ای کاش

ای کاش نقاشِ ماهری بودم! تا چهره ات را با رنگهایِ دلخواهم نقاشی میکردم

دوست دارم هاله ات باشم یا مثل هوا دور تا دورِ وجودت حائلت باشم! حس میکردی مرا هرجا همیشه اما آزاد و رها بودی

یا که بهتر! کاش آشیانه ات باشم تا که هر کجا رفتی، هرچقدر هم در سفر شاد و خوش یا که مهمانِ هرکسی بودی، باز می گشتی به آغوشم به آشیانه

سرت بر روی شانه هایِ امن بود و میگفتی: هیچ کجا برای من خانه ام نمی شود...کاش شاعر بودم اینرا با وزن و آهنگِ دلنشین میگفتم

ولی افسوس! نه نقاشم نه شاعر... فقط جسارت نوشتن دارم