مرحوم شیخ طوسی قضیه ی جالبی را در مورد یک پیرمرد منتظر نقل می کند که گریان نزد امام صادق علیه السلام آمده و از دیر شدن فَرَج شکوه می‌كند. امام عليه السلام او را بشارت مي‌دهند که حتی اگر مرگش قبل از فرج دررسد، در قیامت همراه پیامبر و اهل بیتش (صلوات الله علیهم اجمعین) خواهد بود.
در ادامه از او پرسیدند: اى پيرمرد! گمان نمى‌كنم كه از اهل كوفه باشى؟پيرمرد گفت:نه.امام فرمود:پس از كجا هستى؟او گفت:فدايت گردم از اطراف كوفه هستم.
امام فرمود:با قبر جدّ مظلومم حسين عليه السّلام چه مقدار فاصله دارى؟مرد گفت: به آن نزديك هستم.
امام فرمود:چقدر به آنجا مى‌روى؟مرد گفت:من فراوان به آنجا مى‌روم.
امام فرمود: «اى پيرمرد! آن خونى است كه خداوند خونخواه آنست.هرگز به فرزندان فاطمه مصیبتی همچون مصيبت حسين عليه السّلام وارد نشده و نخواهد شد. حسين عليه السّلام درميان هفده نفر از خانواده‌اش به شهادت رسيد که برای خدا خیرخواه بوده و در پيشگاه الهى بردبارى ورزيدند. پس خداوند به آنان بهترین پاداش صبوران را عنایت کند.
هنگامى كه قيامت بر پا شود رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله به همراه حسين عليه السّلام رو به محشر مى‌آورند درحالى كه دست رسول خدا بر سر حسين عليه السّلام است و از آن خون مى‌چكد پس مى‌فرمايد: "پروردگارا از امتم بپرس كه به چه جُرمی فرزندم را کُشتند؟"»
سپس امام صادق عليه السّلام فرمود:«هر بى‌تابى و گريستنى نا پسند است، مگر بى‌تابى و گريه بر حسين علیه السلام».
(امالی طوسی/162)
