در خانه‌‌هامان نزدیک به یک سال است که گیر افتاده‌ایم؛ اگر نه به طور مطلق ولی سبک زندگی، معاشرت، کار کردن و حتی خرید و تفریح کردن‌هامون تغییر کرده. این تغییر به حد و اندازه‌ای است که شاید بعد از تموم شدن دوران قرنطینه و رخت بربستن این ویروس عجیب، بعضی کارهایی که در این دوران تجربه کردیم و به آن خو گرفتیم، ممکن است ادامه پیدا کند.
نیازی به تحقیقات گسترده نیست تا این تغییر کردن را ببینیم؛ تغییر در شکل ارتباطی با خانواده و دوستان، سرگرمی‌های موبایلی مثل فیلم دیدن و بازی کردن، خرید کردن که نسخه آنلاینش حداقل برای من بسیار لذت‌بخش‌تر از خرید کردن‌های حضوری است، تعامل با همکاران و ارتباطات کاری، همه و همه دستخوش تغییراتی شده که به وضوح می‌توان دید و لمس کرد.
توی این دوران وابستگی‌مون به موبایل‌هامون و حتی اپ‌هایی که قبلا ممکن بود گاهی بهشون سر بزنیم، بیشتر شده و عملا به یه اکوسیستمی تبدیل شدن که بدون اون زندگیمون مختل میشه؛ این موضوع هم از لحاظ بستر نرم‌افزاری و هم سخت‌افزاری برامون مهم شده. تصورمون از اینکه فلان اپ کار نکنه می‌تونه اینروزها وحشتناک بشه چون واقعا بخش مهمی از این زندگیمون رو روی اون داریم برنامه‌ریزی می‌کنیم. حتی سرعت و قابلیت‌های سخت‌افزاری هم برامون مهم شده.
امروز یه نگاهی می‌کنم به هر دوتا جنبه نرم‌افزاری و سخت‌افزاری که خودم در این دوران تجربه کردم. جنبه اول رو به نرم‌افزارهایی اختصاص دادم که عملا روزها بدون اونها نمیشه کارهام رو پیش ببرم. فرای از اسم و عنوان هر نرم‌افزار نگاه به دسته‌بندی مواردی که ازش استفاده می‌کردم برای خودم هم جالب بود.
من روزها تقریبا از این دسته‌بندی استفاده می‌کنم:
فعالیت‌های کاری که شامل برنامههای ارتباطی سازمانی، فایل‌ها و مستندات میشه؛ برنامه‌هایی مثل skype, google duo، drop box, paper و موارد مشابه که بسته به نیاز از هر کدوم استفاده می‌کنم
فعالیت‌های ارتباطی با خانواده و دوستان که برای ارتباط متنی، صوتی و تصویری ازشون استفاده می‌کنم؛ که روتین‌ترین‌هاشون واتزاپ و تلگرام میشن.
بخش سلامتی که فعالیت‌های روزانه مرتبط با ورزش کردن و موارد سلامتی رو باهاش دنبال می‌کنم؛ این بخش رو به خاطر استفاده از ساعت هوشمند Galaxy Watch3 طبیعتا از سرویس Samsung Health استفاده می‌کنم. ولی در کنارش از اپهای Abs Workout و Relive هم استفاده می‌کنم.
سفرهای درون‌شهری که حجم زیادی از فعالیت روزانه من رو شکل میده؛ که خب عمده استفاده من از اسنپ و بعد از تپ‌سی هستش. و برای مسیریابی هم از برنامه نشان استفاده می‌کنم که تجربه خیلی خوبی در استفاده ازش دارم.
سرگرمی که شامل برنامههای مربوط به فیلم دیدم، موسیقی گوش دادن و حتی بازی کردن میشه،
و در نهایت خرید کردن! که اینروزها برای من خیلی راحت‌تر شده و سفارش‌های مختلف رو با تنوع در نوع سفارش از طریق این اپها انجام میدم و انصافا که با مشکلاتی که هست و همیشه بوده، چقدر خرید کردن راحت شده.
همه اینها رو از این بابت گفتم چون واقعا این چند وقته زندگی کردن بدون این اپها سخت و در شرایطی عملا غیرممکن شده و بستری نیاز هست برای اینکه این اپها به خوبی روی اون بستر سخت‌افزاری قابلیت اجرایی شدن داشته باشن. راستش خودم با این قابلیت اجرایی شدن خیلی موافق نیستم.
شاید انتظاراتمون از دنیای اپها خوب و بد داره برآورده میشه ولی بستر سخت‌افزاری خوب رو نباید فراموش کنیم. چون تجربه کاربری ما از خیلی از این اپها به سخت‌افزار و گوشی مورد استفاده‌مون بر می‌گرده.
ما به گوشی‌های هوشمند نیاز نداریم. ما به یک دستیار هوشمند، یک همراهی که بتونیم بهش اتکا کنیم داریم. اینکه سرعت پاسخگویی،دوربین، باطری، اندازه، تصویر و موارد دیگه‌ای که مهم هستن رو با هم داشته باشه مهمه؛ اینکه بتونه توی یه بستر یکپارچه و خوب با بقیه دستگاه‌ها به خوبی ارتباط برقرار کنه مهمه.
ما بیشتر از هر زمان دیگه‌ای به گوشی‌هامون وابسته شدیم. خوب یا بد مهم نیست. اتفاقی که افتاده اینه که نمی تونیم بدون اپهامون زندگی کنیم و عملا اپهامون هم باید بهترین عملکرد خودشون رو بهترین بستر‌هاس سخت‌افزاری ارائه کنن. ما دیگه به گوشی‌هامون نیاز نداریم. ما به یه همراه معتمد نیاز داریم.
