انسان به گونه ای بسیار زمخت، با خشم، با حسادت، با سلطه جویی با خود زندگی می کند.
تو باید تمام این عناصر زمخت را از
وجودت بیرون کنی، زیرا آنها انرژهای
فراوانی را تلف میکنند...
فرصت های بسیاری را هدر می دهند.
باید تمام این انرژی ها را
به آواز و ترانه،
به شادی و نشاط،
به عشق، به صلح و آرامش دگرگون ساخت.
آنگاه زندگی به شعر تبدیل می شود.
آنگاه بودن تو همه شور و حال می شود.
صرف بودن بیش از آن چیزی است
که تو بتوانی طلبش کنی...
صرف، نفس کشیدن برای اثبات وجود خدا کافیست،
زیرا هر نفسی با خود شور و سرمستی فراوان می آورد.
زندگی چنان آهنگ و ترانه و چنان رقصی می شود
که باورش برای تو ممکن نیست .
فقط زمانی می توانی باورش کنی که تجربه اش کنی...
# اشو
