شهریور 98 بود که جلوی مجمسه ای تو یه پارکی نشسته بودم و حس میکردم تمام کشتی هام غرق شده. تازه از آموزشگاه زبان اومده بودم بیرون. رفته بودم تا آزمون تعیین سطح بودم و جوابش این بود که از سطح E1 قبول شده بودم. یعنی از یه کودکی که حتی زبان رو در حد A,B,C هم بلد نیست، سه مرتبه فاصله دارم!
تمام افکارم پریشون بود. البته زیاد هم شوکه نشده بودم که چرا از این سطح قبول شدم، چون میدونستم که سطح زبان انگلیسیم خیلی داغونه. اما چیزی که خیلی برام زجر آور بود، این بود که تمام برنامه ها و اهداف آینده‌ام متکی بر یادگیری زبان بود.
داشتم کارشناسیمو تموم میکردم و حساب کردم اگه از سطح E1 شروع کنم، 4 سال دیگه تموم میکنم زبانو؛ اونم در بهترین حالت! یحتمل تا اون موقع ارشد و سربازیم رو هم تموم کرده بودم. پشیمونی کاملا تو تک تک سلول هام احساس میشد. انگیزه ای نداشتم که از روی اون سکوی جلوی مجسمه بلند شم و به خونه برگردم.
یک هفته کامل دپرس بودم. بعضی موقع ها میگفتم حالا یه زبانه دیگه ائلیار، چرا این همه سختش میکنی؟! از یه طرف دیگه هم میگفتم تمام آینده تحصیلی و کاریت به این زبان وابسته اس و تو با این زبان داغونت نمیتونی کار خاصی بکنی.
بعد از یک هفته تونستم بالاخره خودم رو جمع و جور کنم و بشینم یه فکر بکری بکنم. واقعیتش چون خواهرم از زمان بچگیش زبان رو با کلاس یادگرفته بود، و من هم کمابیش در جریان کتاب ها و کلاس هاش بودم، میدونستم که سبک آموزش بسیاری از آموزشگاه ها برای یادگیری زبان مفید نیست. البته الان هم به همین موضوع معتقدم که در ادامه میگم چرا:
1) کلاس ها بصورت منقطع هستن. یعنی هفته ای دو روز یا سه روزه و تو عملا با زبان انگلیسی در طول هفته(به جز تایم های کلاست) ارتباط چندانی نداری. در حالی که یادگیری هر زبانی باید بصورت مستمر و پیوسته اتفاق بیفته. یعنی یه بخشی از روتین روزمره ات بشه تا یادت نره
2) فرمول آموزشگاه ها: گرامر+ لغت! واقعا برام عجیبه که تو اکثر آموزشگاه ها گرامر یادمیدن! آخه اصلا مگه گرامر یاد دادنیه! یه سوال بپرسم. شما وقتی داشتید زبان فارسی رو تو دوران کودکی یادمیگیرفتید، پدر و مادرتون بهتون گفتن این ماضی بعیده که اگر با شناسه فعل فلان ترکیب بشه فلان میشه؟! طبیعتا نه. شما همینطوری انقدر شنیدید و صحبت کردید که به صورت ناخوداگاه گرامرتون تقویت شده. و چندین سال بعد تو مدرسه این دستور زبان رو یادگرفتید. برای انگلیسی یا هر زبان دیگه ای هم همینطوره.
شما با تمرین هستش که گرامر رو یادمیگیرید. چون اگر با حفظ فرمول هاش یادبگیرید، موقع صحبت کردن مثل محاسبات ریاضی مدام مجبورید تو ذهنتون حساب کنید که الان با فلان فعل باید چی میاوردم تا غلط نشه؟! و این زمان میبره و باعث میشه روان صحبت نکنید. اما وقتی انقدر شنیدید یه چیزی رو و تکرارش کردید که دیگه میدونید فلان مدل ادا میشه این جمله. بدون اینکه حتی دلیل یا ساختارش رو بدونید.
در مورد لغت هم همینطوریه. اگر به شما برای یادگیری لغت میگن برید دیکشنری بخونید، کاملا اشتباهه! چون دیکشنری یک مرجعه و ظرافت ها و پیچیدگی های عبارت ها رو نداره. به عنوان مثال عبارت Stay put به معنی همینجا بمون هست. اگر شما صرفا خودتون رو محدود کرده باشید به یادگیری لغت، احتمالا میگید: "بمون بزار دیگه ینی چی؟!"
پس باید با استعاره ها و تیکه کلام های زبان انگلیسی آشنا بشید تا بتونید سطحتون رو بالا ببرید که این هم با کلاس رفتن و کتاب خوندن نمیشه!
3) الکی کشش میدن! احتمالا این رو از چند نفر دیگه هم شنیدید که میگن برخی از آموزشگاه ها عمدا افراد رو از سطح های پائینتری قبول میکنن و یا آزمون های نهائی شون رو انقدر سخت میگیرن که باعث میشه هر زبان اموزی فرآیند یادگیریش طولانی بشه تا آموزشگاه پول بیشتری بتونه از اون زبان آموز بگیره. در حالی که تو میتونی خیلی سریع تر و مفید تر این فرآیند رو یادبگیری.
4) عدم توجه به تلفظ صحیح. این مورد جالب رو من موقع صحبت کردن استادای زبان خواهرم دیدم که چقدر مشکل های فاحشی تو Pronunciation یا همون تلفظشون داشتن! بسیاری از کلمات، فارسی‌وارشده ادا میشد. به عنوان مثال چند تا از کلمات رو که ما غالبا تلفظ اشتباهش رو حفظ کردیم رو در مقابل تلفظ درستش ببینید:
تلفظ درست تلفظ غلط واژه
1) Water وادر واتِر
2) Archive آرکایو آرشیو
3) Salon سلان سالُن
4) When did you وِنجو ون دید یو
حالا چرا تلفظ انقدر مهمه؟ چون کلمات که با تلفظ اشتباهی تو ذهن تو ثبت میشن و یک انگلیسی زبان با تو به شیوه دیگه ای صحبت میکنه، تو حس میکنی اون کلمه رو نشنیدی. در حالی که میدونی کلمه رو. فقط به تلفظ صحیحش دقت نکردی.
آره رفیق؛ اینجا می خوام یه نکته مهمی رو بگم. یک زبان جدید رو به چشم یک علم نبین. به چشم یک مهارت ببین. قطعا که انگلیسی یک علم هست. اما ما ها غالبا نمی خوایم از در علمش وارد شیم. ما ها آیا می خوایم ریشه های تاریخی انگلیسی رو بررسی کنیم؟ یا راجع بهش مقاله علمی بنویسیم؟ غالبا نه. ما فقط می خوایم یادش بگیریم تا صحبت کنیم. پس اینجا کاربرد مهارتی برامون داره
از طرف دیگه الان ارتباطات اینترنتی حسابی گسترش پیدا کرده و کسی آیا میتونه بگه من به محتوای انگلیسی دسترسی ندارم؟! خب همین محتواها بهترین منابع یادگیریت هستن. با فیلم ها و سریال های مختلف زبانت رو تقویت کن؛ با موزیک و پادکست. در ادامه چند تا پادکست معرفی میکنم که باعث میشه سطح شنیداری زبانت تقویت بشه. بصورت لینک هم هستن که میتونی با کلیک روش تو کست باکس گوش بدیشون (البته این پادکست ها تا حدی سطحشون بالاست):
1) Craig Groeschel Leadership Podcast
باور کن با وجود دانشگاه بزرگی مثل یوتیوب، میشه به دریایی از آموزش ها دسترسی داشت. تو خونه هر روز 1 ساعت وقت بزار(ترجیحا بیشتر از یک ساعت نشه ولی هر روز مستمر باشه) و زبانت رو تقویت کن. من خودم دقیقا 2 سال با همین روال پیش رفتم و الان تقریبا مطالعه و آماده شدنم برای تافل رو دارم تموم میکنم. یک ساعت هم سر کلاسی ننشستم و تاثیرات خیلی خوبش رو هم دیدم.
ذهنت خلاق و تنت سلامت:)
