اون روز داشتم یه مستند میدیدم درباره ی اینکه گرمای کره زمین روی زندگی مرجانهای صخره های مرجانی استرالیا تاثیر گذاشته جز زندگی مرجانهای دریایی زندگی بسیاری از گونه های ماهیان در منطقه رو تحت تاثیر قرار داده . گوینده ی مستند با یه لحنه اسرار آمیزی جمله ای گفت که تاثیرش تو ذهنم موند و به نظرم خوب به هدفش رسید
گوینده گفت: زندگی این ماهی(همون ماهی که تصویرش خیلی بزرگ روی صفحه تلوزیون بود) به ما بستگی داره!
همین جمله: زندگی این ماهی به ما بستگی داره!
این جمله تو ذهنم چند بار رفت و برگشت مثل صدایی که تو کوه میپیچه. جمله چند بار خورد به این طرف و اون طرف ذهنم . بعد از برخورد کردن به در و دیوار ذهنم یه جا نشست . هنوز زنگ صدای گوینده تو گوشمه. اینکه زندگی یه ماهی به ما بستگی داره. یجوری حس کردم من وتمام مردم اطرافم چقدر مهمیم! یه حس غرور بهم دست داد! بعد از چند ثانیه حس غرور که بهم دست داد از اینکه چقدر آدم مهمی هستم که اینقدر تاثیر گذارم سریع حس غرور از بین رفت و یه حس مسئولیت بهم دست داد. حس اینکه منم مسئول زندگی اون ماهی هستم
فکر کردم من به عنوان یه نفر تو جامعه یه کشور از جهان که زندگی اون ماهی بهش بستگی داره چی کار میتونم کنم؟ چیکار باید انجام بدم که زندگی اون ماهی تو خطر نیافته. فکر کردم باید یه تغییری تو زندگیم بدم یه تغییر حتی کوچیک
تصمیم گرفتم مصرف ظرفهای یکبار مصرف و در زندگی شخصی خودم کم کنم . یعنی تا میتونم از این ظروف استفاده نکنم و حتی اگه برام سخت هست ظروف و در میهمانی از ظروف خانه استفاده کنم و بعد ظروف و بشورم و کار دومی که تصمیم گرفتم انجام بدم این بود که وقتی خرید میرم اگه یه کیسه پلاستیکی دارم کیسه دوم نگیرم
راستش دیگه هر وقت بخوام یه کیسه پلاستیکی اضافه بگیرم چهره ی اون ماهی کوچولو تو اقیانوسهای دور توی ذهنم میاد که مظلومانه داشت به سمت دیگه ی اقیانوس نگاه میکرد و صدای گوینده که میگفت زندگی این ماهی به ما بستگی داره!
