عَنْ عَلِیِّ بْنِ عَبْدِ الْعَزِیزِ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام یَقُولُ: وَ اللَّهِ إِنِّی لَأُحِبُّ رِیحَکُمْ وَ أَرْوَاحَکُمْ وَ رُؤْیَتَکُمْ وَ زِیَارَتَکُمْ وَ إِنِّی لَعَلَی دِینِ اللَّهِ وَ دِینِ مَلَائِکَتِهِ فَأَعِینُوا عَلَی ذَلِکَ بِوَرَعٍ أَنَا فِی الْمَدِینَةِ بِمَنْزِلَةِ الشَّعِیرَةِ أَتَقَلْقَلُ حَتَّی أَرَی الرَّجُلَ مِنْکُمْ فَأَسْتَرِیحَ إِلَیْهِ.
امام صادق علیه السلام خطاب به شیعیانشان می‌فرمودند:
بخدا سوگند من بوی شما و روح‌های شما و زیارت شما و دیدن شما را دوست دارم و این در حالیست که من بر دین خدا و دین ملائکه هستم( یعنی خدا و ملائکه هم‌شما را دوست می‌دارند)؛ پس با رعایت تقوی مرا یاری کنید.
من در مدینه به منزله ی جو هستم(یعنی اهل مدینه به من بی رغبت هستند) در این شهر دنبال شما دوستانم می‌گردم تا یکی از شما را ببینم و با دیدنش آرامش یابم.
(المحاسن باب ۳۱ حدیث ۱۱۳)
