از کی شروع شد؟ یک هفته قبل ؛ یک روز بیشتر یا کمتر . شدتش اما کم نشد .هروز در معرض یک خبر شوک آور بودن. تاب آوری روان جامعه مگر چقدر است؟ در این شرایط چه کسی مسول آرام کردن این روان های زخم خورده است؟ نهادی, مجموعه ای، سازمانی ...؟ چرا برای جامعه بحران خیز ایران که تقویمش هیچ وقت بی نصیب از حوادث طبیعی و غیرطبیعی! نیست فکری نمی شود. وقت هایی هست که هیچ جوری حال دلت خوب نمی شود. وقت هایی که پایت روی زمین نیست و دستت نیز در آسمان به جایی بند نیست. وقت هایی که اتفاقا تنها هم نیستی و کشوری با تو هم حالند. در این حالت معلق بودن، چه کسی باید مرا و ما را دریابد. چرا دولت به فکر این روز های تلخ پر تکرار نیست؛ هواپیمایی برمی خیزد اما دقایقی بعد بارانی از آتش می شود و بر جان مردم می بارد. ملت از اخگر این آتش می سوزد. بی تاب می شود. رنجور می شود . ملت اکنون نیازمند نوازش و دلجویی است .کسی مرا می شنود؟ تاب آوری تا کی ، تا کجا؟ اگر باز هم تاب بیاوری، پس لرزه های حوادث بعدی را چه کسی مدیریت می کند؟ کسی ما را می شنود؟
