ماه عسل
#مدیتیشن سکوت لحظه های مرده زندگی؛ داستانی ساده و روان به سان# زندگی؛؛ پدر ومادر ی پیر برای دیدن فرزندانشان به توکیو سفر می‌کنند تا دیداری با آنها تازه کنند و ازدلتنگی بیرون آیند ولی مورد بی توجهی و بی مهری آنان قرارمی گیرند اما بیوه عروس جوان با مهرو محبت از آنها پذیرایی می‌کند و مورد لطف و مهربانی خودش قرارمی دهد و مادر که بیمار شده است در بازگشت ازسفر#توکیو می‌میرد.پدر تنها و بی کس میماند؛
#ازو کارگردان سترگ #سینمای ژاپن فیلمی ساخته که باوجود زمان طولانی فیلم و استفاده ازلحظه های مرده زندگی؛ریتم مناسب و یکنواخت دارد که به زندگی واقعی نزدیک است .ازو با پرداخت برشی اززندگی زوج پیر به بحث تقابل سنت و مدرنیته در زندگی خانوادگی ژاپن میپردازد ودر همین بزنگاه هم گریزی به معرفی آداب و رسوم دربین خانواده های ژاپنی می زند ؛ فیلم در عین سادگی و قصه ساده و روانی که دارد پیچیده هم هست ازو با پرداخت ساده به موضوعات مهم زندگی بشری: همچون #تنهایی انسان امروز؛فاصله بین نسل ها؛تقابل #سنت و مدرنیته ؛اثرات جنگ بر زندگی آدمی می پردازد؛سفر پدر و مادری تنها که بطور سمبولیک سفر ماه عسل قبل از مرگ آنها می باشد؛ ازفضای سنتی شهرشان فاصله می‌گیرند تا با شهر مدرن و بزرگ توکیو آشنا گردند؛؛مرگ مادر؛به نوعی نماد مرگ سنت های قدیمی؛ورود کشور ژاپن به دوران صنعتی و تحولات #مدرنیته می باشد که باید سنت بمیرد گذشته ازبین برود تا تحولات و تغییرات جدید در جامعه آغاز شود و کشور به پیشرفت و توسعه رهنمون شود.
کارگردان در یکی از بهترین ساخته هایش با انتخاب درست بازیگران در ارائه نقش ها؛قاب های ثابت با #کمپوزیسیون های هندسی زیبا؛دوربین فیکس با انتخاب زوایه های معمول ؛لنز ۵۰م م که به زاویه چشم انسان و نقطه دید اومی ماند؛#دکوپاژهای دقیق و مهندسی شده؛میزانسن های تئاتری که کاراکتر هادر عمق صحنه قراردارند؛ و با انتخاب زاویه دوربینی که چارچوب درهای کشویی و سنتی ژاپن؛ را در قاب میگرد به ترکیب بندی خاص و منحصر بفردی می رسد که به سازنده اثر در خلق تابلوهای زیبا و نقاشانه وترکیب قاب در قاب آزادی عمل بیشتری می‌دهد.ازو با طراحی صحنه مینیمال و تهی از آکسسوارهای اضافه؛ که موجب تمرکز بیشتر و به طبع خالی شدن ذهن می شود؛ ببینده را به میهمانی مملو از زیبایی بصری ناب و#هایکو گونه؛؛ مراقبه و سکوت و باغ های ذن ژاپنی می‌بردکه هرقاب فیلم بسان نقاشی های و گراورهای سنتی ژاپن میماند که آثار باشو؛اوتامارو و نقاشان بزرگ دگر رادرذهن متبادر می‌کنند..
کارگردان با ساخت چنین فیلمی مخاطب را به سکوت و آرامش روحی فرو برده و او رابه تعمق بیشتر نسبت به زندگی و گذران عمر ؛وقدر دانستن لحظه های زندگی وامی‌دارد.
