به گزارش خبرگزاری طریقت نامه، کارگران گناباد پدر ژورنالیسم را در آورده و هفت جد و آباد وی را جلوی چشم او آوردند. پیش بینی میشود در سال های آتی محققان دانشگاه واکسفورد، به سَرِتَراز آمده و موضوع دو سوم پایان نامه های علمی خود را به این مطلب اختصاص دهند. کارگران گناباد هر از چند گاهی با ایجاد پروپاگاندای رسانه ای، هی خواستار احقاق حقوق اولیه خویش میشوند.
برای مثال کارگران کارخانه ی چینی تقدیس حدود یک سال میگفتند: «جانِ ما حقوق شیش ماه پیش ما رو بدید!» غافل از این که این کارخانه با اشتغال هایی که زاییده حق مادری به گردن بسیاری از مشاغل گناباد دارد.(حق مادری مشاغل در گذشته متعلق به کشت و کار زعفران بوده که بر اثر سانحه ی دلخراش افت قیمتی اکنون به دیار باقی شتافته و بیشتر حق مادرخواندگی سیندرلا را دارد.) ایشان به خاطر مَقادیری چرک کف دست، پای نماینده مجلس و بسیاری از مسئولین را نیز به این بازی کثیف باز کردند. آن ها علیرغم دعوت ریاست محترم کارخانه به صبر و انجام وظایف خود به احسن وجه، فقط و فقط بخشِ انجام وضایف خود را انجام دادند و دعوت ریاست محترم به صبر و رسانه ای نکردن ماجرا را بر نتافتند.
وضعیت در شرکت های پیمانکاری نظافت شهری نیز این موضوع به وضوح دیده میشود. کارگران شهرداری اصلا درک درستی ندارند که بودجه ی کشور سر در قنات قصبه ندارد و همین حقوق مدیران هم به زور جور شده است. ایشان هر چند وقت یک بار از حقوق معوقه ی خود میگویند. مردمِ بی سواد در موضوع رسانه نیز گاهی به این بی فرهنگی دامن زده و طی یک سلسله استوری و پست تلگرامی خواستار احقاق حقوق کارگران میشوند. سال گذشته یکی از این شرکت ها برای حفظ سرمایه کشور و حفظ ثبات اقتصادی شهر پس از واریز حقوق، مبلغی را از کارگران پس می‌گرفت.
این کارگران نامرد همان راه باریکه ی دزدی پیمانکار را هم با بی رحمی تمام خراب کردند. حال همین کارگران که سال گذشته نان آن پیمانکار شریف را بریدند میگویند حقوقمان عقب افتاده. خب وقتی حقوق دو ملیونی کارگر، سه ماه عقب افتاده لابد حقوق مدیر با چند سال تأخیر واریز میشود. مرحبا به مدیری که از خانه ی کلنگی اش در کاخک و روستا های ده های بالا معلوم است سال هاست حقوق نگرفته. اُف به کارگری که به خاطر دو قرون پول و حقوق دو سه ماه آبروی گناباد و میراث جهانی را میبرد.
