سال اول دانشگاه به معلمی مشغول و در شروع فعالیتم به یک مدرسه ابتدایی معرفی شدم.
مدرسه ای بزرگ و قدیمی که چندین راهروی تو در تو داشت.
با توجه به برنامه ریزی مدیر مدرسه در پایه پنجم و ششم تدریس می کردم.
اشتیاق داشتم تا از تجربه افرادی که سن آنها بیشتر و با سابقه به حساب می آمدند ، استفاده کنم و از آنها بیشتر یاد بگیرم.
به نظرم بهترین راه به دست آوردن یادگیری مشاهده و پرسشگری بود.
یک روز یکی از همکاران، کنارم نشست و گفت: دخترم، من سابقه زیادی دارم، نیازی نیست که خود را اذیت کنی. به مرور زمان خودت هم صاحب تجربه می شوی، همچنان که من بعد از سالها معلمی صاحب تجربه شدم.
برای من این گفته همکارم قابل قبول نبود. با وجودی که جوان و تجربه چندانی هم نداشتم با خودم فکر کردم چرا بعضی ها نمی خواهند رشد کنند.
به هر حال بعدها متوجه شدم که عده ای عزمشان را جزم کرده اند که یک روند را در کاری که انجام می دهند به کار ببرند و خودشان را به زحمت نیاندازند.
یعنی یک روز را هزار روز زندگی کنند.
گوته نویسنده آلمانی می گوید : بر هر کسی فرض است که روزانه حداقل یک آواز بشنود، شعری خوب بخواند، تصویری زیبا ببینند، اگر ممکن باشد چند کلمه جرف معقول بشنوند.
به نظر من باید یک جمله ی دیگر با این گفته اضافه کرد: انسان باید هر روز درصدد پیدا کردن پاسخی برای پرسشی تازه در ذهنش داشته باشد. در این صورت بیشترین یادگیری را خواهد داشت.
فاطمه داداشی
