ما نسلی هستیم که از خانواده خود فراری است.گریه های پنهانی،دیت های هرروزه،رقص های تیک تاکی،دورهمی های شلوغ،سفرهای دوستانه،اخر هفته های کافه ای،بی اف اف های دخترانه و پارتی های شبانه هرکدام شرح حال ماست.
زندگیمان پر شده از چیزهایی که به نظر دیگران خوب برسیم.صفحات مجازیمان پر شده از نشان دادن روابطمان با جنس مخالف تا بگوییم ادم های جذابی هستیم.سوپرایز های تولد،رستوران های لاکچری،سفرهای خارجی واسه نشان دادن اینکه ما چه قدر خفن هستیم و هرکسی نمیتواند در حد ما باشد.
دخترانی که با صورت های مصنوعی و ارایش های یکسان عکس های یک شکل میگیرند.پسرانی که با تیپ های یک مدل تفریحات شبیه به هم دارند.
انگار همه تبدیل به مدل هایی شده اند که در پی مد روز میدوند.
یادمان رفته برای خودمان زندگی کنیم.یادمان رفته حال خوب یعنی چه.تمام مدرک هاو سمت هارا میگریم برای اینکه دهان فلانی را ببندیم.برای اینکه به او نشان دهیم ما از تو بهتر هستیم.به جای خوب کردن حال خودمان روی خراب کردن حال دیگران و ایجاد حس کمبود روی آنها کار میکنیم.
خودمان را گم کرده ایم.وجودمان مسخ شده.شادی هایمان شرطی شده.دوست داشتن هایمان دروغین.
چه شد که به اینجا رسیدیم؟چه شد که به جای کمک کردن به دیگران زیر پایشان را کشیدیم و از اینکار احساس زرنگی کردیم؟
چه شد که دیگر یادمان رفت برای خودمان زندگی کنیم؟به راستی که زخم های بیشماری که به دیگران میزنیم روح خودمان را هم زخمی میکند.کارما زودتر از انچه که فکرش را بکنید عمل میکند.مراقب کارمایمان باشیم!
دختر آفتاب?
همه نوشته ها از خودم هستن.مرسی که مهربونید و بدون ذکر منبع کپی نمیکنید:)
