دنیای مجازی از ما، آدم های عجیبی ساخته است...
کلی از آدم های دیروز زندگی ما که تا همین چند وقت پیش رفیق گرمابه و گلستان ما بودند، ما را با جان دلم، عشقم و خواهر و برادر و رفیق خطاب می کردند و جز نزدیک ترین افراد به ما بودند و حضور پررنگی در لحظات زندگی ما داشتند و زمان های زیادی از زندگی ما صرف شون میشد، امروز حتی خبر از حال ساده ما ندارند...
همیشه باور قلبیم این بود که کیفیت روابط و داشتن دوستان واقعی از تعدد اون ها مهم تر ... اما خب بعضی وقت ها به خودم نهیب میزدم که دارم، سخت گیری میکنم و نباید اینقدر ریزبین باشم، اما بعد از ی مدتی باز برمیگشتم سر باور اولم، چون چه بخواهیم چه نخواهیم دنیا و آدم هاش هر روز بیشتر به سمت عجیب شدن پیش میرن، ی جور عجیب شدنی که اگر واقعی نگاه شون کنی میفهمی که در عین پیچیدگی میتونن خیلی هم ساده باشن...
آدم هایی که منافع شون بر هر چیز و هرکس حتی باور و ارزش و حرف دیروزشون عوض میکنند.
داشتم مینوشتم که یکی از دوستانم باهام تماس گرفت و گفت پیج اینستایی که میخواستی دایرکت برات فرستادم، بعد از اینکه قطع کردم و اینستاگرامم باز کردم، این اولین پست روی صفحه گوشیم توی یکی از پیج هایی که قبلا فالو کرده بودم، باز شد،
زندگیتان را از آدم ههای نصفه و نیمه خالی کنید، یک نفر باشد، کامل، ناب و همیشگی...
به نظرم اومد که بهتر به غیر از یک جمله دیگه هیچی نگم...
زندگی کردن با آدم های مجازی و پوشالی امروز، به نظرم جز عجایب قرن ماست...
اتفاقی که همه ما در گذر زمان به آن دچار شدیم...
