نرخ بهره به مبلغی اطلاق می‌شود که وام دهنده برای هر نوع بدهی از وام گیرنده دریافت می‌کند که عموماً به صورت درصدی از اصل وام بیان می‌شود. دارایی قرض گرفته شده می تواند به صورت پول نقد، دارایی های بزرگ مانند وسیله نقلیه یا ساختمان یا فقط کالاهای مصرفی باشد. در مورد دارایی های بزرگتر، این نرخ معمولاً به عنوان “نرخ لیزینگ” نامیده می شود.
نرخ بهره با میزان ریسک مرتبط با وام گیرنده نسبت مستقیم دارد. بهره به عنوان جبران زیان ناشی از استفاده از دارایی منظور می شود. در مورد پول قرض دادن، وام دهنده می توانست به جای دادن وام، پول را در یک سرمایه گذاری دیگر سرمایه گذاری کند. در مورد دارایی‌های وام‌دهی، وام دهنده می‌توانست با استفاده از دارایی خود درآمد ایجاد کند. بنابراین، در ازای این فرصت های از دست رفته، نرخ های بهره به عنوان غرامت اعمال می شود.
نرخ بهره سالانه به نرخی اطلاق می شود که در یک دوره یک ساله اعمال می شود. این نرخ را می توان دردوره های مختلف مانند ماهانه، سه ماهه یا دوسالانه اعمال کرد. با این حال، در بیشتر موارد، نرخ بهره سالانه است.
