رزین سختی گیر معمولا به صورت دانه های کوچک تولید می شوند که اندازه آن ها نیز مهم است. آنهایی که دارای ذرات رزین ریزتر هستند، سرعت واکنش بالاتری دارند، اما ذرات ریز مقاومت بیشتری در برابر عبور مایع دارند و نیاز به فشار کاری بالاتری دارند؛ به ویژه ویسکوزیته بالای مایع قند غلیظ، این اثر قابل توجه تر است. بنابراین، اندازه ذرات رزین باید به طور مناسب انتخاب شود. اگر اندازه ذرات رزین زیر 0.2 میلی متر (حدود 70 مش) باشد، مقاومت سیال عبوری به طور قابل توجهی افزایش می یابد و سرعت جریان و ظرفیت تولید کاهش می یابد.
اندازه ذرات رزین معمولاً با روش الک اندازه گیری می شود، رزین پس از جذب آب و تورم کافی الک می شود و میزان ماندگاری روی الک های مش 20، 30، 40، 50 انباشته می شود و 90 درصد ذرات می توانند قطر الک را "اندازه موثر ذرات" رزین می نامند. اندازه ذرات موثر اکثر محصولات رزینی رایج بین 0.4 تا 0.6 میلی متر است.
اینکه آیا ذرات رزین یکنواخت هستند با ضریب یکنواختی بیان می شود. این نسبت قطر غربال و اندازه ذرات موثر مربوط به احتباس تجمعی 40 درصد ذرات در نمودار مختصات "اندازه موثر ذرات" رزین اندازه گیری شده است. به عنوان مثال، اندازه ذرات موثر رزین (IR-120) 0.4-0.6 میلی متر است و ذرات باقی مانده در الک 20 مش، الک 30 مش و الک 40 مش 18.3، 41.1 درصد و 31.3 است. به ترتیب، سپس ضریب یکنواختی محاسبه شده 2.0 است.اندازه ذرات و ویژگی‌های فیزیکی مرتبط با رزین تبادل یونی برعملکرد آن تأثیر می‌گذارد.
چگالی رزین تصفیه آب در هنگام خشک شدن چگالی واقعی نامیده می شود. وزن رزین مرطوب در واحد حجم (شامل حفره های بین ذره ای) چگالی ظاهری نامیده می شود. چگالی رزین به درجه اتصال عرضی آن و ماهیت گروه های تبادلی مربوط می شود. به طور کلی، رزین های با درجه اتصال عرضی بالا تراکم بالاتری دارند، رزین های اسید قوی یا پایه قوی تراکم بالاتری نسبت به رزین های اسید ضعیف یا پایه ضعیف دارند و رزین های ماکرو متخلخل چگالی کمتری دارند. به عنوان مثال، چگالی واقعی رزین کاتیونی اسید قوی از نوع ژل استایرن 1.26 گرم در میلی لیتر و چگالی ظاهری 0.85 گرم در میلی لیتر است؛ در حالی که چگالی واقعی رزین کاتیون اسید ضعیف از نوع ژل اکریلیک 1.19 گرم در میلی لیتر است. و چگالی ظاهری 0.75 گرم در میلی لیتر است.
رزین سختی گیر باید یک ماده نامحلول باشد. با این حال، مواد با درجه پلیمریزاسیون پایین در رزین مخلوط شده در طول فرآیند سنتز و مواد ایجاد شده از تجزیه رزین در طول عملیات حل می شوند. رزین های با درجه اتصال عرضی کم و تعداد زیادی گروه فعال تمایل بیشتری به حل شدن دارند.
رزین های تبادل یونی حاوی تعداد زیادی گروه آبدوست هستند که در تماس با آب متورم می شوند. هنگامی که یون های رزین تغییر می کنند، مانند رزین کاتیونی از H+ به Na+ و رزین آنیونی از Cl- به OH- تغییر می کند که همه اینها به دلیل افزایش قطر یون منبسط می شوند و حجم را افزایش می دهند. از رزین به طور کلی، رزین با درجه اتصال عرضی پایین دارای درجه تورم بیشتری است. هنگام طراحی یک واحد تبادل یونی، درجه تورم رزین باید در نظر گرفته شود تا تغییر در حجم رزین که به دلیل تبدیل یون در رزین در طول دوره های تولید رخ می دهد، در نظر گرفته شود.
ذرات رزین سختی گیر در حین استفاده تغییراتی مانند انتقال، اصطکاک، انبساط و انقباض دارند و پس از استفاده طولانی مدت مقدار کمی از دست دادن و شکستگی ایجاد می شود، بنابراین رزین باید دارای استحکام مکانیکی و مقاومت به سایش بالایی باشد. به طور کلی، رزین‌های با درجه اتصال عرضی پایین، شکننده‌تر هستند، اما دوام رزین‌ها عمدتاً با یکنواختی ساختار شبکه‌ای و استحکام آن تعیین می‌شود. مانند رزین ماکرو متخلخل که دارای درجه بالایی از پیوند متقاطع است، ساختار پایداری دارد و می تواند بازسازی مکرر را تحمل کند.
خواص و پارامترهای رزین های مختلف را می توان در بروشورهای رزین تبادل یونی و توضیحات محصول یافت.
