گاهی یک فکر، یک ترانه، یک شعر،
یا حتی سطرهایی از یک کتاب،
میتوانند امید را آرام و بیصدا از ما بدزدند.
موجی از ناامیدی بسازند
ناامیدی ما را با خود به دوردستهای بیانگیزگی می برد.
راهزنها همیشه چهرهی خشنی ندارند.
بعضیها ناامیدی را در زرورق منطق میپیچند،
رویاهایمان را غیرواقعی مینامند،
و به جای چراغ، سایهای در دستمان میگذارند.
🌟امید، همیشه بلندپرواز نیست؛
گاهی فقط یک جرقهی کوچک است.
همانقدر ظریف، همانقدر ارزشمند.
بیایید مراقبش باشیم و از آن جرقه محافظت کنیم.
از امیدمان،
از خودمان.
حالا نوبت توست که یه جمله انگیزشی برای زنده نگه داشتن امید زیر همین مطلب بنویسی. ✍️
فاطمه داداشی
