توپاک آمارو شکور رپر آمریکایی تبار که در سن ۲۵ سالگی حدود سال ۱۹۹۶ در اوج معروفیت در سانحه حمله مسلحانه مورد اصابت گلوله قرار گرفت و از دنیا رفت. تنها چیزی که از اون امروز هست یاد و خاطرات اون با آهنگ ها و عکس هاش روی تی شرت ها، نقاشی هایی از صورتش و شعرهاش که گوشه و کنار خیابونای آمریکا و کشورهای دیگه روی دیوارها میشه دید. آهنگ های فوق العاده و شخصیت کاریزماتیک اونه که هیچ وقت قدیمی نمیشن و در خیلی موارد الگو شده برای خیلی ها و ازون یک اسطوره ساخته.
توپاک توی یکی از مصاحبه هاش میگه:
من ۱۰۰٪ واقعی واقعی هستم. چیزی یا کسی رو به خطر نمیندازم. هر کسی با من مشکلی داشته باشه و در رابطه با من صحبتی بکنه و بد بگه حتما خودش مشکل داره، شما می دونید که من چی می گم، من کاملا رو بازی میکنم و اونا هم اگر مشکلی دارن بهتره که بیان و به خودم بگن. مثل یه پسر خیابونیه واقعی. اینطوریه که منو تو کل دنیا میشناسن و من خود واقعیم هستم و با موسیقیم رشد میکنم.
بدون شک به این مدل از تعامل کردن دو کلمه میشه اختصاص داد: اعتماد به نفس و تمرکز
توپاک با همه تلاش هایی که کرد توی ۱۳ تا بیلبورد فقط ۱۰۰ تا آهنگ معروف داشته و یک بار هم تونسته با California love خودش رو به بالای جدول خواننده های بیلبورد برسونه.
عجیبه نه؟
اگر توپاک فقط یک کار شماره یک داشته باشه، چطور ممکنه به شخصیتی با این ارزش قابل توجه و پایدار تبدیل بشه؟ چطور حداکثر تلاشتون رو میکنید فقط برای تولید یک شاهکار یا فقط یک مدل خدمات برای کسب سود از کسب و کارتون که ارزش وقتی که براش خرج میکنید رو داشته باشه؟
سادست، شما کلی ایده توی ذهنتون دارین.
به گفته آدام گرانت در کتاب نو آفرینی چاپ انتشارات آریانا کتاب اخیری که در حال خوندنش هستم و حتما بهتون پیشنهاد میکنم که بخونیدش، نابغه های خلاق و کارآفرینان بسیار موفق در زمینه های کیفی بهتر از همتایانشون نیستن. اونا فقط بیشتر کار و مدل های مختلف درآمد زایی در یک کسب و کار تولید میکنن. خیلی بیشتر! که به اونا تنوع زیادی می ده و به این ترتیب شانس بیشتری برای ایجاد یک موفقیت عظیم به وجود میاد.
مثال هایی میارم برای اثبات این نظریه:
شکسپیر در طول دو دهه ۳۷ نمایشنامه نوشته و ۱۵۴ غزل سروده که در طول مسیر زندگیش پراکندن.
ولی همیشه از هملت یا رومئو ژولیت می شنوید درسته؟
انیشتین فیزیک رو متحول کرد (و حتی دید ما نسبت به همه چیز) اما تقریبا تمام ۲۴۰ مورد انتشار دیگه اون تا به حال حداقل تاثیر رو در علم داشته.
استفان کینگ بیشتر از ۵۵ رمان، صدها داستان کوتاه و بسیار کتاب غیر علمی نوشته. زمانی که هنوز جریان کتاب های پر فروش راه نیوفتاده بود.
توماس ادیسون بین ۳۰ تا ۳۵ سالگی، لامپ الکتریکی، فونوگرافی و تلفن کربن رو اختراع کرد. طی اون دوره بیشتر از ۱۰۰ اختراع دیگه داشت که هیچ کس حتی اسمشون رو هم نشنید (از جمله عروسکی که صحبت میکرد). ۱۰۹۳ اختراع کامل و در عین حال تعداد قابل توجهی دستاورد رو میشه برای ایشون بر شمرد.
متوجه الگویی که ازش صحبت میکنم شدید؟
در هر حوزه و زمینه ای، حتی بیشترین استثنائات، "نابغه" های خدادادی هزاران مورد از کارهایی را که فراموش شده، کمتر یا بیشتر تولید کردن.
فرمول توپاک: بیشتر تولید کن
سادست. هر چقدر که ایده های بیشتری توی ذهنمون داشته باشیم، کارهای بیشتری تولید می کنیم، موفقیت های بیشتری خواهیم داشت.
توپاک در اثبات این فرمول کار خودش رو به خوبی انجام داد. بین سال های ۱۹۹۲ تا ۱۹۹۶ بین ۷۰۰ تا ۹۰۰ کار موسیقی تولید کرد و فقط موفق شد در ۱۳ بیلبورد حضور پیدا کنه. بد نیست! اصلا بد نیست!
یادتون هست که توپاک تو سن ۲۵ سالگی کشته شد! شما تو ۲۵ سالگی چی کار میکردین یا دارین میکنین؟
چیز عجیبی نیست، فقط قبل کشته شدنش قدمش رو برداشت.
بر طبق گفته آدام گرانت، در تمام زمینه ها تولیدکنندگان و کارآفرینان پرطرفدار و با اصالت در طول دوره هایی که بزرگترین حجم از تلاش و تولید کار رو داشتن تونستن به تولید عالی دست پیدا کنن و اسطوره زمان خودشون باشن.
کیفیت در برابر کمیت
اعتقادات عامیانه و دانشگاهی فکر شمارو به این سمت میبرن که اگر شما می خواین که کار بهتری انجام بدین، باید کمتر اون کارو انجام بدین. طبیعتا، بین کمیت و کیفیت رابطه علت و معلولی وجود داره.
ولی عجله نکنید
طبق گفته گرانت، مشخصا این اعتقاد عامیانه و آکادمیک اشتباهه. وقتی صحبت از تولید ایده و کسب و کار میشه، کمیت پر رنگ ترین نقش رو ایفا میکنه.
چرا این موضوع انقدر اهمیت داره؟
چون شما به عنوان یک کارآفرین باید سریع عمل کنید. نمیتونید تمام مدت وقت خودتون رو روی یک ایده بذارید. تمام انرژی و منابعتون رو خرج یک ایده کنید و انتظار داشته باشید که مثل بمب بترکه!
به این شکل کار پیش نمیره
خیلی از سازندگان هیچ وقت به پتانسیل خودشون دست پیدا نمیکنن، چون فقط چند ایده رو ارائه میدن و همونارو چکش کاری میکنن.
یادمون باشه که شرکت های بزرگ مثل اپل و مایکروسافت دائما در حال ایده پردازی و خلق محصولات و خدمات جدید هستن ولی متمرکز در حوزه فناوری و تکنولوژی.
شما اگر اسنپ رو به عنوان یک شرکت موفق داخلی مطالعه کنید میبینید که دائما در حال ایده پردازی برای ارائه خدمات جدید در حوزه on demand service هستن.
پس تمرکز در یک زمینه و خلق ایده های زیاد برای گسترش اون کسب و کار رو فراموش نکنیم. از این شاخه به اون شاخه پریدن و اینکه بخوایم همه چیز باشیم نشدنیه. یک هویت واحد باشیم ولی با تنوع محصول و خدمات.
توپاک درونتون رو بیدار کنید
زیاد ایده پردازی کنید و زیاد تولید کنید و از اطرافیان بازخورد بگیرید.
بهترین راه برای قضاوت در مورد ایده هاتون، جمع آوری بازخورد بعد از اجرایی کردن اون ایدست. ببینید که ایده ها با مخاطبان مورد نظرتون تطبیق یافته و سریعا این پروسه رو تکرار کنید. اعتقاد غیر منطقی و ایدآلیستی به ایده هاتون خطرناکه و احتمالا منجر به شکست شما میشه.
میتونید تصور کنید که اگر توپاک برای هر آهنگش یک سال وقت میذاشت چه اتفاقی میوفتاد؟ ما امروز دو تا از بهترین آلبوم های Me againts the world و All eyes on me رو نداشتیم.
هوشمندانست!! کارآفرینا خودشون فرصت هایی رو برای ایجاد راه حل ها ایجاد می کنن.
پس فرصت هارو از دست ندیم و تا میتونیم ایده پردازی و اجرا کنیم و بازخورد بگیریم.
