نیکلاس مادورو سیاستمدار ونزوئلایی است. وی پس از مرگ هوگو چاوز رئیس‌جمهور موقت ونزوئلا شد. وی پیش از آن، پست‌های وزارت امور خارجه (از سال ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۳) و معاونت اجرایی ریاست جمهوری را (از سال ۲۰۱۲ تا ۲۰۱۳) بر عهده داشت. او در آوریل ۲۰۱۳ با رای ۵۱ درصدی مردم در انتخابات ریاست‌جمهوری ۲۰۱۳ ونزوئلا به مقام چهل و ششمین ریاست جمهوری ونزوئلا دست یافت.
نیکلاس در جوانی راننده اتوبوس بود و سپس رهبر اتحادیه تاجران شد تا این‌که در سال ۲۰۰۰ در انتخابات مجمع ملی ونزوئلا (مجلس قانون‌گذاری ونزوئلا) رأی آورد. مادورو در دولت چاوز دارای پست‌های مختلفی از جمله وزیر امور خارجه بود. در سال ۲۰۱۲، نشریهٔ وال‌استریت جورنال، وی را توانمندترین مسئول و سیاستمدار در حلقهٔ اطرافیان چاوز توصیف کرد.
بعد از مرگ چاوز در سال ۲۰۱۳ مادورو رئیس‌جمهور ونزوئلا شد. کمبودها در ونزوئلا و کاهش استانداردها و سطح زندگی مردم ونزوئلا، باعث کاهش محبوبیت مادورو و آغاز اعتراضات گسترده مردم ونزوئلا از سال ۲۰۱۴ شد. به نوشتهٔ نیویورک تایمز، دولت مادورو مسبب مشکلات اقتصادی ونزوئلا بوده و حکومت او با هدف سرکوب اعتراضات، مخالفان و منتقدان را تبعید، زندانی و کشته‌است.
در انتخابات ریاست‌جمهوری ونزوئلا در سال ۲۰۱۸، رهبران مخالفان دولت، زندانی، تبعید یا از شرکت در انتخابات، منع شده و این انتخابات پرحاشیه، بدون نظارت نهادهای نظارتی و بین‌المللی انجام شد و برخی رأی‌دهندگان، وادار به حمایت از مادورو در انتخابات شدند. بسیاری از کشورها، آن انتخابات و انتخابات مجلس مؤسسان ونزوئلا در سال ۲۰۱۷ را به رسمیت نشناختند.
دولت‌های آمریکا، پاناما و کانادا نیز دولت مادورو را تحریم کردند.دولت مادورو همچنین خبرنگاران منتقد را بازداشت و دسترسی به اطلاعات آزاد و اینترنت را به‌ویژه در هنگام رخدادهای مهم سیاسی، مسدود کرد. ۱۱۵ رسانه ونزوئلایی در فاصلهٔ سال‌های ۲۰۱۳ تا ۲۰۱۸، مسدود شد و در سال ۲۰۱۹، شاخص آزادی رسانه‌ها در ونزوئلا، در میان ۱۸۰ کشور، در رتبهٔ ۱۴۸ قرار گرفت. مادورو در دوران ریاست‌جمهوری خود، حاکمی یکه‌سالار و دیکتاتور، توصیف شده و به‌گفتهٔ سازمان کشورهای آمریکایی، در دوران مسؤولیت مادورو، مواردی از جنایات علیه بشریت از سوی دولت وی انجام گرفته‌است. در فوریهٔ ۲۰۱۸، دیوان کیفری بین‌المللی بررسی جرائم ارتکابی و رفتار دولت وی را آغاز کرده‌است.
بر پایهٔ تخمین سازمان ملل متحد، در دورهٔ مسئولیت مادورو، حدود ۹٬۰۰۰ شهروند ونزوئلایی، مورد قتل‌های فراقضایی قرار گرفته و حدود ۵ میلیون نفر، مجبور به ترک ونزوئلا شده‌اند. حکومت‌های روسیه، چین، کوبا، ایران، ترکیه و السالوادور، از حامیان حکومت مادورو هستند و بررسی نهادهای بین‌المللی را، دخالت در امور داخلی ونزوئلا اظهار کرده‌اند. این کشورها به همراه سوریه، در بحران ریاست‌جمهوری ۲۰۱۹ ونزوئلا، حامی مادورو بوده و آمریکا، کانادا، و بیشتر کشورهای غرب اروپا و کشورهای آمریکای لاتین، از خوان گوایدو حمایت کرده و وی را رئیس‌جمهور مشروع ونزوئلا دانستند.
با وجود تمامی انتقادات، مادورو در ۱۰ ژانویهٔ ۲۰۱۹، برای ریاست جمهوری، سوگند خورد و گوایدو، رئیس مجمع ملی ونزوئلا نیز چند روز بعد و در ۲۳ ژانویه، خود را رئیس‌جمهور رسمی و مشروع ونزوئلا، اعلام کرد.دولت مادورو، اعتراضات را یک کودتا و حمایت آمریکا از گوایدو را فتنه‌ای از سوی آمریکا برای تصاحب ذخایر نفتی ونزوئلا دانست. این ادعا از سوی گوایدو، تکذیب و رد شد.در پی مجموعه‌ای از ناآرامی‌ها و خیزش نافرجام ۲۰۱۹ ونزوئلا، نمایندگان گوایدو و مادورو، در ۳۰ آوریل ۲۰۱۹ با هدف کاهش تنش و خشونت‌ها با یکدیگر دیدار کردند.
