معصومه هادی | بیولوژی 1403
کراواتهایتان را محکم بکشید؛ یقههایتان را مرتب کنید و عروسکهای خیمهشببازیتان را در آغوش بگیرید؛ باید آخرین تصویر از بیشرفیتان، بینقص قاب گرفته شود!
یکی سوخت موشک را مشتعل میکند؛ دیگری ضامن اسلحهرا میکشد؛ یکی ایستاده تا بر زخمهایمان مرهم بگذارد و دیگری کلماتش را در صورتتان تف میکند. هیچ ایرانیای بیکار نمینشیند به تماشای حرامزادگیتان! بمب زدید و موشک خوردید؛ خون ریختید و خون ریختیم؛ کودککشی کردید و اما این یکی، هرگز در قاموس ما نمیگنجد.
اولین شلیک مال شما بود، اما آخرینش هرگز! سر به زیر دارید و اسلحه به کمر، یک دستتان برای دوستی دراز است و دست دیگرتان آمادهی هدفگیری. حرف از صلح میزنید و ماشه را میکشید!
دروغ پشت دروغ ببافید. ملت خود را هم که فریب دهید، باور جهانیان را چه خواهید کرد؟!
هرچه میخواهید در میدانِ پوشالیِ خیالتان یکه تازی کنید که واقعیت ازآنِ ماست؛ استخوانِ در گلویتان میشویم؛ خارِ در چشمانتان و نمکِ روی زخمتان! سورهی اسراء، آیهی 5:
«پس چون وقت انتقام نخستین فرا رسد، بندگانی از خودمان که جنگجویانی سختگیرند را بر شما برمیانگیزیم تا آن جا که درون خانههای شما نیز جستوجو کنند و این وعدهی انتقام خدا حتمی خواهد بود.»
