همیشه حرف زدن رو به نوشتن ترجیح دادم. حتی همین الان که دارم مینویسم!
حس میکنم کلی حرف نزده دارم که میتونه برای خیلیا مفید باشه. همچنین کلی حرف شنیده نشده دارم که باید از دیگرون بشنوم.
پادکست برای من بهترین راه برای ورود به این دنیای جذاب بوده. اغراق نیست اگه بگم گوش کردن به پادکست زندگی منو عوض کرده. دیدگاهم نسبت به خودم و دیگران خیلی متحول شده و حس میکنم دیگه وقتش رسیده که منم یه سری چیز ها رو با دیگرون به اشتراک بذارم.
اصلا خودم رو متخصص زمینه خاصی نمیدونم. دانش خیلی گسترده ای هم تو هیچ زمینه ای ندارم. اما حس میکنم چیز هایی هست که درسته و نیاز دارم تا به دیگرون هم انتقالش بدم. هر کسی خوشش اومد، خوشحال میشم به من هم فیدبک بده. و اگر هم دوست نداشت. خوشحال میشم انتقاد کنه.
هفته پیش اتفاق بزرگی برام افتاد. بالاخره بعد از حدود 3 ماه فکر کردن در مورد اینکه چطوری کار تولید پادکست رو استارت بزنم، تونستم به یه جمع بندی نهائی برسم و بگم: آهااان!
حتما دوست داشتم پادکست، به صورت میزبانی دو نفره باشه. یعنی من و یک نفر دیگه بشینیم و راجع به مطلبی صحبت کنیم. اما مشکل دقیقا از همین جا شروع شد: اون یک نفر کی باشه؟ موضوع صحبتمون چی باشه؟ اصن جای ساکت برای ضبط از کجا گیر بیارم؟! تجهیزاتو چیکار کنم؟ و مهم تر از همه: چطوری تایممو واسه این کار خالی کنم؟!
بالاخره تونستم به جواب برسم. موضوع چی باشه؟ من که عاشق سینمام. یکی از دوستام هم که خیلی سینما دوست داره و حتی از منم وارد تر و پر تره تو این حوزه. دوست داشتم همیشه بشینیم و در مورد ارتباط سینما با زندگی های خودمون و موارد اجتماعی مختلف صحبت کنیم. بهش گفتم و گفت 99 درصد اوکیم! اولش فکر میکردم هیچوقت نمیتونم گزینه مناسبی رو برای این کار پیدا کنم. اما ظاهرا شد!
مکان ضبطو چیکار کنیم؟ این روزا دفتر کارم تا حدود زیادی خلوت تر شده و جای ساکت و آرومی هست واسه اینکه دکمه ریکورد رو بزنی و شروع کنی به صحبت کردن. خب انگار این مورد هم حل شد!
زمانشو چیکار کنم؟ من یک روز در هفته مو همیشه خالی میذارم برای استراحت مطلق. تو این روز مطلقا هیچ کار سنگین ذهنی یا جسمی انجام نمیدم. حتی صبح ها هم تا لنگ ظهر می خوابم. یکم که دقیق تر فکر کردم دیدم که تولید پادکست برای من اصلا و ابدا "کار" نیست. بلکه یک "تفریح" خیلی خفنه! پس برنامه زمانی ضبط پادکست رو آوردم تو این روز تعطیلم.
تجهیزاتشو چیکار کنم؟ بعد از سرچ کردن های زیاد به این نتیجه رسیدم که محیط و تدوین بیشتر از میکروفون گرون قیمت تاثیر داره رو کیفیت صدا. پس با همون گوشی خودم یه تست صدایی کردم. دو تا مشکل وجود داشت:
1) نویز محیط اطراف
2) پخش شدن صدا تو محیط
نویز رو دیدم میشه با Adobe Audition حل کرد. واسه ی پخش شدن صدا هم رفتم از سوپری محله مون چند تا شونه تخم مرغ گرفتم و باهاش یه دیواره آکوستیک ساختم. بقیه تجهیزات رو هم که میسپارم دست خدا تا هر موقع یه پولی اومد دستم.
در نهایت تصمیم رو گرفتیم. با دوستم نشستیم تو دفتر و بدون اطلاعات قبلی در مورد سایکو آلفرد هیچکاک صحبت کردیم. یهو دیدیم شده 52 دقیقه! نتیجه کار خیلی بهتر از اونی شد که فکرش رو میکردم. بعدش تقسیم کار کردیم تا یکم در مورد موارد فنی مثل انتشار، سرویس های میزبانی، کار های گرافیکی، ادیت و... مطالعه کنیم و هفته بعد رسما بریم برای ریکورد اولین اپیزود.
تازه فعلا اسم هم انتخاب نکردیم برای پادکست!
خلاصه بهت بگم که خیلی هیجان زده ام برای شروع این مسیر. نمیدونم قراره تهش چی بشه. اصن قراره ته داشته باشه یا نه. شاید خیلی زود تر از این ها شکست خوردیم. شاید هم خیلی زود موفق شدیم. ولی به احتمال زیاد هیچکدومش نمیشه! یک مسیر یکنواخت و معمولی ای رو طی خواهد کرد. مثل خیلی از اتفاقات زندگیمون.
اما چیزی که خیلی مهمه اینه که ما هنوز تو اول راهیم و کلی سوال تو این زمینه داریم و عاجزانه مشتاق هستم که اگر کسی تجربه ای تو این زمینه داره، با هم دیگه یه گفتگویی داشته باشیم و یکم از تجاربش استفاده کنم.
1400/7/20
