آسانسور هیدرولیک، یکی از محبوب ترین ساختارهای چند سطحی در دنیاست که عملکرد آن جابجایی افراد و بار از یک طبقه به طبقه دیگر است. این آسانسورها حمل و نقل افراد و تجهیزات را تسهیل می بخشند و به افراد ناتوان کمک می کنند تا بتوانند ما بین طبقات حرکت کنند.
امروزه از سه نوع آسانسور هیدرولیک، کششی و بدون اتاق در ساختمان ها استفاده می شود. در این مقاله قصد داریم به بررسی آسانسور هیدرولیک بپردازیم.
آسانسور هیدرولیک از اوایل قرن نوزدهم در برخی از کارخانه های اروپایی مورد استفاده قرار گرفت. این آسانسور بر روی یک پیستون فولادی نصب شده که داخل یک سیلندر در زمین قرار می گیرد. آب تحت فشار داخل استوانه می شود تا سیلندر و آسانسور بالا کشیده شود. زمانی که آب به صورت کنترل شده خارج می شود، آسانسور پایین می آید.
در نصب اولیه، سوپاپ اصلی که جریان آب را کنترل می کند، توسط مسافر و با استفاده از طناب هایی که به صورت عمودی از داخل آسانسور عبور می کنند، راه اندازی می شود. پیشرفت های بعدی این سیستم منجر به کنترل اهرم و سوپاپ و در نهایت، تنظیم شتاب و یا کاهش سرعت آسانسور شد.
استفاده از هیدرولیک برای ماشین های قدرتی در اواسط سال 1840 آغاز شد، زمانی که جرثقیل هیدرولیکی توسط Sir William Armstrong معرفی شد. سپس، اوایل سال 1870، ماشین های هیدرولیکی جایگزین ماشین های بخار شدند. اواخر 1870، آسانسورهای هیدرولیکی طناب دار معرفی شدند، پیستون نسبتا کوتاهی جایگزین شد، به گونه ای که داخل سیلندر به حرکت در می آمد. با استفاده از این سیستم، طول پیستون با استفاده از سیستم طناب و قرقره افزایش یافت.
آسانسور هیدرولیک، آسانسوری است که توسط پیستونی که داخل سیلندر به حرکت در می آید، توان و قدرت می گیرد و فشار ایجاد شده داخل سیلندر باعث می شود پیستون به سمت بالا حرکت کند. موتور الکتریکی، روغن هیدرولیک را به سمت سیلندر پمپاژ می کند تا امکان حرکت پیستون فراهم شود و کابین آسانسور به راحتی بلند خواهد شد. هنگام پایین آمدن آسانسور، سوپاپ های الکتریکی میزان خارج شدن روغن را کنترل خواهند کرد.
از آسانسورهای هیدرولیک عمدتا برای ساختمان های پنج تا شش طبقه استفاده می شود. این آسانسورها می توانند با سرعت 0.6 متر در هر ثانیه عمل کنند.
اصول ساخت آسانسورهای هیدرولیک بر اساس قانون پاسکال برای ایجاد نیرو و حرکت است، بدین صورت که، تغییر فشار بر روی مایعات تراکم ناپذیر در یک فضای مشخص شده، به طور مساوری در سراسر مایع و در تمامی مسیرها منتقل خواهد شد.
از سیستم های هیدرولیک برای کنترل دقیق نیروهای بزرگ استفاده می شوند، مقرون به صرفه و اقتصادی هستند و منبع خوبی از انرژی را تامین می کنند.
شما تقریبا می توانید آسانسورهای هیدرولیک را در در هر نوع ساختمان بیابید. با این حال، دو عامل وجود دارد که ارتفاع مورد استفاده از این آسانسورها را محدود می کنند.
با توجه به این دو عامل، از این نوع آسانسور برای ساختمان هایی تا پنج طبقه استفاده می شود.
آسانسور هیدرولیک برخلاف آسانسورهای کششی، از ماشین آلات بالابر استفاده نمی کند. در مقابل، فشرده سازی مایعات منجر به ایجاد نیرو و حرکت خواهد شد.
کابین آسانسور توسط موتور الکتریکی که روغن را به داخل سیلندر می فرستد و پیستونی که حرکت می کند، به سمت بالا کشیده می شود. آسانسورهای هیدرولیکی هم چنین دارای سوپاپ های الکتریکی هستند که میزان آزاد شدن روغن را کنترل می کنند تا آسانسور حرکت آرامی داشته باشد.
برای پایین آمدن آسانسور، سوپاپ باز می شود تا روغن به داخل مخزن برگردد و آسانسور با استفاده از نیروی گرانش، به عقب برمی گردد. زمانی که سوپاپ بسته می شود، روغن تنها می تواند از مخزن به سیلندر برسد و زمانی که سوپاپ باز می شود، روغن تنها از سیلندر به داخل مخزن برمی گردد.
کنترل های موجود در کابین آسانسور باعث می شوند پمپ به کار بیفتد و روغن به حرکت در بیاید. زمانی که آسانسور به طبقه می رسد، پمپ خاموش می شود و آسانسور بر روی قسمت بالای پیستون می نشیند و با استفاده از روغن گیر افتاده داخل سیلندر، در موقعیت خود باقی می ماند.
مایع، مهم ترین بخش سیستم هیدرولیک است. قوانین فیزیک حکم می کند که فشار مایع حین انتقال در طول سیستم هیدرولیک، بدون تغییر باقی می ماند.
مدارهای هیدرولیک، جریان و فشار مایع در سیستم را کنترل می کنند.
پمپ هیدرولیک، نیروی مکانیکی را به انرژی هیدرولیکی تبدیل می کند. پمپ های هیدرولیکی، خلاء را در قسمت ورودی پمپ ایجاد می کنند که باعث می شود مایع از مخزن وارد خط ورودی شود، از منفذ خارج شود و به سیستم هیدرولیک برسد.
موتور هیدرولیک، محرکی است برای تبدیل فشار هیدرولیک به گشتاور و چرخش. موتور، فشار و جریان ناشی از انرژی هیدرولیک را در خود نگه می دارد و آن را به یک انرژی مکانیکی چرخشی تبدیل می کند. پمپ، انرژی هیدرولیک را به سیستم می فرستد، جایی که فشاری به موتور وارد می شود.
سیلندر، انرژی موجود در مایع هیدرولیک را به نیرو تبدیل می کند و فشاری را ایجاد می کند که توسط موتور کنترل خواهد شد.
پیستون های هیدرولیک، به صورت خطی و توسط فشار مایع به حرکت در می آیند. پیستون ها به صورت دایره ای در یک محفظه چرخشی، به آرایش در آمده اند.
مایعات هیدرولیک، نیرو و توان را در طول سیستم هیدرولیکی منتقل می کنند و بیشتر این مایعات، شامل روغن و آب می باشد. اولین مایع مورد استفاده، آب بود که در قرن بیستم مورد استفاده قرار گرفت. گلیکول اتر، پلی آلفا الفین، پروپیلن گلیکول و روغن سیلیکون، برای دمای بالا و مقاومت در برابر آتش مورد استفاده قرار می گیرند.
در این سیستم، کابین آسانسور بر روی پیستون سوار می شود و داخل سیلندر به حرکت در می آید. سیلندر تا عمق زمین و معادل ارتفاعی که قرار است آسانسور بالا برود، به داخل زمین فرو می رود. همزمان با پمپ مایع به داخل سیلندر از طریق سوپاپ، آسانسور به سمت بالا کشیده خواهد شد.
با برگشت مایع به داخل مخزن، آسانسور به سمت پایین خواهد آمد. این سیستم، اغلب با عنوان "هیدرولیک داخل زمین " شناخته می شود.
آسانسور هیدرولیک بدون چاهک، اواخر سال 1970 و یا کمی قبل تر اختراع شد. پیستون های این آسانسور داخل مسیر کشش قرار می گیرند تا امکان حرکت بالا و پایین آسانسور فراهم گردد. این سیستم، مناسب ساختمان هایی است که در صخره ها، نواحی که سطح آب بالاست و یا خاک ناپایداری دارند، بنا شده اند، چرا که این زمین ها برای حفر سوراخ مناسب نیستند.
در این سیستم، بی آن که سیلندری زیر زمین قرار بگیرد، امکان بالا رفتن آسانسور تا ارتفاع هجده متری را فراهم می کند. این آسانسور، دارای یک پیستون است که به چرخ دنده متصل است. یک سر آن به کابین متصل می شود و سر دیگر به انتهای مسیر کششی.
آسانسور هیدرولیک طنابی هم چنین به دستگاه کنترل سرعت موتور نیاز دارد، چرا که طناب، کابین را بالا نگه می دارد و احتمال پاره شدن طناب نیز وجود دارد.
این آسانسور نیازی به اتاق ثابت برای قرارگیری ماشین هیدرولیک ندارد، در مقابل، ماشین آلات بر روی حفره آسانسور نصب می شوند و دستگاه کنترل کننده پشت کابینت قفل شده بر روی دیوار نزدیک آسانسور نصب خواهد شد.
از جمله مزایای این آسانسور می توان به صرفه جویی در زمان و هزینه ساخت اشاره کرد.
در طول نصب آسانسور هیدرولیک، باید این نکته در نظر گرفته شود که چهار نوع آسانسور هیدرولیکی با چاهک، بی چاهک، طناب دار و بدون اتاق وجود دارد که به شرایط نصب هر مدل خواهیم پرداخت.
بسته به ارتفاع ساختمانی که آسانسور در آن نصب می شود، کاربرد مورد نظر و دیگر عوامل، نوع مناسب آسانسور تعیین می شود. آن چه که اهمیت دارد این است که حتما قبل از نصب، با متخصصین این زمینه مشورت کنید.
آسانسورهای هیدرولیک، مناسب برای استفاده در ساختمان های کم ارتفاع و داخل منزل می باشند و به گونه ای طراحی شده اند که استفاده طولانی مدتی دارند.. نصب این آسانسور هزینه پایینی را به همراه دارد و نیازی به اتاق دستگاه ندارد. به علاوه این که، چاله کمتری ایجاد می شود و اختلال کمتری به محیط خانه وارد خواهد شد.
سیستم این آسانسور با یک پمپ هیدرولیکی متصل به سیلندر عمل می کند که با بالا و پایین شدن پیستون، کابین آسانسور به حرکت در می آید. آسانسور، تحت فشار مایع هیدرولیکی پمپاژ شده به داخل سیلندر، به سمت بالا کشیده خواهد شد.
جهت پایین آمدن آسانسور، سوپاپ توسط دستگاه کنترل کننده باز می شود تا فشار به آرامی آزاد شود.
آسانسورهای هیدرولیکی، پیکربندی و کابین های مختلفی دارند. هنگام برنامه ریزی برای این نوع آسانسور، نکات زیر را حتما در نظر داشته باشید:
گرچه آسانسورهای هیدرولیکی، گران ترین نوع آسانسورهای خانگی هستند، اما می توانند ارزش سرمایه گذاری داشته باشند. هزینه و قیمت این آسانسورها به عوامل مختلفی از جمله: تعداد طبقات، دهانه کابین و مدل نهایی بستگی دارد.
آسانسور هیدرولیک، ایمن ترین آسانسور در صنعت است. یکی از بهترین ویژگی های این آسانسور این است که کاملا مهندسی ساز است و به گونه ای خاص برای هر نصب طراحی شده است. این آسانسور هم چنین دارای سوئیچ کنترل جریان است و جلوی سرعت بیش از حد در مسیر برگشت آسانسور را می گیرد.
در نصب آسانسور هیدرولیکی خانگی باید به کیفیت و استحکام کابین اهمیت داده شود. هر چه فضای قرارگیری بیشتر باشد، حرکات پهلو به پهلوی آسانسور کمتر خواهد بود.
آسانسورهای هیدرولیک خانگی متفاوت از آسانسورهای هیدرولیک برای جابجایی مسافران هستند و در ابعاد کوچک تری ساخته می شوند. ابعاد مناسب برای این نوع آسانسور، یک در یک با عمق چهار می باشد. هنگام برنامه ریزی برای استفاده از این آسانسور، فضای دو متر ارتفاع در هشتاد سانتیمتر عرض برای هر طبقه باید در نظر گرفته شود.
این نکته باید در نظر گرفته شود که آسانسور هیدرولیک به یک اتاق دستگاه مجزا برای قرارگیری کنترل کننده و پمپ نیاز دارد. اتاق دستگاه در پایین ترین طبقه و در مجاورت بالابر آسانسور قرار می گیرد.
دوست دارید فضای داخلی آسانسور چگونه باشد؟ هنگام انتخاب آسانسور باید به تمامی جزئیات از جمله مواد و رنگ کابین دقت کنید.
آسانسور هیدرولیک باید به طور منظم و سالانه و از لحاظ وضعیت عملکرد و نگهداری بررسی شود. این در حالی است که این نوع آسانسور بسیار قابل اعتماد است و می تواند طول عمر تجهیزات شما را افزایش دهد.
آسانسور هیدرولیک به مراقبت خاصی نیاز دارد و بررسی های مربوطه باید توسط متخصصین انجام شود. تعمیر و نگهداری آسانسور شامل: بررسی کامل آسانسور، سیستم های کنترل، بررسی پمپ هیدرولیک، کیفیت ریل ها و سرعت آسانسور می باشد.
یکی دیگر از کاربردهای رایج آسانسورهای هیدرولیکی چه در منزل و چه در مشاغل، آسانسورهای هیدرولیک ویلچربر می باشد. روشی ایمن و قابل اعتماد در بالا بردن و پایین آوردن ویلچر.
گرچه، ساختمان های بلند به آسانسورهای کششی نیاز دارند، اما آسانسورهای هیدرولیک برای ساختمان های تا پنج طبقه مناسب خواهند بود. علاوه بر نصب آسان، این آسانسورها قادر به حمل بار و اشیای سنگین تر نیز هستند و افراد را نیز می توانند جابجا کنند.
آسانسور هیدرولیک، همانند آسانسور حرکت می کند، اما اغلب برای جابجایی بار و محموله و یا اشیای سنگین مورد استفاده قرار می گیرد، گرچه می توانند افراد را نیز بالا و پایین ببرند.
شایع ترین موارد استفاده آسانسورهای هیدرولیک در مغازه ها، برداشت زباله، حمل و نقل، انبارداری و معدن می باشد.
در پایان این که
آسانسور هیدرولیک، آسانسوری است سنگین که برای استفاده های طولانی مدت و مکرر طراحی شده است و دوام بسیار بالایی دارد. این آسانسور به جابجایی افراد و کالاها به صورت عمودی کمک می کند و عمدتا برای ساختمان های چهار تا پنج طبقه مورد استفاده قرار می گیرد.
اصل آسانسور هیدرولیک بر پایه قانون پاسکال و تراکم ناپذیری مایعات استوار است، بدین معنا که، هر گونه تغییر در فشار اعمال شده به هر نقطه از مایع، در سراسر مایع منتقل خواهد شد. از مایع تحت فشار برای تولید، کنترل و انتقال قدرت استفاده می شود.
منبع:
