اگر تجربه زندگی در خوابگاه را داشته باشید میدانید که معنای چایی به کلی برایتان عوض میشود چون معمولا چیز دیگری برای خوردن پیدا نمیشود و تنها دلخوشی آن روزها میشود پر آب کردن کتری زرد رنگ و دعا برای خالی بودن اجاق گاز و دم کردن چای با همان شیوه معمول خوابگاه یعنی وقتی آب جوش آمد که معمولا وقتی توی اتاقی‌صدای بلندی با گفتن نشانه های کتری خبر از جوش امدنش میدهد، با یک مشت چایی میروی و همه اش را روانه‌ی کتری میکنی و خوشحال برمیگردی سمت اتاق و با هجوم ادم هایی مواجه میشوی که تا چند دقیقه قبل ، هنگام دعوا برای اینکه چه کسی برود کتری بگذارد رو گاز، چایی نمیخواستند.
همه‌ی اینا ها را گفتم تا برسم به اینکه وقتی چایی را با روش بالا دم میکنی معمولا یک چایی خیلی تیره تحویل میگیری که یکی از هم اتاقی هایم اسمش را گذاشته بود چایی تریاکی که گیرایی خیلی بالایی هم‌دارد و بعد از زندگی خوابگاهی احتمالا چایی کمرنگ را بیشتر آب بدانید تا چایی.
حالا همدم شب های کرونا‌ی ما همین چایی تریاکیست با گیرایی بالا...
