انواع مسیریابی

مسیریابی( Routing) فرآیندی است که توسط دستگاه های لایه 3 (یا لایه شبکه) به منظور تحویل بسته با انتخاب مسیر بهینه از یک شبکه به شبکه دیگر انجام می شود.

3 نوع مسیریابی وجود دارد:

1. Static routing

مسیریابی استاتیک فرآیندی است که در آن باید مسیرها را به صورت دستی به جدول مسیریابی اضافه کنیم.

مزایا:

• بدون سربار مسیریابی برای CPU روتر، به این معنی که می توان از روتر ارزان تری برای انجام مسیریابی استفاده کرد.
• این امنیت را اضافه می کند زیرا تنها یک مدیر می تواند فقط به شبکه های خاصی اجازه مسیریابی را بدهد.
• بدون استفاده از پهنای باند بین روترها.

معایب:

• برای یک شبکه بزرگ، اضافه کردن دستی هر مسیر برای شبکه در جدول مسیریابی هر روتر، برای مدیران یک کار دشوار است.
• مدیر باید دانش خوبی از توپولوژی داشته باشد. اگر مدیر جدیدی بیاید، باید هر مسیر را به صورت دستی اضافه کند، بنابراین باید دانش بسیار خوبی از مسیرهای توپولوژی داشته باشد.

پیکربندی :

R1 having IP address 172.16.10.6/30 on s0/0/1, 192.168.10.1/24 on fa0/0. 
R2 having IP address 172.16.10.2/30 on s0/0/0, 192.168.20.1/24 on fa0/0. 
R3 having IP address 172.16.10.5/30 on s0/1, 172.16.10.1/30 on s0/0, 10.10.10.1/24 on fa0/0.

اکنون مسیرهای استاتیک را برای روتر R3 پیکربندی می کنیم:

R3(config)#ip route 192.168.10.0 255.255.255.0 172.16.10.2
R3(config)#ip route 192.168.20.0 255.255.255.0 172.16.10.6

در اینجا مسیری برای شبکه 192.168.10.0 ارائه شده است که در آن 192.168.10.0 شبکه I'd و 172.16.10.2 و 172.16.10.6 آدرس پرش بعدی هستند.

اکنون، پیکربندی R2:

R2(config)#ip route 192.168.20.0 255.255.255.0 172.16.10.1
R2(config)#ip route 10.10.10.0 255.255.255.0 172.16.10.1
R2(config)#ip route 172.16.10.0 255.255.255.0 172.16.10.1

به طور مشابه برای R1:

R1(config)#ip route 192.168.10.0 255.255.255.0 172.16.10.5
R1(config)#ip route 10.10.10.0 255.255.255.0 172.16.10.5
R1(config)#ip route 172.16.10.0 255.255.255.0 172.16.10.5

2. Default Routing

این روشی است که در آن روتر پیکربندی شده است تا تمام بسته ها را به سمت یک روتر ارسال کند (هپ بعدی). فرقی نمی کند که بسته به کدام شبکه تعلق دارد، به مسیریاب فرستاده می شود که برای مسیریابی پیش فرض پیکربندی شده است. معمولاً با روترهای خرد استفاده می شود. روتر خرد روتری است که تنها یک مسیر برای دسترسی به تمام شبکه های دیگر دارد.

پیکربندی :

با استفاده از همان توپولوژی که قبلاً برای مسیریابی استاتیک استفاده کرده ایم.

در این توپولوژی، R1 و R2 روترهای خرد هستند، بنابراین می‌توانیم مسیریابی پیش‌فرض را برای هر دو این روترها پیکربندی کنیم.

پیکربندی مسیریابی پیش فرض برای R1:

R1(config)#ip route 0.0.0.0 0.0.0.0 172.16.10.5

اکنون مسیریابی پیش فرض را برای R2 پیکربندی می کنیم:

R2(config)#ip route 0.0.0.0 0.0.0.0 172.16.10.1

3. Dynamic Routing

مسیریابی پویا تنظیمات خودکار مسیرها را با توجه به وضعیت فعلی مسیر در جدول مسیریابی انجام می دهد. مسیریابی پویا از پروتکل ها برای کشف مقاصد شبکه و مسیرهای رسیدن به آنها استفاده می کند. RIP و OSPF بهترین نمونه از پروتکل های مسیریابی پویا هستند. در صورت پایین آمدن یک مسیر، تنظیمات خودکار برای رسیدن به مقصد شبکه انجام می شود.

یک پروتکل پویا دارای ویژگی های زیر است:

• روترها باید پروتکل پویا یکسانی داشته باشند تا مسیرها را مبادله کنند.
• هنگامی که روتر تغییری در توپولوژی پیدا می کند، روتر آن را به همه روترهای دیگر تبلیغ می کند.

مزایا:

• آسان برای پیکربندی.
• در انتخاب بهترین مسیر به یک شبکه راه دور مقصد و همچنین برای کشف شبکه راه دور موثرتر است.

معایب:

• پهنای باند بیشتری برای برقراری ارتباط با همسایگان دیگر مصرف می کند.
• امنیت کمتری نسبت به مسیریابی استاتیک دارد.