اگه نوشته های من رو دنبال کرده باشید توی چنتا پست قبلی در مورد استارت آپی که ساخته بودم و تجربیات شکست اون نوشتم. توی هر قسمت سعی میکنم نکاتی که از اون یاد گرفتم رو بنویسم و سعی میکنم توی کار جدیدم اون رو اصلاح کنم یا تکرارش نکنم.
و اما این قسمت در مورد تاثیر شبکه های اجتماعی توی کسب و کارمون!
زمانی که ما کارمون رو شروع کردیم فیسبوک روی بورس بود و اینستاگرام هم تازه داشت مطرح میشد . لینکداین به عنوان یه شبکه اجتماعی تخصصی شناخته میشد و فروم ها هم کم و بیش رونق داشتن. ولی اون روزا بالا آوردن سایت توی گوگل زیاد سخت نبود و میشد با چنتا ترفند نتبجه اول گوگل شد . اما سال 94 که خیلی جدی استارت زدیم و جو استارت آپی ما رو گرفته بود و داشتیم برای توسعه کارمون از جاهای مختلف مقاله میخوندیم فهمیدیم که باید توی شبکه های اجتماعی حضور داشته باشیم. فکر میکردیم که حضور به تنهایی کافیه و قراره این حضور و منتشر کردن لینک ها، ترافیک سایتمون رو بترکونه! پس شروع کردیم به ساخت اکانت توی همه شبکه های اجتماعی! اوایل کار به صورت دستی و بعد ها با یه افزونه وردپرسی عنوان پست و لینکش ارسال میشد به همه اکانت های ما! اما نتیجه خیلی جالب بود و چون مطالب ما علمی و مهندسی بودن، بیشترین وروردی رو انتظار داشتیم از لینکداین باشه، اما فیسبوکی که از رونق افتاده بود ترافیک بیشتری به ما میداد.
تب کانال های تلگرامی که بالا گرفت ما هم تصمیم گرفتیم توی تلگرام حضور داشته باشیم همزمان با بقیه اکانت هایی که جاهای مختلف داشتیم و مطالب به صورت اتوماتیک به کانال هم ارسال میشد و جالب این بود که ورودی های تلگرام هم خیلی کم بود. از طرفی مدیریت شبکه های اجتماعی و تعامل با مخاطب هم بلد نبودیم . فکر میکردیم همین که همه جا حضور داشته باشیم و مطالبی که در سایت منتشر میکنیم رو هم در اکانت هامون بذاریم کافیه! اما دریغ از آنالیز و تولید محتوای اختصاصی و این که مخاطب های واقعی ما توی کدوم پلتفرم متمرکز هستن. حتی بلد نبودیم که چطوری مخاطب های خودمون رو به صورت هدفمند زیاد کنیم.
اشتباهاتمون رو که داشتیم ادامه میدادیم و در خیال خودمون فکر میکردیم که خیلی خفن و حرفه ای داریم میریم جلو که فهمیدیم باید حساب شده تر کار کنیم. خیلیا توی تلگرام تمایل به کلیک کردن روی لینک ها ندارن و باید مطلب مستقیم بهشون تحویل داده بشه و میشه در خلال مطالب اختصاصی که برای کانال تولید میکنیم لینک مطالب رو هم بذاریم و یا اگر فروش ویژه ای داشته باشیم اون رو به اطلاع مخاطب هامون برسونیم. فهمیدیم که توی اینستاگرام ویدیو های مرتبط با موضوع سایت بهتر جواب میده و رعایت یه سری نکات ساده و تولید محتوای مفید خودش مخاطب میاره و نیازی به کار های عجیب و غریب نیست. فهمیدیم میشه مثل خیلیای دیگه با حضور مستمر توی توئیتر و شناخت فضای اون و تولید محتوای مناسب مخاطب خاص ولی اثرگذار به دست آورد که واقعا طرفدارت باشن.
این که فقط حضور داشته باشیم و کار خاصی نکنیم یا ارزش افزوده ای اون اکانت ها برای مخاطبان ما نداشته باشن و صرفا وسیله اطلاع رسانی ما باشن هیچ سودی برای ما نخواهد داشت و مخاطب هامون هم ما رو دنبال نمیکنن چون این روزا همه دنبال خلوت کردن تایم لاین های خودشون هستن و دوست دارن کسانی رو فالو کنن که چیزی برای ارائه داشته باشن.
خلاصه این که ما آخر کار فهمیدیم که شبکه های اجتماعی خیلی میتونن مفید باشن ولی به شرطی که مخاطب هامون رو بشناسیم و بدونیم توی هر پلتفرم چطور حضور داشته باشیم .
توی نوشته بعدی میریم سراغ اینکه سربازی که باعث تعطیل شدن کار من شد چطور بود. میدونید که اونایی که میرن سربازی تقریبا تا اخر عمرشون میتونن هر روز یه خاطره تازه تعریف کنن! پس منتظر خاطرات سربازی باشید که اونجا هم یه کارایی انجام دادم و پایه کسب و کار بعدیم رو ریختم.
قسمت های قبلی رو میتونید توی لینک های زیر بخونید:
پ.ن: این سری نوشته های مربوط به تجربیات سال های 91 تا 95 هستش که من توی راه اندازی کسب و کارم داشتم و حس میکنم نوشتن اینا برای خودم یه یادآوری مهمه که سعی کنم گاهی برگردم و نگاهی بهشون بندازم . چون آدم همیشه فراموش میکنه و از یه سوراخ بار ها و به شکل های مختلف گزیده میشه!
