نگاهی به نمایش تونل سفید

نویسنده:احسان خوشخو

نمایش تونل سفید تجربه ای نوازگروه اجرایی آوانگارد به سرپرستی حسن حسامی است .ازجمله اهدافی که  این گروه  دنبال می کند بداعت و خلاقیت در ساختار روایی و فرم نمایشی است. این نمایش  سعی دارد با فرم اجرایی خاص  در چینش عناصر اجرایی  دیداری خود،چون طراحی نور ،   دکورصحنه مینیمالیستی  ،پخش  تصاویرروی پرده،... 

به تلفیقی از سینما وتئاتر، برای تفهیم تم و موضوعش به مخاطب  بهره ببرد . اما نبود ایده مرکزی در اجرا،، همچنین وحدت اجرایی در زمان و مکان ، عدم ساختار یا زیربنایی که مضمون اثر بر رویش سوار باشند ضربه ی سختی بر کل اجرا زده است که این مهم سبب ،یکنوع سردرگمی و بی نظمی خاصی بر نمایش و عوامل اجرایی گشته است.

.به این صورت که ببیننده در ابتدا با تصاویر و فضاسازی که کارگردان اثر چیدمان کرده و ایجاد نموده و همین طور با نام نمایش که تونل سفید نام دارد به مضامین همچون دنیای بعداز مرگ و برزخ فکر می‌کند و اتفاقات بعداز آن . ولی در ادامه روند اجرا و دیدن بخش های دیگر نمایش،تم و مضمون جنگ و تأثیرات آن بر روان و زندگی انسان برایش مشهود و مبرا می گردد.ساختار فرمی،این نمایش که مبتنی بر حرکات فیزیکال بدن بازیگران طراحی شده ،سعی برآن دارد جنگ،  پیامد های زیان بار آن، همچون قحطی، گرسنگی،  تخریب آرامش روحی  ،  وصدمات جبران ناپذیری  که روی روان زنان و کودکان معصوم  می گذارد  را مورد مداقه و تحلیل قراردهد.

کارگردان اثر با انتخاب گروه بازیگران جوان و تازه کار و پرورش آماده سازی بدنی آنها با تمرینات سخت و زمان دار

،می‌خواهد این اثرات و بازخوردهای جنگ ، پیامدهای خانمان سوز و ویرانگر آن را به شکل نمایش فیزیکال  درقالب. تابلوهایی با فرم و بیان بدنی بازیگران با همراهی موسیقی مدرن‌ و تاثر پذیر برای مخاطب به نمایش گذارد  ولی، اینکه تا چه حد  این اجرا توانسته ارتباط حسی با مخاطب برقرارکند و به روح  وروان بیننده نفوذ کند و از سمتی دیگر کارگردان اثر تا چه اندازه در بیان این مفاهیم  توانسته موفق و تاثیر گذاری داشته باشد، برعهده تماشاگر  و نقاد هنر تئاتر ست.