از دست دادن مهارت ها ، رگرسیون (برگشت یا پسرفت) نامیده می شود. با این حال ، این رگرسیون در هر مورد اتفاق نمی افتد ، و یافته ها بحث برانگیز است. هرکسی که علائم صرع داشته باشد ، باید به یک متخصص مغز و اعصاب مراجعه کند. تشخیص صحیح و درمان ممکن است به کنترل فعالیت غیرمعمول مغز و جلوگیری از تشنج کمک کند.
درمان صرع و اوتیسم
پزشکان درمان های مختلفی را برای صرع و اوتیسم تجویز می کنند ، اما اگر پیوندی وجود داشته باشد ، می تواند پیامدهای آن برای گزینه های درمانی آینده باشد. دانشمندان همچنین بررسی كردند كه آیا درمان صرع در كودكان مبتلا به اوتیسم می تواند به نفع صرع و هم اوتیسم باشد. با این حال هنوز مشخص نیست که آیا داروهای درمان صرع برای مبتلایان به اوتیسم که صرع ندارند ، اما EEG آنها فعالیت صرع را نشان می دهد ، مفید است. بنابراین نیاز به تحقیقات با کیفیت تر در مورد مفید بودن داروهای صرع برای مبتلایان به اوتیسم وجود دارد. آزمایشات بالینی همچنین نشان می دهد که چنین درمانی قبل از تجویز پزشکان بی خطر و مؤثر است.
وقتی کودکی که مبتلا به اوتیسم و صرع است ، درمان بیماری صرع را دریافت می کند ، دانشمندان می گویند که به نظر نمی رسد این درمان در تشخیص اوتیسم تأثیر بگذارد. با این حال برخی از افراد هنگام دریافت این روش درمانی ، پیشرفت هایی در شناخت ، ارتباطات و رفتارها مشاهده کرده اند.
حرف آخر
دانشمندان موافق هستند كه صرع و اوتیسم اغلب با هم اتفاق می افتند ، اما دلیل و چگونگی این اتفاق هنوز ناشناخته است. در آینده درک بهتر از هر دو شرایط و هرگونه ارتباط بین این دو ممکن است منجر به تشخیص و درمان مؤثرتر شود.
