تقریبا در تمام ادیان، آمدن یک منجی برای نجات بشر از شَرِ شَرْ وعده داده شده...
این خود نشانگر چند مسئله است... اینکه نوع بشر به درجه ای از خودشناسی رسیده بود که به زیاد شدن تدریجی غلظت تاریکی در طول دوران آگاه بود بطوریکه قطعا به یک منجی نیازمند خواهد شد... منجی که غایب است و نظاره گر بر تیره شدن روز به روز آخر روزی حاضر خواهد شد و سیاهی ها را کنار خواهد زد... منجی که ظاهرا مقدس است و جایگاهی بالاتر از خواستگاه بشری دارد...
این خود نشانگر چند مسئله است... اینکه نوع بشر به درجه ای از خودشناسی رسیده بود که به زیاد شدن تدریجی غلظت تاریکی در طول دوران آگاه بود بطوریکه قطعا به یک منجی نیازمند خواهد شد... منجی که غایب است و نظاره گر بر تیره شدن روز به روز آخر روزی حاضر خواهد شد و سیاهی ها را کنار خواهد زد...منجی که ظاهرا مقدس است و جایگاهی بالاتر از خواستگاه بشری دارد...
شاید به همین دلیل است که هیچگاه مفهوم دین مرا ارضا نکرده... اعتقاد به موجودیت دیگری که خواهد آمد و من و نوع بشر بطور کل را نجات خواهد داد... این موضوع استقلال ذهنی فرد را زیر سوال می برد و نوعی حقارت و نیاز و دنباله روی جای آنرا می گیرد...
اما با این حال به نجات معتقدم... معتقدم منجی وجود دارد... اما تنها جایی که می توان آنرا یافت در قاب آینه است...
بله تو منجی بشریت هستی... تو می توانی امام زمانه ات باشی... تو ...
اما تو نه بلکه خودش در قالب تو...کیمیاگر اعظم... کیمیاگری مجهز به کیمیای عشق...
بیش از این نخواهم گفت...
