تجربهی من از تافل iBT رو خودمونی بگم: از ساختن اکانت تو ETS شروع شد. اسم و تاریخ تولد رو دقیق مثل پاسپورتم زدم، یه سنتر نزدیک انتخاب کردم و تاریخ رو گذاشتم جایی که به برنامهی تمرینهام بخوره. برای آمادگی، ریدینگ رو با تایمرهای ۱۰–۱۵ دقیقهای میزدم و سر لیسنینگ فقط کلیدواژهها رو یادداشت میکردم که گم نشم. برای اسپیکینگ هم یه الگوی شروع از قبل داشتم (یک جملهی کلی + ایدهی اصلی) تا استرسم کم شه. رایتینگ رو با یک قالب ثابت پیش بردم: مقدمه کوتاه، دوتا دلیل با مثال، جمعبندی.
روز آزمون نیم ساعت زودتر رسیدم. وسایل رو گذاشتم تو لاکر، هدفون رو تست کردم و نشستم پشت سیستم. ریدینگ رو با سؤالهای راحتتر شروع کردم که جون بگیرم؛ لیسنینگ رو مثل پازل چیدم و آخر هر بخش یه نفس عمیق. تو اسپیکینگ هم فقط به این فکر کردم که دارم با یه نفر واقعی حرف میزنم—not a robot! رایتینگ طبق همون چارچوب جواب داد.
تنها بخشی از آزمون تافل که نگرانم میکرد، پرداخت هزینه دلاری آزمون تافل بود: چون کارت ارزی نداشتم. من پرداخت هزینه آزمون تافل رو با کمک «تهران کردیت کارت» و در کمتر از 1 ساعت انجام دادم و همون لحظه تو حساب ETS اوکی شد؛ دیگه دنبالهی داستان همون تمرین بود و تمرکز.
بعد از امتحان، نمرهی اولیهی بعضی بخشها رو همونجا دیدم و نتیجهی نهایی چند روز بعد تو اکانتم نشست. خلاصه اگر زمانبندی داشته باشی، یادداشتبرداری رو شستهرفته نگه داری و برای اسپیکینگ یه شروع آماده داشته باشی، تافل ترسناک نیست؛ قابل کنترل و حتی لذتبخشه.
