باغ میوه های آینده

بدی آینده این است که در کنار همه ی پیش بینی ها و همه ی کار ها و تلاش ها آخر ناگاه غیر قابل پیش بینی می شود. همین ما نبودیم که از اینکه 13 به در امسال آخر هفته می افتاد. نصف شنبه های زمستان را خوشحال بودیم. که آی چه بشود بعد 13 به در قرار نیست برویم ،سرکار!

ولی گویا طبیعت بیش از همیشه ما را سرکار گذاشته. در کشیک های بخش عفونی که می روم با اینکه دور از ماجرای کرونا هستم، ولی این حس جنگ با پاتوژن ها(عوامل مهاجم) هر آن همراهم است. نمی دانم ما کجای پازل بشریت را اشتباه قرار داده ایم که باید حواسمون به این رویارویی باشد!شاید هم اشتباه نیست،سر پافشاری و زور بر سر آنچه که نمی دانیم و ادعای دانستنش را داریم، است. بحث خوراک که جای خود، بعضی حتی هنوز به اینکه وقتی کسی رژیم غذایی بدی دارد نباید با او دست داد شک دارند.

هنوز احکام تطهیر که بعد از شست و شو می باشد، برایمان عجیب است؟

بگذریم چند خطی بود برای کشیک هایی که می رویم و دستانی خشگ از بس شسته میشوند. ولی حرف از آینده بود. دیروز یک عزیز سوالی از دو سال آینده پرسید. با این دوران بی آیندگی که در جلوی ماست، جوابی دادم که به 5-6 فاکتور مشروط بود! انتظار داشت جوابی مستقل داشته باشم، اما آیا می توانستم جوابی بدهم؟ خودم می گویم نه!

در آخر می بندم این نوشته را با این صحبت که باغ میوه های آینده ، قانون خود را دارد. الزاما آنچه می کاری نمی روید. الزاما آنچه شکوفه می زند ،همان میوه را نمی دهد. این است که تو صنوبر می کاری شکوفه کیلاس می دهد و آخر سیب برداشت می کنی! و بسیار دیده ام که سیب می کارند و نی می روید و شکوفه نمی دهد و آخر کاکتوس می شود. اینکه زمین باغ در طول زمان چه میزان حاصل خیز است یا چه میزان آب دارد دست شرایط است. والسلام