حالا با ویزای در دست و بلیط هواپیمای رفت و برگشت و انتخاب جذابترین مقاصد ،باید میرفتم به دنبال جای اقامت از اونجاییکه توی سایت کوچسرفینگ عضو هستم و فعالیت دارم برای چند نفر درخواستمو فرستادم و تا این لحظه که در خدمت شما هستم هیچ کدوم ازون بنده خداها حتی درخواست منو چک هم نکردند چه برسه به اینکه توی زمانش از من دعوت کنند و میزبان من باشن!!!!! پس برای اطمینان باید از قبل توی هر شهر جایی رو رزرو میکردم.
- گام چهارم، هر شهر کجا بمونم ؟
یکی از اصلی ترین هزینه های سفر مربوط میشه به محل اقامت و طبیعتاً وقتی مدت زمان سفر قراره زیاد باشه این هزینه دیگه بخشی از هزینه سفرت نیست بلکه عمده هزینه سفرته ...
بنظر من ژاپن کشوریه برای تجربه اولین ها اگه کسی تاحالا نتونسته با اقامت توی هاستل کنار بیاد توی ژاپن میتونه براحتی استارتشو بزنه چون بنظرم تمیز ترین و شیک ترین و مرتب ترین هاستل ها رو میتونی اونجا پیدا کنی و خب اختلاف هزینه های هاستل و هتل هم انقدر زیاده که دیگه مجبوری حتما تجربه ش کنی...
طبیعتاً مرکز شهر توکیو از هر جای دیگه ای گرونتره در نتیجه رفتم سراغ حاشیه شهر، منطقه ای به اسم Ota که با مترو تا مرکز شهر 45 دقیقه فاصله داشت از سایت Airbnb خونه ای رو برای یک هفته اجاره کردم برای دو نفر ، خونه ای که با امکانات کامل ، بسیار مرتب ، تر و تمیز و البته با امتیاز بالا که شبی نفری 17 دلار هزینش بود، باتوجه به بررسی ها و سرچی که کرده بودم یه جورایی یه جایی با قیمت رویایی پیدا کرده بودم چون حتی هاستل هم توی توکیو این قیمت نبود....
با پیدا کردن این خونه روحیه م عوض شدکه وقتی توی یکی از گرونترین شهرهای دنیا یه همچین جایی با یه همچین قیمتی میشه پیدا کرد پس توی شهرهای دیگه هم شدنیه پس با عزم ملی (!) و روحیه و اعتماد بنفس بسیار بالا شب و روز سرچ کردم و از سایت بوکینگ بقیه هتل ها و هاستل ها رو رزرو کردم که برای اطلاعات بیشترتون خوبه بگم هتل ها و هاستل هایی که من درکشور ژاپن اقامت داشتم از شبی 6 تا 30 دلار بود .
یکسری اتاق ها هم در بعضی هتل ها و یا هاستل های ژاپن وجود دارن که به اتاق های Japanese Style معروف هستند درواقع اتاق هایی به سبک ژاپنی که بدون تخت هستن و تشک هایی رو روی زمین براتون انداختند که تجربه این اتاق ها هم بینظیر بود چون گاها با توجه به اینکه شهر محل اقامت سرد باشه تشک های برقی براتون میزاشتن که حتی یک درصد هم سرما رو حس نمیکردی.
یکی از اقامتگاه های جذاب دیگه ای که باهاش روبرو شدم هتلی بود در شهر کانازاوا که هتل جمع و جور و بشددددت تمیزی بود که فقط مختص خانم ها بود!! یعنی هیچ آقایی حتی از در اصلی هم وارد هتل نمیشد که این هتل هم با شبی، نفری 15 دلار رزرو شد.
پس با این حساب یکی از اصلی ترین هزینه های سفررو با موفقیت پشت سر گذاشتم و وارد مرحله بعد شدم....
-گام پنجم، سفرو شروع کن
با دو تا کوله 32 و 10 لیتری سفرمو شروع کردم، نصف بیشتر کولم هم خوراکی بود که هم در هزینه های پیش رو صرفه جویی بشه و هم برای پیشگیری از گرسنگی احتمالی....
درحالی که دنیا درحال رویارویی با ویروس کرونا بود و ما غافل از آنچه در انتظار کشورمون هست با خونسردی تمام و داشتن چندتا ماسک و ژل ضدعفونی دست رسیدیم به فرودگاه بین‌المللی ناریتا که در 60 کیلومتری توکیو قرار دارد، از همان بدو ورود با صحنه های عجیبی که تا اون لحظه از زندگیم ندیده بودم، مواجه شدم ... احترام زیاد و غیر قابل وصف ژاپنی ها که از مامور کنترل پاسپورت شروع شد و از همون لحظه مارو شگفت زده کرده بود
از اونجاییکه در تهران نتونسته بودم کمی ین ( پول ژاپن ) خریداری کنم مجبور شدم که از داخل فرودگاه، دلار چنج کنم، نرخ تبدیل دلار به ین رو از قبل میدونستم و چیز عجیب دیگه ای که دیدم این بود که توی فرودگاه ژاپن، برخلاف فرودگاه های سایر کشورهای جهان یکی از بالاترین نرخ های تبدیل رو به نسبت بیرون داشت یعنی هر دلار آمریکا برابر با 107 ین ژاپن که بعدا دیگه نتونستم با این نرخ دلارم رو چنج کنم و عجیب تر اینکه هرجایی از شهر یه نرخ تبدیل متفاوت داشت، صرافی ها، بانک ها و حتی دستگاه های exchange ای که در سراسر کشور می دیدی که البته پایین ترین نرخ رو داشتند و کلی ضرر میکردی جالب تر اینکه در آن واحد هر دستگاه نرخ متفاوتی رو نشون میداد.
و اما بگم از اینترنت و سیم کارت، سرعت اینترنت در ژاپن بطرز عجیبی بالاست و هرجایی هم که وارد میشدی مثل هاستل، کافه، رستوران و غیره وای فای رایگان با سرعت خیلی عالی داشت و البته اکثر شهرهایی هم که من رفتم در سطح شهر حتی توی ایستگاه مترو و داخل قطارها هم اینترنت مجانی با سرعت خیلی خوب بود که براحتی میتونستی استفاده کنی ولی خب من برای اطمینان بیشتر سیم کارت خریدم چون بخاطر برنامه ریزی های در سفرم و کارم که هر لحظه نیاز به اینترنت بود و البته اینکه خب خیلی وقت ها از نقشه و بعضی اپلیکیشن ها در سفر باید استفاده میکردم.
از داخل فرودگاه سیم کارت نگرفتم چون میدونستم که فروشگاه هایی در شهر به اسم Big Camera وجود دارد که هر چیز الکترونیکی و دیجیتالی از سیم کارت تا گوشی موبایل و غیره رو میتونی با قیمت بهتری بخری توی فرودگاه سیم کارت سی روزه با یک گیگا بایت اینترنت 30 دلار بود و من سیم کارت سی روزه با سه گیگ اینترنت رو 28 دلار از فروشگاه Big Camera خریدم.
و اما شهرگردی و شروع سفر پرماجرای من ....
