تاریخ ؛ این واژه پر معنا فارق از یک کتاب داستان منبعی برای عبرت و شناخت است، منبعی که حتی قران کریم هم از آن برای عبرت مردمان استفاده کرده است تا جایی با نقل قصص انبیایی گذشته تذکری خاص میدهد قران در یک استفهام انکاری به قصد هشیار دادن به مخاطبان میفرماید :
{افَلَمْ يَسيروُا فِى الْارْضِ فَيَنْظُرُوا كَيْفَ كانَ عاقِبَةُ الَّذينَ مِنْ قَبْلِهِمْ}
یعنی آیا در این زمین سیر نکردند تا ببینند عاقبت آن هایی را که قبل از اینان بودند. آیا بیدار نمیشوید آیا نمیخواهید عبرت بگیرید آیات روایات در این باب زیاد هست (مراجعه کنید به کتب جامعه و تاریخ از شهید مطهری)
برای پی بردن به کاربردی بودن تاریخ برای زمان حال باید آشنایی کوچکی با یک قائده عقلانی داشت آن هم قائده علت و معلولی است یعنی آن که هر معلولی ، هر اتفاقی که رخ داده نیازمند به یک علتی بوده بسط و توضیح این قائده خود کمی نیازمند زمان است اما به زبان عامیانه یعنی عمل آدمی موجب عکس العملی مطابق با همان میشود
شناخت قائده های حاکم بر این عالم کار ما را برای زندگی راحت تر میکند یعنی این که آقا اگر دیدم کسانی که ظالم هستند به چه بد بختی هایی دچار شدند، اگر دیدم اون هایی که اومدند روزی در این جهان و روزی رفتند، اگر دیدم چه بلای آمد سر جامعه ای که غیر خدا را خواست جامعه ای که بصیرت نداشت .... ؛ من آنگونه نخواهم بود عبرت میگیرم البته اگر فاصله علم تا عمل من کم باشد
این چند خط را لازم دونستم بنویسم تا در این نقطه تاریخ در این صفحه از روزگارخواندن تاریخ را خصوصا تاریخ اسلام را که زنده است مهم بشماریم تا بشناسیم جامعه ای را که امام معصوم درباره اش میگوید :ـ
| اي نه مردان به صورت مرد! اي کم خردان ناز پرود! کاش شما را نديده بودم و نمي شناختم، که به خدا پايان اين آشنايي ندامت بود و دستاورد آن اندوه و حسرت. خدايتان بميراناد، که دلم از دست شما پر خون است و سينه ام مالامال خشم شما. مردم دون که پياپي جرعه اندوه به کامم مي ريزيد و با نافرماني و فرو گذاري جانبم کار را به هم در مي آميزيد.» و سرانجام درد دل خود را با خدا در ميان مي نهد :خدایا! اينان از من خسته اند و من از آنان خسته؛ آنان از من به ستوده اند و من از آنان دل شکسته؛ پس بهتر از آنان را مونس من دار و بدتر از مرا بر آنان بگمارم » خطبه:25 و27
چگونه جامعه ای اینگونه امام خود را میرنجاند و از حق دور میشود. خدا کند که ما اینگونه نباشیم
|پایان|
|عمادرضا لطیفیان|
