هفت روز دیگر، پادکست انسانک دوماهه می شود. شاید تولد این پادکست دل انگیز ترین اتفاقی بود که می توانست در ایام قرنطینه کرونا بیفتد. همه چیز طوری پیشرفت که انگار سالها بود که جایش در زندگی‌ام خالی بود. صرفنظر از برداشت و احساس مخاطب که به جای خودش بسیار مهم و ارزشمند است؛ برکات تولید پادکست برای خودم بسیار بود اما شاید مهمترینش انضباط و تعهد به مطالعه فردی و پرهیز از هرزخوانی باشد.
همیشه در مصاحبه با کارگردانهای سینمایی و یا نویسنده ها دیده ام که می پرسدند کدام اثرتان را بیشتر از دیگران دوست دارید و عمدتا آنها هم پاسخ میدهند همه شان برایم مثل هم است. اما اگر روزی چنین سوالی از من بپرسند پاسخ خواهم داد؛ اپیزودی هست که بیشتر از همه دوست دارم و اپیزودی هست که عمیقا از خودم ناراضی هستم
به گمانم پادکست، غنی ترین محتوای فارسی است و شاید مهمترین دلیلش این باشد که قابل کپی کردن نیست. نهایت این است که شما ایده را از دیگری می آموزید اما در نهایت باید خودتان به تولید جدیدی دست بزنید و این بر غنای محتوا افزوده. تجربیات این چند هفته در باب پادکست را تفصیلا در یک صفحه نوشته ام
