رُوِيَ أَنَّ أَمِيرَ اَلْمُؤْمِنِينَ عَلَيْهِ السَّلاَمُ قَالَ فِي رِسَالَتِهِ إِلَى سَهْلِ بْنِ حُنَيْفٍ رَحِمَهُ الله: وَ اَللَّهِ مَا قَلَعْتُ بَابَ خَيْبَرَ وَ رَمَيْتُ بِهِ خَلْفَ ظَهْرِي أَرْبَعِينَ ذِرَاعاً بِقُوَّةٍ جَسَدِيَّةٍ وَ لاَ حَرَكَةٍ غِذَائِيَّةٍ لَكِنِّي أُيِّدْتُ بِقُوَّةٍ مَلَكُوتِيَّةٍ وَ نَفْسٍ بِنُورِ رَبِّهَا مُضِيئَةٍ وَ أَنَا مِنْ أَحْمَدَ كَالضَّوْءِ مِنَ اَلضَّوْءِ وَ اَللَّهِ لَوْ تَظَاهَرَتِ اَلْعَرَبُ عَلَى قِتَالِي لَمَا وَلَّيْتُ وَ لَوْ مَكَّنَتْنِي اَلْفُرْصَةُ مِنْ رِقَابِهَا لَمَا بَقَّيْتُ.
روايت شده كه امير المؤمنين در ضمن نامه خود به سهل بن حنيف فرمود:
من درِ قلعه خيبر را با قدرت ملکوتی و روحی که به نور پروردگارش نورانی شده کَندَم و چهل ذراع به پشت سر انداختم، نه با توان جسمانی و نيروى غذائى!
من نسبت به احمد (رسول خدا) پرتویی از نور ایشان هستم، به خدا قسم اگر همه عرب براى نبرد با من همدست شوند از آنها نگريزم و نهراسم، بلکه همه آنها را هلاک سازم!
امالی(لِلصدوق) ج ۱ ص ۵۱۳
